Minnares deel 2

Toen ik me aanmeldde voor een chatsite was ik helemaal niet van plan om iemand ook daadwerkelijk te ontmoeten. Als een man binnen 5 minuten al vroeg: “Wat is je cupmaat?” haakte ik af. Ik ging ECHT alleen voor gezellig kletsen. En kletsen, dat kan Peter. Daar kwam ik tijdens onze tweede chat al achter. Ik vond hem direct leuk. En heel anders dan al die andere mannen die allemaal, vroeg of laat, aanstuurden op een seksdate of op zijn minst op chatseks. Peter had het slechts zijdelings over seks. Pas veel later vertelde hij me dat ik voor hem een grote uitdaging was. Dat hij wel voelde dat hij voorzichtig met mij moest zijn. Hij was gevallen voor mijn uitstraling op één bepaalde foto. En hij wilde mij hoe dan ook ontmoeten. En seks was daarbij van ondergeschikt belang.

Na een aantal keren leuk gechat te hebben, begon Peter voorzichtig te polsen. “Wanneer zullen we eens wat afspreken?” vroeg hij. Ik was nog steeds niet van plan met wie dan ook af te spreken en reageerde dus met: “Daar ben ik (nog) niet aan toe.” “Okee”, zei Peter, “dan blijven we toch gezellig hier kletsen?” En dat deden we. Maar… ik werd ontzettend nieuwsgierig naar die man! Hoe zou hij in het echt zijn? Zou hij dan net zo leuk zijn? Dus ik begon voorzichtig te vragen. Wat hij zich voorstelde bij een eventuele ontmoeting, wat hij daar van verwachtte? En Peter reageerde met: “Ik heb vaker dates met dames gehad waarbij we enkel een kop koffie dronken en wat hebben gekletst en dat waren vaak hele leuke dates.” Met andere woorden: hij verwachtte helemaal niets, het liep zoals het liep en hij vond het al gauw leuk. Dus toen Peter nog eens vroeg: “Zullen we eens wat afspreken?” dacht ik: “Ach ja, waarom ook niet, alleen een beetje kletsen, dat kan toch geen kwaad…?” Dus we zochten een geschikte datum maar dat viel nog niet mee! Uiteindelijk kozen we een woensdagochtend, een paar weken later, waarop we beiden wel konden.

Precies een week vóór de afgesproken datum logde ik in op de chatsite. Peter was ook online en we raakten aan de klets. En opeens vroeg Peter: “Ben je alleen thuis?” en ik zei: “Ja…” en hij reageerde met: “Zal ik je even bellen dan?” en daar schrok ik van dus ik zei: “Oh gut, waarom?” en hij reageerde daarop met: “Oh gut, omdat me dat gezellig lijkt.” En direct daar achteraan: “Ik zou eventueel ook nu even jouw kant op kunnen komen…” en ik dacht: Ach ja, waarom ook niet? Dan hoeven we niet meer zo lang te wachten en dan heb ik ook nauwelijks tijd om me van tevoren zenuwachtig te maken. Dus ik ging akkoord en we spraken tijd en plek af.

Ik reed naar de parkeerplaats waar we hadden afgesproken en zette mijn auto stil. Hoe is het toch in vredesnaam zover gekomen dat ik hier heb afgesproken met een wildvreemde man! dacht ik. Dus ik scrolde op mijn foon om te kijken hoe het gesprek met hem nou precies was gelopen. Maar naast mijn auto werd een andere auto geparkeerd en toen ik opzij keek, herkende ik hem van foto’s. Ja hoor, dat was hij!  Dus ik stapte uit, hij stapte uit en kwam naar me toe lopen. “Hey, lekker ding!” was het eerste dat hij zei. Hij sloeg even een arm om me heen en zoende me op mijn wangen. We kletsten wat (“Hoe is het?” “Ja, goed, met jou?” “Ja, ook goed”, bla bla bla) en weer sloeg hij even een arm om me heen. En ik werd daar wat zenuwachtig van want wat als er een bekende de parkeerplaats zou passeren? Dus ik zei een beetje nerveus: “Eh… ik voel me niet helemaal op mijn gemak hier!” en Peter zei: “Dat kan ik me voorstellen”. “Weet je wat? Ik stap bij jou in de auto en we rijden even een eindje hier vandaan om een stukje te gaan wandelen”, zei ik. Dat vond Peter een goed idee en aldus geschiedde.

Het weggetje dat we volgden ging op een gegeven moment over in een fietspad. Aan de ene kan van het fietspad bebossing, aan de andere kant een watertje. Een prachtige plek om een stukje te lopen, vonden we beiden. Dus Peter parkeerde de auto en ik maakte aanstalten om uit te stappen. “Maar ik wil eerst een kus van je…” zei Peter. Tja, en wat doe je dan…??