R. was net als ik getrouwd, dus we zouden elkaar niet bij hem noch bij mij thuis kunnen ontmoeten. Het zou een date in de buitenlucht worden. R. verheugde zich erg op onze date, had zich ook goed voorbereid. Hij had de dag vóór onze date een leuk plekje gezocht en gevonden. En omdat de weersvoorspellingen niet al te best waren, nam R. vanalles mee om het mij naar de zin te maken: een tentje, een slaapzak, zelfs een kussentje ontbrak niet.
Op de dag van de date met R. wilde Peter 's morgens nog even bellen. Maar dat kon ik niet; ik kon niet met Peter kletsen terwijl ik me al aan het voorbereiden was op mijn date met R. Ik wilde afstand, het wás al zo druk in mijn hoofd... Peter begreep dat wel, maar vond het wel jammer.
R. pikte me op op de p-plaats van een hotel. Hij zag er in het echt iets minder mooi uit dan op de foto's maar ik herkende hem wel. Een rustige man, een zachte stem, een beetje rauw van het vele roken (helaas was dat roken ook wel te ruiken...). R. reed naar het plekje in het bos dat hij had uitgezocht. Ik had werkelijk geen flauw idee waar we heen reden, maar dat kon me ook niet zoveel schelen. R. was een regelrechte pleaser en deed zijn uiterste best om het mij zoveel mogelijk naar de zin te maken. Ik hád het ook wel naar mijn zin, eigenlijk was er niks mis met de date, maar iets gaf me na afloop toch een onbestemd, haast wat vervelend gevoel. Ik had even wat tijd voor mezelf nodig om bij te komen en dat onbestemde gevoel wat te laten bezinken. Daarom duurde het ook even voor ik weer contact zocht met Peter. Peter had de hele ochtend aan me zitten denken en wilde ALLES van mijn date met R. weten. Dus ik bracht trouw verslag uit, wat Peter daarna deed concluderen: "Heb het gevoel dat ik nog op nummer 1 sta" en toen ik daarop reageerde met: "Met stip", zei hij: "Jij ook schat, daar kan voorlopig geen dame aan tippen".
R. was leuk. Hij was aardig. Hij was lief. Hij was lekker. Maar... wat gaf me nou toch dat onbestemde gevoel? Het feit dat hij zo zwaar rookte (wat ik echt smerig vond)? Het feit dat hij er in het echt toch minder aantrekkelijk uitzag dan op de foto (och, niet echt belangrijk, toch)? Ik kon er de vinger niet op leggen.
Uiteraard bleven R. en ik contact houden. R. wilde direct wel al weer afspreken. Hij wilde wel 2x in die week. Maar ik stelde me toch een beetje gereserveerder op. En naarmate we weer meer gingen chatten en R. me probeerde over te halen opnieuw een date met hem te plannen, ging hij me steeds meer tegen staan. Vooral dat softe kantje van hem! Dat begon me meer en meer te irriteren! Hij prees me hoe langer hoe meer de hemel in: ik was het hééélemaal!! Ik was zijn prinsesje, zijn duifje, zijn weet-ik-veel. Hij overláádde me met complimentjes en lieve berichtjes en hartjes en kusjes. Zelfs toen ik daar een keer wat van zei ("R, too much, je irriteert me!"), bleef hij gewoon doorgaan. Blijkbaar dacht hij dat ik dat stiekem toch wel leuk vond of dat hij me zo wel kon overhalen hem nog een keer te ontmoeten. Maar ik begon weerstand te voelen. Natuurlijk besprak ik dit alles met Peter. We noemden dit het "R-syndroom". Als één van ons beiden neigde te zoetsappig te appen, zei de ander: "Pas op voor het R-syndroom..!" We konden er allebei wel om lachen maar toen het op een gegeven moment zo ver kwam dat Peter en ik hem achter zijn rug om min of meer belachelijk gingen zitten maken, besloot ik dat het mooi was geweest en beëindigde ik mijn relatie met R. Daarvoor moest ik hem wel blokkeren op de datingsite want hij blééf me "lastig vallen" met irritante berichtjes. Maar tot een tweede date is het nooit gekomen. Ook ik heb mijn grenzen! Haha...
De dag na mijn date met R. zag ik Peter weer. En dit zou weer een heel speciale date worden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten