Omdat het inmiddels hoog zomer was geworden en we beiden op vakantie gingen, schoof ik de beslissing voor me uit. Zowel Peter als ik waren allebei erg aan vakantie toe; we hadden beiden emotioneel het nodige voor de kiezen gehad. We namen ons allebei voor onze rust te pakken en zo weinig mogelijk aan de ander te denken. Ook nam ik me voor het chatten met andere mannen tot het minimum te beperken. Maar ik kon de rust niet vinden. Ik bleef denken, ik bleef huilen. Als ik met mijn gezin was, lukte het me redelijk om niet aan hem te denken, maar zodra ik even alleen was of we als gezin niet iets gezamenlijks deden, gingen mijn gedachten toch weer naar Peter en kreeg ik direct weer de neiging met hem te chatten of in ieder geval te checken of hij nog berichtjes had gestuurd. En na een paar dagen al gaf ik het gewoon op te proberen niet aan Peter te denken. En Peter had, zo vertelde hij, precies hetzelfde dus het schoot niet zo erg op met de rust... "Gelukkig" werkte wifi op de camping niet goed en had ik noodgedwongen weinig gelegenheid met hem te chatten. Toch spraken Peter en ik elkaar elke dag wel even, vertelden we even kort aan elkaar wat we die dag beleefd hadden. En Peter vertelde enthousiast hoeveel seks hij had met zijn vrouw (tijdens deze vakantie kreeg Peter de bijnaam "Rupsje Nooitgenoeg" van mij) en spoorde mij aan ook iets in die richting te ondernemen met mijn man. Maar ik was even helemaal klaar met wat voor seks dan ook met wie dan ook. Ook bleef Peter maar vragen stellen over mijn relatie met mijn man, maar ik kapte het telkens af. Ik wilde even geen diepgang en geen emotionele gesprekken met hem, ik was alleen maar moe, moe, moe...
Peter had al voorspeld dat de vakantie een denkmoment voor ons beiden zou worden. Nou, één conclusie trok ik in die vakantie wel en dat verwoordde ik als volgt: "Ik wil niet meer dat het gaat zoals vlak voor de vakantie. Ik zat er toen helemaal doorheen. Dat moet ik zien te voorkomen. Is nog niet helemaal klaar trouwens. Ik had een beetje te veel Peter. Bijna overdosis. Hoe fijn het ook was, het was niet goed. Dat moet op een of andere manier anders, anders stop ik ermee. Ik heb alle opties overwogen, Peter, inclusief stoppen met jou, maar wil dat nog niet".
En ook Peter had zijn conclusie getrokken: "Was voor mij ook best heftig, toen ik verliefd werd op je. Ebt al wat weg hoor, kan er inmiddels heel goed mee omgaan, wordt meer gewoon super warm gevoel. Die vakantie kwam op het goede moment. Gelukkig weet ik heel goed wat ik wel en niet wil en weet ik ook dat het normaliseert op den duur. Is nu meer gewoon houden van maar wel verlangen om je weer vast te houden."
Het rare was, ik schrok ervan dat Peter begon over "toen ik verliefd werd op je" maar tegelijk schrok ik er ook van dat hij zei dat "dat al wat weg ebt". Ik wóu helemaal niet dat dat weg zou ebben! Ik genoot zo van wat we samen beleefden!! Was ik verliefd op hem? Ik voelde niet echt vlinders maar kon ook niet stoppen continu maar dan ook continu aan hem te denken. Ik was blij met ieder berichtje dat hij stuurde. Ik wilde hem in ieder geval helemáál niet kwijt!
Toen ik tegen H. zei dat ik best verder met hem wilde maar dat ik ook Peter wilde blijven zien, had H. daar moeite mee. Zoveel zelfs dat hij na een paar behoorlijk intensieve chats besloot dat hij niet meer met me verder wilde. Hij beëindigde onze relatie. En dat deed toch meer pijn dan ik had gedacht. Maar H. kwam op zijn schreden terug... en hoe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten