Het was bijna zomervakantie, we bespraken hoe vervelend we het vonden dat we elkaar zo lang niet zouden zien. “Jezus wat heb jij een lekker lijf. Pffff. En daar moet ik nu vier weken zonder.... is gewoon niet menswaardig. Hoe heb ik überhaupt 51 jaar zonder je gekund eigenlijk. Luv you.” En Peter vertelde dat hij qua emoties veel voor zijn kiezen had gehad de laatste tijd. Dat in verband met mij, maar ook door privé-omstandigheden. En hij bleef maar vragen hoe het stond met eventuele andere minnaars van mij. En tussen al zijn berichtjes door kwam opeens die ene vraag, die bij mij alle bellen deed rinkelen: “trouwens.... als ik eens een date heb wil je het dan wel of niet weten in de toekomst?” En ik wist meteen hoe laat het was: hij heeft iets gepland. Maar wou ik dat wel weten? Daar moest ik even over nadenken. Het zou me pijn doen, dat wist ik direct al wel. Maar aan de andere kant, ik wist dat dit er een keer aan zat te komen, ik zou hoe dan ook moeten leren hiermee te dealen. Dus ik antwoordde heel dapper: “Lastige vraag. Vertel maar.” En direct kwam het antwoord, weer, als om te bagatelliseren, keurig verpakt tussen allerlei andere vragen en opmerkingen door: “Ik heb morgenmiddag nog een date. Een nieuwe date, maar vriendin (kapster) van een bekende.” En dat kwam aan! Ik kon wel janken! Al die tijd dat ik gezellig met hem zat te kletsen of serieuze gesprekken met hem had, zat híj gewoon rustig andere vrouwen te versieren! Geen reële gedachte, oneerlijk zelfs, maar zo voelde het. Ik probeerde me groot te houden, maar ja, bij Peter werkt dat niet, die voelt me meestal feilloos aan; hij merkte direct aan mijn reacties dat ik er moeite mee had. En toen deed hij iets wat hij later nog wel vaker zou doen, maar waar ik niets van wilde weten: hij bood aan om, al dan niet tijdelijk, te stoppen met het daten van andere vrouwen. “Mocht het teveel pijn doen, dan zou ik zelfs voor je over hebben om er (tijdelijk?) mee te stoppen.” We hebben ons vaak afgevraagd waarom ik dat aanbod niet gewoon geaccepteerd heb. Toen niet en later ook niet, nooit eigenlijk, tot ik daar op een gegeven moment min of meer toe gedwongen werd… (maar daarover in een latere post). Ten eerste vond ik het kinderachtig van mezelf dat ik er zoveel moeite mee had dat hij andere vrouwen ging ontmoeten. Ik vond dat ik er maar mee moest leren leven en ik dacht dat de eerste keer wel de moeilijkste keer zou zijn, ik zou er wel aan wennen. Trouwens, ik wist toch van meet af aan waar ik aan toe was? Peter was daar altijd heel duidelijk in geweest. Omdat ik het niet kan hebben, moet hij zich maar aanpassen? Dacht het niet! Maar, veel belangrijker nog, ten tweede vond ik (en vind ik nog) dat ik totaal geen recht van spreken had. Wie was/ben ik, dat Peter om mij het daten met andere vrouwen gaat stoppen? Wie ben ik dat hij de invulling van zijn leven gaat aanpassen aan mij? Als hij dat voor zijn eigen vrouw zou doen, oké, maar voor mij??? Het voelde voor mij als een vorm van claimen ook al bood hij het zelf aan, en dat wilde ik absoluut niet. Dus ik sloeg het aanbod resoluut af. Ik kon nog net opbrengen om te zeggen: “Geniet ervan” en Peter reageerde daarop met: “Ik zie er wat dat betreft nu een beetje tegenop. Ben bang voor schuldgevoel naar jou toe. Gek he? Als ik er ben zal het wel meevallen. Maar voelt nu echt beetje kut.” En daar voelde ik mij op míjn beurt weer schuldig over! Pfff, hoe ingewikkeld kun je het maken…
Mijn emoties gingen behoorlijk met mij aan de haal, mijn hemel, hoe zou ik dat de volgende dag redden?
