De blik in mijn ogen

Ik vind het nu al moeilijk om verder te vertellen. Om goed weer te geven wat er allemaal gebeurde sinds onze eerste kus, zal ik onze chats (die ik voor een groot deel heb bewaard) en mijn dagboek terug moeten lezen. Maar daarmee begeef ik me wel op een hellend vlak. De ervaring heeft namelijk geleerd dat teruglezen van mijn chats met Peter weer veel emoties kan oproepen. En mij zomaar weer een periode van innerlijke onrust kan bezorgen. Ik ben vanmorgen lekker een stukje wezen hardlopen. En tijdens het lopen bedacht ik dat ik er gewoon voor moet gaan, mijn verhaal moet vertellen. En als het al te heftig wordt, doe ik het gewoon even wat rustiger aan. Volgens Peter is het juist goed weer terug te gaan naar die chats en de emoties die daarbij kwamen weer te beleven. Pas dan kan ik alles een plekje geven. En er is al zoveel in mijn leven dat ik nog geen goed plekje heb gegeven maar gewoon diep heb weggestopt. Wat niet (meer) weet, wat niet (meer) deert...?
Ja, we hebben gezoend. En daar bleef het niet bij. Van het één kwam het ander en uiteindelijk hebben we daar in de auto gevrijd. All the way. Ik had mijn "één keer, één keertje maar" gehad. Maar het lot besliste anders...
Na onze eerste date bleven we chatten. Peter zei dat hij in de auto af en toe een bepaalde blik in mijn ogen voorbij had zien komen die hij niet goed kon thuis brengen. Een soort van paniek. Hij wilde daar graag meer van weten. Ik wist in eerste instantie niet goed wat hij bedoelde. Maar Peter begon te vissen en langzaam werd me duidelijk wat hij wel eens zou hebben kunnen lezen in mijn ogen... En ik begon te vertellen. Eerst schoorvoetend, maar langzaam maar zeker steeds meer en meer. Over mijn negatieve zelfbeeld en gebrek aan zelfvertrouwen wat ik al heb zolang ik me kan herinneren, over de aanranding die me is overkomen in mijn jeugd, over mijn eerste keer seks die niet bepaald fijn te noemen is, over mijn angst op seksueel gebied te falen, mijn angst dat ik wel eens frigide zou kunnen zijn, over mijn huwelijk. En bij alles wat ik vertelde ("opbiechten" noemde ik het) dacht ik: "Nou vindt hij mij vast niet leuk meer, nou zal hij ons contact wel langzaam maar zeker dood laten bloeden." Want wat moet hij met zo'n gefrustreerde kip als ik ben? Het is toch zoveel gemakkelijker een date te vinden die wat minder gecompliceerd in elkaar zit? Maar dat deed Peter niet! Sterker nog, bij elke chat die we hadden, bij elk persoonlijk gesprek dat we voerden, ging hij me leuker vinden. Ik begon me te realiseren (en dit is een heel belangrijke les voor me geweest): Het bestaat! Het is echt mogelijk! Deze man kent onderhand mijn diepste gevoelens, verlangens, al mijn shit, en nog vindt hij me leuk! Mocht het ooit eens tot een scheiding tussen mijn man en mij komen, dan is er ook voor mij hoop op nieuw geluk!

Op facebook las ik: "It's easy to take off your clothes and have sex. People do it all the time. But opening up your soul to someone, letting them into your spirit, thoughts, fears, future, hopes, dreams...that is being naked." Dit past precies bij ons.