Onrust in mijn leven

Als ik mijn chats met Peter uit die tijd terug lees, komen er allemaal herinneringen omhoog. Hoe ik, gedreven door onzekerheid en eenzaamheid, mij begaf op het pad van vreemdgaan. Eerst aarzelend, nog niet zeker wetend of ik "het" ook daadwerkelijk wel wilde gaan doen, maar naarmate de tijd verstreek, werd ik steeds nieuwsgieriger, begon ik "die wereld" steeds meer te ontdekken en ontstond in mij een toenemende behoefte te experimenteren, verloren tijd in te halen, ervaringen op te doen. Waar Peter mij in eerste instantie continu stimuleerde mijn grenzen te verleggen, begon hij me nu meer en meer af te remmen. Volgens hem ging ik te snel, wilde ik teveel tegelijk. En dat wás ook wel zo.
Ik begon voorzichtig contacten te leggen met vrouwen want "eens iets met een vrouw proberen" leek me wel spannend. Tevens maximaliseerde ik op een gegeven moment mijn bereik op de dating site (van 18-80) waarna ik tot mijn grote verrassing plat gebombardeerd werd met berichtjes van jongemannen van rond de 20, waarna bij mij het idee ontstond eens een date met een veel jongere man uit te proberen (liefst een "maagd"). Wat ik óók wel eens wilde proberen, was een date puur om de seks. ("Ga eens voor platte seks", raadde Peter me aan.). En dat deed ik: op een zaterdag kwam ik in contact met een man, M, op zondag stuurde ik aan op een date, en de maandag daarop hád ik die date. Een "speeddate" waarvan ik Peter bewust níet eerst op de hoogte had gesteld omdat ik graag eens iets voor mezelf wilde doen zonder van tevoren zijn visie daarop, maar die ik uiteraard na afloop wel direct met hem deelde (hij had er weinig moeite mee).
Ik ging steeds meer chatten. Vaak tot diep in de nacht, wat tot gevolg had dat ik veel te weinig slaap kreeg (steeds vaker maar een paar uur per nacht, en dan nog onrustig ook). Ik raakte steeds meer vermoeid, mijn "gewone" leven ging er, dat merkte ik zelf ook wel, onder lijden. Zowel mijn gezinsleven als ook op het werk. Daar deed ik wat ik moest doen min of meer op de automatische piloot, maar wat er verder allemaal gebeurde, kreeg ik op een gegeven moment niet meer echt mee. Afspraken die werden gemaakt, ik nam ze gewoon niet meer in me op, wat menigmaal tot verbaasde blikken en opmerkingen van mijn collega's leidde. ("Huh? Wéét je dat niet? Gaat alles wel goed met je...??"). De gesprekken met Peter, die ook vaak tot in de vroege uurtjes duurden, waren soms behoorlijk intensief en haalden bij mij veel overhoop. Zo vertelde ik hem ein-de-lijk over mijn eerste keer seks met mijn man (geen positieve ervaring) waardoor er veel (onverwerkt?) verdriet bij mij naar boven kwam. Mijn huwelijk kwam überhaupt vaak ter sprake. Telkens weer sneed Peter dit onderwerp aan omdat hij mij beter wilde leren kennen, ook op dat punt. Meer en meer ging ik dat wat ik met Peter meemaakte (bijvoorbeeld tijdens onze date in het paradijsje) vergelijken met dat wat ik met mijn man had en steeds vaker was dat in het voordeel van Peter... Dat was aan de ene kant natuurlijk heel fijn voor Peter en mij, maar aan de andere kant ging ik mijn dates met Peter daardoor soms ook als ronduit pijnlijk ervaren, want ik moest altijd weer terug naar mijn "gewone" leventje. Zo pijnlijk zelfs dat ik me wel eens afvroeg of het niet beter zou zijn als ik alleen maar "speeddates" zou hebben. Dan zou het alleen maar om de seks gaan en kwam er geen greintje emotie aan te pas.
Regelmatig nam ik mezelf voor het toch maar eens kalmer aan te gaan doen, zelfs om afspraken die ik al had staan, af te zeggen. Wat ik dan vervolgens toch weer niet deed. P: "Wat is dat met jou? Is er ergens een rem weg? Je weet dat je jezelf over de kop jaagt en toch zoek je als een razende door." Ik: "Tja, snap het zelf ook niet goed. Het ene moment neig ik naar stoppen, maar dan dient er zich weer wat leuks aan en dan kan ik het toch niet laten. Het is of ik op een sneltrein ben gestapt die langzaam op weg ging maar steeds meer vaart maakt en nu niet meer te houden is." P: "Hou jezelf onder controle meid. Zou zo zonde zijn wanneer je jezelf (en je gezin) zou verliezen." Maar ik ging maar door en door en door...
Aan de ene kant adviseerde Peter me rust in mijn hoofd te krijgen (wat er inderdaad absoluut niet meer was!), aan de andere kant had Peter inmiddels chatcontact met een vrouw uit dezelfde plaats als waar ik woon en begon hij voorzichtig te polsen of ik eventueel iets zou voelen voor een trio met hem en haar. "Ze is erg bi-schierig, net als jij. Feestje bouwen? Hihi." Daar ging ik dan weer over nadenken en zag ik weer nieuwe kansen. Hmm, een vrouw van mijn eigen leeftijd in mijn eigen woonplaats, net als ik ook getrouwd, als ik daar nou eens hele goede vriendinnen mee zou worden, dát zou pas mogelijkheden bieden, we zouden perfect elkaars alibi kunnen zijn mocht dat nodig zijn...
Kortom, het was een vreselijk onrustige periode in mijn leven met veel emotionele pieken en dalen. En er kwam nog méér onrust. Peter vertelde namelijk dat zijn vrouw een paar dagen weg zou gaan en dat hij dus een paar dagen alleen thuis zou zijn. Alle tijd en gelegenheid voor ondeugd, dus! Maar... helaas níet met mij!!!

Uitslag enquete

Via mijn blog heb ik een kleine enquete gehouden. De tijd om deze in te vullen is inmiddels verstreken en het leek me niet meer dan correct de uitslagen via een post bekend te maken.

Hieronder vermeld ik eerst de vraag gevolgd door de anwoorden (percentages).


Deze blog gaat over vreemdgaan. Hoe denk jij over vreemdgaan?
* Dat moet een ieder zelf weten - 66%
* Anders - 33%
* Ik vind dat dat moet kunnen - 0%
* Ik keur het zeker af! - 0%


Ben je zelf wel eens vreemd gegaan?
* Ja, 1x - 0%
* Ja, vaker - 100%
* Nee nooit - 0%
* Ik zit er wel aan te denken - 0%


Als je wel eens bent vreemd gegaan, waarom deed je dat?

* Gewoon omdat de mogelijkheid zich voor deed - 0%
* Het voelde zo goed voor mijn ego - 0%
* Ruzie thuis/slechte relatie met partner - 0%
* Uit wraak op mijn partner - 0%
* Op zoek naar spanning/opwinding - 66%
* Ik heb thuis te weinig/geen seks - 0%
* Ik zoek nou eenmaal graag mijn grenzen - 0% * Anders - 33%

Ben je wel eens verliefd geworden op iemand met wie je vreemd ging?
* Ja - 33%
* Nee - 0%
* Een beetje - 66%


Indien je de vorige vraag met "ja" hebt beantwoord, heb je wel eens overwogen te gaan scheiden?
* Ja, soms - 0%
* Ja, vaak - 0%
* Nee - 100%


Indien je wel eens bent vreemd gegaan, ben je wel eens betrapt?
* Ja - 0%
* Nee, nog nooit - 100%


Heb je (als vreemdganger) wel eens een trio gedaan?
* Ja - 50%
* Nee - 50%
* Ik overweeg het - 0%


Is je beeld/mening over vreemdgaan veranderd na het lezen van mijn blog?
* Ja, heel erg - 0%
* Ja, een beetje - 0%
* Nee - 100%


Ben je een man of een vrouw?
* Man - 33%
* Vrouw - 66%

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de enquete door maar 3 personen is ingevuld :-) en dat niet alle vragen door iedereen is ingevuld.

Ons paradijsje

Op de dag van mijn date met R. vroeg ik voor de grap aan Peter of hij zin zou hebben in een date met mij de dag erna. Het bleek dat we beiden wel zouden kunnen en er zin in hadden, dus hadden we opeens een onverwachte date! Het was mooi weer, een graad of 22, en we spraken af dat ik naar hem toe zou rijden en dat we het bos bij hem in de buurt in zouden gaan. Maar onderweg naar hem kreeg ik behoorlijk de schrik in de benen toen ik enkele familieleden tegen kwam! Ze deden erg hun best mijn aandacht te trekken om me te begroeten, maar ik deed net of ik ze niet zag. Ik negeerde ze volkomen en zorgde ervoor dat ze niet konden zien waar ik precies heen ging. Mijn hemel, hoe verklaarde ik mijn aanwezigheid op dat moment op die plek? Een beetje ontdaan ontmoette ik Peter. We wandelden het bos in en vonden een prachtige open plek midden in het bos. We namen plaats op het kleed dat Peter meegenomen had en langzaam maar zeker zakte de "paniek" wat af en lukte het me te ontspannen. Ik was nu tóch bij Peter, ik kon er maar beter gewoon van genieten, ik zou later wel eens bedenken hoe ik dit op zou lossen...

De date met Peter werd een heerlijke date! We focusten ons nergens op, wat gebeurde dat gebeurde, no expectations. Er was tijd om te kletsen en te praten, te vrijen en te neuken. We maakten plezier maar er vloeiden ook tranen (bij mij). Het voelde zo heerlijk dat dit allemaal zomaar kon bij Peter, dat overal ruimte voor was! We lagen in ons blootje op het kleed in de zon, soms innig verstrengeld, soms gewoon genietend bij elkaar. Het was er doodstil, alleen hoorden we zo af en toe een vogeltje of vloog er een vliegtuig over ("Google maps maakt foto's van ons", zeiden we). Toen we tenslotte volledig tevreden naast elkaar lagen na te genieten, kwam opeens een gedachte bij me op. "We lijken net Adam en Eva", zei ik tegen Peter. Dit was min of meer als grap bedoeld, maar later kwamen we hier op terug. "Het heeft inderdaad wel iets paradijselijks", reageerde Peter. Ik kreeg het gevoel dat het zo wel eeuwig zou mogen duren. Mooi weer, een mooie omgeving, Peter: ik had alles wat ik nodig had. Maar helaas, het klokje tikte door en toen Peter voorzichtig opperde om weer terug te gaan, schoot ik warempel even vol! Want terug, dat betekende wég uit het paradijs, weer terug naar mijn "gewone" leventje en die overgang leek me heel eventjes onoverkomelijk.
Maar er zat niets anders op.

Eenmaal thuis verzon ik een alibi. Want ik was er van overtuigd dat mij vroeg of laat wel gevraagd zou worden wat ik daar dat moment toch deed! En dan kon ik maar beter een plausibel antwoord paraat hebben! Dus ik hing mijn hardloopkleren aan de waslijn en vertelde mijn man 's avonds vrolijk dat ik die dag es op een andere plek dan gebruikelijk een rondje was wezen hardlopen. Ik vond de smoes zo briljant dat ik het haast jammer vond dat mijn familie er toch nóóit meer op terug gekomen is...

Mijn date met R.

R. Ach ja, R. Ik kende hem al een tijdje via de chatsite. Zo te zien op foto's een mooie man. Kon ook leuk kletsen. En wat me in eerste instantie erg aantrok in hem was zijn zachte kant. Hoewel... soms wel een beetje té zacht naar mijn smaak. Haast wat soft. Zat, als ik dat zo las, behoorlijk onder de plak bij zijn vrouw. Maar ik vond dat ook wel weer lief...
R. was net als ik getrouwd, dus we zouden elkaar niet bij hem noch bij mij thuis kunnen ontmoeten. Het zou een date in de buitenlucht worden. R. verheugde zich erg op onze date, had zich ook goed voorbereid. Hij had de dag vóór onze date een leuk plekje gezocht en gevonden. En omdat de weersvoorspellingen niet al te best waren, nam R. vanalles mee om het mij naar de zin te maken: een tentje, een slaapzak, zelfs een kussentje ontbrak niet.
Op de dag van de date met R. wilde Peter 's morgens nog even bellen. Maar dat kon ik niet; ik kon niet met Peter kletsen terwijl ik me al aan het voorbereiden was op mijn date met R. Ik wilde afstand, het wás al zo druk in mijn hoofd... Peter begreep dat wel, maar vond het wel jammer.
R. pikte me op op de p-plaats van een hotel. Hij zag er in het echt iets minder mooi uit dan op de foto's maar ik herkende hem wel. Een rustige man, een zachte stem, een beetje rauw van het vele roken (helaas was dat roken ook wel te ruiken...). R. reed naar het plekje in het bos dat hij had uitgezocht. Ik had werkelijk geen flauw idee waar we heen reden, maar dat kon me ook niet zoveel schelen. R. was een regelrechte pleaser en deed zijn uiterste best om het mij zoveel mogelijk naar de zin te maken. Ik hád het ook wel naar mijn zin, eigenlijk was er niks mis met de date, maar iets gaf me na afloop toch een onbestemd, haast wat vervelend gevoel. Ik had even wat tijd voor mezelf nodig om bij te komen en dat onbestemde gevoel wat te laten bezinken. Daarom duurde het ook even voor ik weer contact zocht met Peter. Peter had de hele ochtend aan me zitten denken en wilde ALLES van mijn date met R. weten. Dus ik bracht trouw verslag uit, wat Peter daarna deed concluderen: "Heb het gevoel dat ik nog op nummer 1 sta" en toen ik daarop reageerde met: "Met stip", zei hij: "Jij ook schat, daar kan voorlopig geen dame aan tippen".
R. was leuk. Hij was aardig. Hij was lief. Hij was lekker. Maar... wat gaf me nou toch dat onbestemde gevoel? Het feit dat hij zo zwaar rookte (wat ik echt smerig vond)? Het feit dat hij er in het echt toch minder aantrekkelijk uitzag dan op de foto (och, niet echt belangrijk, toch)? Ik kon er de vinger niet op leggen.
Uiteraard bleven R. en ik contact houden. R. wilde direct wel al weer afspreken. Hij wilde wel 2x in die week. Maar ik stelde me toch een beetje gereserveerder op. En naarmate we weer meer gingen chatten en R. me probeerde over te halen opnieuw een date met hem te plannen, ging hij me steeds meer tegen staan. Vooral dat softe kantje van hem! Dat begon me meer en meer te irriteren! Hij prees me hoe langer hoe meer de hemel in: ik was het hééélemaal!! Ik was zijn prinsesje, zijn duifje, zijn weet-ik-veel. Hij overláádde me met complimentjes en lieve berichtjes en hartjes en kusjes. Zelfs toen ik daar een keer wat van zei ("R, too much, je irriteert me!"), bleef hij gewoon doorgaan. Blijkbaar dacht hij dat ik dat stiekem toch wel leuk vond of dat hij me zo wel kon overhalen hem nog een keer te ontmoeten. Maar ik begon weerstand te voelen. Natuurlijk besprak ik dit alles met Peter. We noemden dit het "R-syndroom". Als één van ons beiden neigde te zoetsappig te appen, zei de ander: "Pas op voor het R-syndroom..!" We konden er allebei wel om lachen maar toen het op een gegeven moment zo ver kwam dat Peter en ik hem achter zijn rug om min of meer belachelijk gingen zitten maken, besloot ik dat het mooi was geweest en beëindigde ik mijn relatie met R. Daarvoor moest ik hem wel blokkeren op de datingsite want hij blééf me "lastig vallen" met irritante berichtjes. Maar tot een tweede date is het nooit gekomen. Ook ik heb mijn grenzen! Haha...

De dag na mijn date met R. zag ik Peter weer. En dit zou weer een heel speciale date worden...