Tijd om spannende dingen te ondernemen!!

We hadden beiden afzonderlijk al eens door laten schemeren dat we er wel eens aan zaten te denken om ons af te melden voor de dating site(s) waar we een profiel hadden. We deden er allebei steeds minder mee. Af en toe kwam Peter nog wel eens met een foto van iemand aan die hij tegen was gekomen, of vertelde hij dat hij iemand had gesproken, en dat gaf bij mij soms wat onrust. Ook al vertrouw ik hem 100%, het bleef me ergens steken dat hij toch bleef “kletsen” en “zoeken” (het mocht geen naam meer hebben overigens). Toch een beetje de angst dat hij iemand tegen zou komen met wie hij een grotere klik zou hebben dan met mij en op wie hij misschien zelfs verliefd zou worden... Op een avond bespraken we dit met elkaar en besloten we om er maar helemaal mee te stoppen. Peter vroeg me waarom ik dit niet gewoon eerder eerlijk had aangekaart. Dit hadden we toch kunnen bespreken? Maar ik had, net als destijds met zijn aanbod om te stoppen met daten met andere dames, het idee dat ik dit niet van hem mocht vragen. IK ben niet degene die (mede) bepaalt wat hij in zijn (vrije) tijd doet. Als hij het leuk vindt om te “zoeken” en te kletsen, wie ben ik dan om hem daarin te belemmeren? En opeens kwamen we samen tot het besluit er allebei maar mee te stoppen. Peter voegde direct de daad bij het woord en stuurde me de volgende dag mailtjes waaruit bleek dat hij zijn profielen op alle 3 de sites waar hij op zat, had verwijderd. Ik had er wat meer tijd voor nodig, maar na een paar dagen was ik er ook helemaal klaar mee.
En... we hebben het sindsdien nog geen seconde gemist! In het begin hebben Peter en ik elkaar wel een beetje bevraagd (mis jij het? Nee, ik niet maar jij? Nee, ik ook niet…), maar eigenlijk gaf het ons beiden alleen maar enorm veel rust (en opeens ook veel meer tijd voor elkaar..).  

Weer een bron van potentiele spanningen verleden tijd!
 
In ons eigen tempo bouwden we aan onze relatie die vooral gebaseerd was (is) op 100% eerlijkheid en openheid en respect voor elkaars gevoelens. Binnen deze steeds veiliger aanvoelende relatie ontstond er ruimte om meer samen te gaan ondernemen. Ik had het gevoel dat ik nog lang niet uitgeleerd, uitontwikkeld en uitontdekt was en Peter is altijd wel in voor iets leuks.

Dus Peter en ik gingen spannende dingen doen. Zo zetten we een gezamenlijk profiel, inclusief foto's en verhalen over ons seksleven, op een dating site, in de hoop dat mannen of stellen hierop zouden reageren zodat we misschien op termijn wel eens met (een) andere(n) erbij zouden kunnen afspreken. En Peter liet mij via de chat kennis maken met een collega van hem die wel interesse in ons had...

Maar wat echt super spannend was, was dat Peter en ik elkaar 2x hebben ontmoet IN ZIJN EIGEN HUIS! Tot 2 maal toe vonden we een prima excuus voor mij om bij hem aan te bellen en naar binnen te gaan, uiteraard op een tijdstip dat er verder niemand anders thuis was en ook niet werd verwacht. Met name de eerste keer was Peter behoorlijk nerveus. Hij liet mij vol trots zijn hele huis zien, als laatste de slaapkamer van hem en zijn vrouw. Daar begonnen we te vrijen en toen we helemaal uitgekleed waren, tilde Peter me opeens op en droeg me, heel romantisch, naar zijn bed. Daar hebben we, genietend van eindelijk de luxe van een echt bed, heerlijk liggen vrijen! De tweede keer verliep al een stuk relaxter, maar het bleef toch een tikje riskant en dus spannend. IK zou het nooit durven, hier in mijn eigen huis...

Ook leek het ons, beiden actieve hardlopers, leuk eens samen een run te lopen. Daarom gaven we ons allebei op voor een run in mijn woonplaats. We zorgden ervoor dat we in hetzelfde startvak konden starten. In dat startvak was er weinig gelegenheid tot contact, het bleef bij oogcontact. Maar we hadden afgesproken elkaar na de finish te treffen. Daar viel het in alle drukte niet zo op dat we met elkaar stonden te kletsen. Helaas raakten we elkaar in die drukte op een gegeven moment kwijt, maar toch was het super leuk dat we, zij het dan stiekem, samen een run gelopen hebben!

Terug denkende aan deze heerlijke, spannende, ontdekkende tijd vallen me twee dingen op. Ten eerste, het steeds verder groeiende gevoel van liefde en vertrouwen tussen Peter en mij. Wat kan de liefde heerlijk zijn! Maar ten tweede, het toenemende besef dat het in mijn huwelijk best wel slecht gesteld is. Wat kan de liefde tegelijk moeilijk zijn...

Daarover meer in een volgende post.

Het is niet altijd koek en ei...

Hoewel Peter en ik samen de rust in onze relatie gevonden hadden, ging ik bij tijden steeds minder lekker in mijn vel zitten. Zowel in mijn huwelijk als binnen mijn gezin als op het werk waren er spanningen die ik, zo leek het wel, maar met moeite kon behappen. Ik werd onrustig. Gedachten bleven maar door mijn hoofd malen en ik was continu moe en huilerig. Ik wilde rust! rust! rust! maar vond het niet. Peter steunde me zoveel mogelijk. Hij hoorde alles geduldig aan, gaf me adviezen of juist een trap onder mijn kont, al naar gelang hij dacht dat ik nodig had. Ik probeerde mijn dagen te vullen met leuke dingen. Uit eten met vriendinnen, naar de film, zingen, hardlopen. Maar toch voelde ik me niet happy. Het voelde "wattig" in mijn hoofd, het werd me af en toe allemaal gewoon te veel. Alsof mijn hoofd nu pas toe kwam aan het verwerken van alles wat er het afgelopen half jaar allemaal gebeurd was.
Peter en ik probeerden elkaar elke week wel even te zien. En dat lukte ook aardig. De ontmoetingen met hem waren altijd heerlijk! We praatten veel, we knuffelden veel, we leerden elkaar steeds beter kennen, ook in seksueel opzicht. Ik had dan ook altijd enorm veel zin om hem te zien. Tegelijk zag ik er ook telkens een beetje tegenop. Als een date om wat voor reden dan ook niet door ging, vond ik dat erg jammer, maar dan voelde ik vreemd genoeg ook iets van opluchting. Onverschilligheid haast! Het leek wel alsof zelfs afspreken met Peter me te veel was, te veel onrust gaf.
Ik kreeg ook steeds meer het gevoel dat ik mezelf weer moest terugvinden, of zo. Wie ben ik? Wat maakt mij "mij"? Ik ben toch meer dan een lustobject, ik ben toch een persoonlijkheid? Maar wie is dat dan? Ik kreeg sterk de behoefte om iets te doen waarmee ik me kon onderscheiden van anderen en me zo een beetje los te maken van mijn omgeving. Ik wilde een statement maken. Daarom besloot ik wat veranderingen aan te brengen aan mijn uiterlijk. Ik verfde mijn haar en maakte een afspraak om een tatoeage te laten zetten. Helaas leidde dit weer tot een weekend vol met spanningen tussen Peter en mij. Peter gaf onomwonden aan dat hij het vreselijk vond. "Wat ik zo mooi aan je vind is het pure, het ongerepte en dat is dan weg", zei hij. Toen ik op de dating site, waar we beiden nog steeds een profiel hadden, mijn prive foto (in bikini) verving door een foto van een mok met slagroom en de tekst "Misschien moeten we soms gewoon dat doen wat ons gelukkig maakt en niet dat wat misschien het beste is", schoot dat even helemaal verkeerd bij Peter. De foto van een mooie slanke Jannita werd vervangen door een kop met slagroom en een tekst die aangaf dat ik toch lekker zelf deed wat ik wilde, zo vatte hij het op. Hij kreeg het gevoel dat het tegen hem gericht was. Toen ik uitlegde dat ik er zo helemaal niet naar gekeken had maar dat het mij er om ging niet langer een "lekker stuk vlees" te willen zijn, begreep hij het wel wat beter. Maar hij had er slecht om geslapen. Hij gaf zelfs aan even wat afstand nodig te hebben. “Ik zal niet veel online zijn de komende dagen”, appte hij. En daar schrok ik me wezenloos van! “Misschien ben ik wel bang dat ik je kwijtraak door de snelheid waarmee je weer je veranderingsproces oppakt” en “ik ben bang dat je een ander persoon wordt waar ik minder op zal vallen en minder een band mee zal hebben”, “ik ben gevallen voor een hele pure vrouw”. Het kwam allemaal blijkbaar heel heftig bij hem binnen. En ik dacht werkelijk: dit is het begin van het einde! Volgende week, na de tatoeage, maakt hij het uit. Heb ik dat er voor over? Even overwoog ik de tatoeage omwille van onze relatie maar af te blazen. Maar hoe langer ik er over nadacht, hoe duidelijker het voor me werd dat ik dit gewoon moest en wilde doen. Wat er ook zou gebeuren, zelfs als dat ten koste zou gaan van Peter en mij. In de loop van de dag werd Peter toch weer wat vrolijker en kwam weer gewoon online. We hebben het er te uit en te na over gehad en uiteindelijk zei hij dat hij het accepteren zou, zolang het maar MIJN keuze was. En de volgende dag appte hij zelfs: “Zal je onvoorwaardelijk steunen” en “Heb besloten dat mijn liefde onvoorwaardelijk is”.
Heftig, zulke spanningen tussen Peter en mij. Maar tegelijk merkten we dat zulke "aanvaringen" ons uiteindelijk altijd nog weer dichter bij elkaar brachten.
Hoe close kun je eigenlijk worden met je minnaar...??