Op de dag van mijn date met R. vroeg ik voor de grap aan Peter of hij zin zou hebben in een date met mij de dag erna. Het bleek dat we beiden wel zouden kunnen en er zin in hadden, dus hadden we opeens een onverwachte date! Het was mooi weer, een graad of 22, en we spraken af dat ik naar hem toe zou rijden en dat we het bos bij hem in de buurt in zouden gaan. Maar onderweg naar hem kreeg ik behoorlijk de schrik in de benen toen ik enkele familieleden tegen kwam! Ze deden erg hun best mijn aandacht te trekken om me te begroeten, maar ik deed net of ik ze niet zag. Ik negeerde ze volkomen en zorgde ervoor dat ze niet konden zien waar ik precies heen ging. Mijn hemel, hoe verklaarde ik mijn aanwezigheid op dat moment op die plek? Een beetje ontdaan ontmoette ik Peter. We wandelden het bos in en vonden een prachtige open plek midden in het bos. We namen plaats op het kleed dat Peter meegenomen had en langzaam maar zeker zakte de "paniek" wat af en lukte het me te ontspannen. Ik was nu tóch bij Peter, ik kon er maar beter gewoon van genieten, ik zou later wel eens bedenken hoe ik dit op zou lossen...
De date met Peter werd een heerlijke date! We focusten ons nergens op, wat gebeurde dat gebeurde, no expectations. Er was tijd om te kletsen en te praten, te vrijen en te neuken. We maakten plezier maar er vloeiden ook tranen (bij mij). Het voelde zo heerlijk dat dit allemaal zomaar kon bij Peter, dat overal ruimte voor was! We lagen in ons blootje op het kleed in de zon, soms innig verstrengeld, soms gewoon genietend bij elkaar. Het was er doodstil, alleen hoorden we zo af en toe een vogeltje of vloog er een vliegtuig over ("Google maps maakt foto's van ons", zeiden we). Toen we tenslotte volledig tevreden naast elkaar lagen na te genieten, kwam opeens een gedachte bij me op. "We lijken net Adam en Eva", zei ik tegen Peter. Dit was min of meer als grap bedoeld, maar later kwamen we hier op terug. "Het heeft inderdaad wel iets paradijselijks", reageerde Peter. Ik kreeg het gevoel dat het zo wel eeuwig zou mogen duren. Mooi weer, een mooie omgeving, Peter: ik had alles wat ik nodig had. Maar helaas, het klokje tikte door en toen Peter voorzichtig opperde om weer terug te gaan, schoot ik warempel even vol! Want terug, dat betekende wég uit het paradijs, weer terug naar mijn "gewone" leventje en die overgang leek me heel eventjes onoverkomelijk.
Maar er zat niets anders op.
Eenmaal thuis verzon ik een alibi. Want ik was er van overtuigd dat mij vroeg of laat wel gevraagd zou worden wat ik daar dat moment toch deed! En dan kon ik maar beter een plausibel antwoord paraat hebben! Dus ik hing mijn hardloopkleren aan de waslijn en vertelde mijn man 's avonds vrolijk dat ik die dag es op een andere plek dan gebruikelijk een rondje was wezen hardlopen. Ik vond de smoes zo briljant dat ik het haast jammer vond dat mijn familie er toch nóóit meer op terug gekomen is...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten