Als ik mijn chats met Peter uit die tijd terug lees, komen er allemaal herinneringen omhoog. Hoe ik, gedreven door onzekerheid en eenzaamheid, mij begaf op het pad van vreemdgaan. Eerst aarzelend, nog niet zeker wetend of ik "het" ook daadwerkelijk wel wilde gaan doen, maar naarmate de tijd verstreek, werd ik steeds nieuwsgieriger, begon ik "die wereld" steeds meer te ontdekken en ontstond in mij een toenemende behoefte te experimenteren, verloren tijd in te halen, ervaringen op te doen. Waar Peter mij in eerste instantie continu stimuleerde mijn grenzen te verleggen, begon hij me nu meer en meer af te remmen. Volgens hem ging ik te snel, wilde ik teveel tegelijk. En dat wás ook wel zo.
Ik begon voorzichtig contacten te leggen met vrouwen want "eens iets met een vrouw proberen" leek me wel spannend. Tevens maximaliseerde ik op een gegeven moment mijn bereik op de dating site (van 18-80) waarna ik tot mijn grote verrassing plat gebombardeerd werd met berichtjes van jongemannen van rond de 20, waarna bij mij het idee ontstond eens een date met een veel jongere man uit te proberen (liefst een "maagd"). Wat ik óók wel eens wilde proberen, was een date puur om de seks. ("Ga eens voor platte seks", raadde Peter me aan.). En dat deed ik: op een zaterdag kwam ik in contact met een man, M, op zondag stuurde ik aan op een date, en de maandag daarop hád ik die date. Een "speeddate" waarvan ik Peter bewust níet eerst op de hoogte had gesteld omdat ik graag eens iets voor mezelf wilde doen zonder van tevoren zijn visie daarop, maar die ik uiteraard na afloop wel direct met hem deelde (hij had er weinig moeite mee).
Ik ging steeds meer chatten. Vaak tot diep in de nacht, wat tot gevolg had dat ik veel te weinig slaap kreeg (steeds vaker maar een paar uur per nacht, en dan nog onrustig ook). Ik raakte steeds meer vermoeid, mijn "gewone" leven ging er, dat merkte ik zelf ook wel, onder lijden. Zowel mijn gezinsleven als ook op het werk. Daar deed ik wat ik moest doen min of meer op de automatische piloot, maar wat er verder allemaal gebeurde, kreeg ik op een gegeven moment niet meer echt mee. Afspraken die werden gemaakt, ik nam ze gewoon niet meer in me op, wat menigmaal tot verbaasde blikken en opmerkingen van mijn collega's leidde. ("Huh? Wéét je dat niet? Gaat alles wel goed met je...??"). De gesprekken met Peter, die ook vaak tot in de vroege uurtjes duurden, waren soms behoorlijk intensief en haalden bij mij veel overhoop. Zo vertelde ik hem ein-de-lijk over mijn eerste keer seks met mijn man (geen positieve ervaring) waardoor er veel (onverwerkt?) verdriet bij mij naar boven kwam. Mijn huwelijk kwam überhaupt vaak ter sprake. Telkens weer sneed Peter dit onderwerp aan omdat hij mij beter wilde leren kennen, ook op dat punt. Meer en meer ging ik dat wat ik met Peter meemaakte (bijvoorbeeld tijdens onze date in het paradijsje) vergelijken met dat wat ik met mijn man had en steeds vaker was dat in het voordeel van Peter... Dat was aan de ene kant natuurlijk heel fijn voor Peter en mij, maar aan de andere kant ging ik mijn dates met Peter daardoor soms ook als ronduit pijnlijk ervaren, want ik moest altijd weer terug naar mijn "gewone" leventje. Zo pijnlijk zelfs dat ik me wel eens afvroeg of het niet beter zou zijn als ik alleen maar "speeddates" zou hebben. Dan zou het alleen maar om de seks gaan en kwam er geen greintje emotie aan te pas.
Regelmatig nam ik mezelf voor het toch maar eens kalmer aan te gaan doen, zelfs om afspraken die ik al had staan, af te zeggen. Wat ik dan vervolgens toch weer niet deed. P: "Wat is dat met jou? Is er ergens een rem weg? Je weet dat je jezelf over de kop jaagt en toch zoek je als een razende door." Ik: "Tja, snap het zelf ook niet goed. Het ene moment neig ik naar stoppen, maar dan dient er zich weer wat leuks aan en dan kan ik het toch niet laten. Het is of ik op een sneltrein ben gestapt die langzaam op weg ging maar steeds meer vaart maakt en nu niet meer te houden is." P: "Hou jezelf onder controle meid. Zou zo zonde zijn wanneer je jezelf (en je gezin) zou verliezen." Maar ik ging maar door en door en door...
Aan de ene kant adviseerde Peter me rust in mijn hoofd te krijgen (wat er inderdaad absoluut niet meer was!), aan de andere kant had Peter inmiddels chatcontact met een vrouw uit dezelfde plaats als waar ik woon en begon hij voorzichtig te polsen of ik eventueel iets zou voelen voor een trio met hem en haar. "Ze is erg bi-schierig, net als jij. Feestje bouwen? Hihi." Daar ging ik dan weer over nadenken en zag ik weer nieuwe kansen. Hmm, een vrouw van mijn eigen leeftijd in mijn eigen woonplaats, net als ik ook getrouwd, als ik daar nou eens hele goede vriendinnen mee zou worden, dát zou pas mogelijkheden bieden, we zouden perfect elkaars alibi kunnen zijn mocht dat nodig zijn...
Kortom, het was een vreselijk onrustige periode in mijn leven met veel emotionele pieken en dalen. En er kwam nog méér onrust. Peter vertelde namelijk dat zijn vrouw een paar dagen weg zou gaan en dat hij dus een paar dagen alleen thuis zou zijn. Alle tijd en gelegenheid voor ondeugd, dus! Maar... helaas níet met mij!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten