Peter en ik probeerden elkaar elke week wel even te zien. En dat lukte ook aardig. De ontmoetingen met hem waren altijd heerlijk! We praatten veel, we knuffelden veel, we leerden elkaar steeds beter kennen, ook in seksueel opzicht. Ik had dan ook altijd enorm veel zin om hem te zien. Tegelijk zag ik er ook telkens een beetje tegenop. Als een date om wat voor reden dan ook niet door ging, vond ik dat erg jammer, maar dan voelde ik vreemd genoeg ook iets van opluchting. Onverschilligheid haast! Het leek wel alsof zelfs afspreken met Peter me te veel was, te veel onrust gaf.
Ik kreeg ook steeds meer het gevoel dat ik mezelf weer moest terugvinden, of zo. Wie ben ik? Wat maakt mij "mij"? Ik ben toch meer dan een lustobject, ik ben toch een persoonlijkheid? Maar wie is dat dan? Ik kreeg sterk de behoefte om iets te doen waarmee ik me kon onderscheiden van anderen en me zo een beetje los te maken van mijn omgeving. Ik wilde een statement maken. Daarom besloot ik wat veranderingen aan te brengen aan mijn uiterlijk. Ik verfde mijn haar en maakte een afspraak om een tatoeage te laten zetten. Helaas leidde dit weer tot een weekend vol met spanningen tussen Peter en mij. Peter gaf onomwonden aan dat hij het vreselijk vond. "Wat ik zo mooi aan je vind is het pure, het ongerepte en dat is dan weg", zei hij. Toen ik op de dating site, waar we beiden nog steeds een profiel hadden, mijn prive foto (in bikini) verving door een foto van een mok met slagroom en de tekst "Misschien moeten we soms gewoon dat doen wat ons gelukkig maakt en niet dat wat misschien het beste is", schoot dat even helemaal verkeerd bij Peter. De foto van een mooie slanke Jannita werd vervangen door een kop met slagroom en een tekst die aangaf dat ik toch lekker zelf deed wat ik wilde, zo vatte hij het op. Hij kreeg het gevoel dat het tegen hem gericht was. Toen ik uitlegde dat ik er zo helemaal niet naar gekeken had maar dat het mij er om ging niet langer een "lekker stuk vlees" te willen zijn, begreep hij het wel wat beter. Maar hij had er slecht om geslapen. Hij gaf zelfs aan even wat afstand nodig te hebben. “Ik zal niet veel online zijn de komende dagen”, appte hij. En daar schrok ik me wezenloos van! “Misschien ben ik wel bang dat ik je kwijtraak door de snelheid waarmee je weer je veranderingsproces oppakt” en “ik ben bang dat je een ander persoon wordt waar ik minder op zal vallen en minder een band mee zal hebben”, “ik ben gevallen voor een hele pure vrouw”. Het kwam allemaal blijkbaar heel heftig bij hem binnen. En ik dacht werkelijk: dit is het begin van het einde! Volgende week, na de tatoeage, maakt hij het uit. Heb ik dat er voor over? Even overwoog ik de tatoeage omwille van onze relatie maar af te blazen. Maar hoe langer ik er over nadacht, hoe duidelijker het voor me werd dat ik dit gewoon moest en wilde doen. Wat er ook zou gebeuren, zelfs als dat ten koste zou gaan van Peter en mij. In de loop van de dag werd Peter toch weer wat vrolijker en kwam weer gewoon online. We hebben het er te uit en te na over gehad en uiteindelijk zei hij dat hij het accepteren zou, zolang het maar MIJN keuze was. En de volgende dag appte hij zelfs: “Zal je onvoorwaardelijk steunen” en “Heb besloten dat mijn liefde onvoorwaardelijk is”.
Heftig, zulke spanningen tussen Peter en mij. Maar tegelijk merkten we dat zulke "aanvaringen" ons uiteindelijk altijd nog weer dichter bij elkaar brachten.
Hoe close kun je eigenlijk worden met je minnaar...??
