Peter's eerste date met A.

Donderdag, de dag na mijn "blauwtje", zag ik Peter weer. We vonden elkaar weer op ons plekje tussen de mais en waren een paar uur heerlijk close. Peter voorspelde dat H. wel weer contact met me zou opnemen. Daar geloofde ik niks van, maar Peter kreeg wéér gelijk. H. nám contact op, de volgende dag al zelfs! Hij schrok enorm toen ik hem vertelde wat hij had aangericht en wrong zich in allerlei bochten om uit te leggen wat hem bezield had en om zich te excuseren. Maar hoe hij ook zijn best deed, voor mij was de aardigheid met hem (lees: het vertrouwen in hem) eraf en tot een date is het, tot zíjn grote spijt, nooit meer gekomen. Wel met andere mannen. En Peter met andere vrouwen.

Na onze date die donderdag vertelde Peter dat hij over een week (dus de vrijdag van de volgende week) een date had gepland met een nieuwe dame, A. Die afspraak had hij gisteren gemaakt, vertelde hij. Gek genoeg deed het feit dat Peter die date gepland had op de dag dat ik het zo moeilijk had gehad en bij hem mijn hart had gelucht, méér pijn dan het feit dát hij een andere date had. Ik verwoordde het als volgt: "ik huil bij jou uit en jij plant ondertussen een date met een ander". Hij was er voor me, de dag van het "blauwtje", zeker weten, maar hij was tegelijkertijd ook bezig met het regelen van "pleziertjes" met anderen, zoals hij het zelf noemde. Peter verzekerde me dat dat niet tegelijkertijd was gebeurd, maar toch voelde het niet fijn. Ik had de neiging om onze chat van de dag eerder (woensdag) na te lezen om zo te ontdekken wanneer dat dan wél zou hebben plaatsgevonden, maar tegelijk wilde ik het ook niet weten. Ik nam me op dat moment wél iets stellig voor, en dit zei ik ook tegen Peter: "Ik heb meer afstand nodig. Ik wil proberen me wat af te sluiten voor dingen die niet prettig voelen bij jou, niet te veel over nadenken."

De volgende dag, vrijdag, waren Peter en ik aan het chatten. Peter was net bezig met zijn rondje hardlopen en even later meldde hij dat hij weer thuis was. Na nog een paar zinnen heen en weer gechat, bleef het een tijdje stil. Tot Peter weer contact opnam en meldde: "Rupsje moet je wat bekennen." Tijdens zijn rondje hardlopen had hij van A. de uitnodiging gekregen om diezelfde dag al langs te komen en dat had hij gedaan. Vervolgens vertelde hij over (en vroeg ik naar!) zijn drie kwartier met A. "AFSTAND. Niet nadenken!", zei ik tegen mezelf. Was het deze houding die maakte dat ik de tweede date van Peter met een andere dame dan mijzelf, beter kon hanteren dan de eerste? Of kwam dat doordat Peter, hoewel hij het naar eigen zeggen leuk had gehad, niet vreselijk enthousiast was? Kwam het doordat ik nog helemaal vol zat van onze date van de dag ervoor? (Telkens als ik Peter heb gezien, voel ik me sterker. Dat gold toen al, dat geldt eigenlijk nog steeds.) Of toch omdat ik de date niet echt had zien aankomen? Of... kwam het omdat ik me druk aan het voorbereiden was op mijn date met R. een paar dagen later?

In ieder geval kon ik het redelijk hanteren. Maar er kwamen al heel snel zwaardere tijden...

Ik loop een blauwtje

Ik had tijdens mijn zomervakantie één en ander op een rijtje kunnen zetten en me vast voorgenomen het na de vakantie allemaal wat rustiger aan te gaan doen. Dat ik verder wilde gaan met daten, stond voor mij vast. Er was nog een heeeele wereld voor mij te ontdekken! Maar het mocht me niet meer zo over de schoenen lopen als vlak vóór de vakantie. Dus toen H. weer contact met me opnam, liet ik hem merken dat ik best met hem verder wilde, maar dat ik ook andere mannen wilde daten. H. deed voorkomen alsof hij dat accepteerde. "De lust doet me hier overheen zetten", schreef hij. En lust, nou dat had hij! Dat stak hij niet onder stoelen of banken! De ene na de andere seksuele fantasie stuurde hij mij. En... we planden weer een date. Na mijn vakantie, nog vóór ik Peter weer zou zien, had ik een afspraak met hem.
Vlak voor ik van huis vertrok, checkte ik nog even of hij nog een berichtje had gestuurd. Dat was niet het geval. Keurig op tijd stond ik op de afgesproken plaats. Maar wat er ook gebeurde of wie er ook langs kwam, H. kwam niet. Wel 3 kwartier heb ik staan wachten, en toen ben ik maar weer naar huis gegaan. Daar checkte ik nogmaals of hij me een berichtje had gestuurd, en dit keer bleek dat wél het geval te zijn: hij zegde de date af en had zijn account op de datingsite inmiddels verwijderd. Volgens eigen zeggen omdat zijn vriendin hem tijdens het chatten had betrapt en hij zijn relatie niet langer in gevaar wilde brengen. Het was of ik een klap in mijn gezicht kreeg! Ik was er overstuur van! En ik begreep er niks van! Na al die gesprekken die we hadden gevoerd waarin hij mij vertelde over zijn enorme innerlijke strijd tussen trouw blijven aan zijn vriendin enerzijds en seksuele lusten anderzijds, gesprekken waarin ik begrip probeerde te tonen voor zijn situatie, na alle seksuele fantasieën die hij me had verteld en die hij met mij hoopte te verwezenlijken, liet hij me zomaar stikken??? Ik zie mezelf nog zitten op de slaapkamer van mijn oudste zoon, achter zijn bureau, waar de laptop stond, misselijk en in tranen! En waarom nou eigenlijk? Omdat ik een blauwtje had gelopen? Of zat het dieper? Ik begreep er werkelijk niks van! En toen ik het berichtje van Peter "hey meid, al weer thuis?" las, brak ik. Dat stukje chat dat we toen hebben gevoerd, Peter en ik, heb ik nog en heb ik zojuist doorgelezen en herlezen en nog een keer gelezen. En weer voel ik de wanhoop van toen, en voel ik vooral hoe dit akkefietje met H. mij toen een geweldige deuk in mijn zelfvertrouwen gaf. Dat hij me zo behandelde, was nog tot daar aan toe. Daar was ik boos over en helaas kon ik daar niks mee, want hij had zijn account verwijderd, maar dat was dan maar zo (hoewel ik het heel lullig vond dat hij me niet eens persoonlijk durfde (?) zeggen dat onze relatie nu echt over was en dat ik niet meer de kans kreeg om daar op te reageren). Maar dat ik helemaal niets in de gaten had gehad! Ik had de situatie dus blijkbaar zoooo vreselijk verkeerd ingeschat, ik kon er gewoon niet over uit. De eerste keer dat hij de relatie verbrak, begreep ik hem, kon ik het accepteren juist omdát hij uitlegde hoe en wat en waarom. Waarom kon hij het me nu niet uitleggen? Vertrouwde hij mij dan niet?? Ik bleef maar huilen en tegen Peter aan praten. Peter zei dat ik dit maar moest oppakken als een leermomentje en dat datingsites als die waar wij op zaten, vol zitten met "dergelijke hufters". Peter was er, geloof ik, ook wat beduusd van dat ik zo heftig op het gebeurde reageerde. "Maar hoezo raakt je dit dan zo erg?" Tja, dat wist ik eigenlijk ook niet zo goed. En nog weet ik niet goed wat er nu éigenlijk gebeurd is. Helaas heb ik mijn chatgesprekken met H. niet bewaard. Ik had ze nu, ruim een jaar later, wel weer eens willen lezen. Ik weet alleen dat de rust, die ik tijdens de vakantie met veel moeite een klein beetje hervonden had, in één klap weer verdwenen was. 

Vakantie, rustmoment of denkmoment?

Ik héb het overwogen om met H. verder te gaan. Ik was zó ontzettend toe aan rust! Maar ik kón Peter niet loslaten...

Omdat het inmiddels hoog zomer was geworden en we beiden op vakantie gingen, schoof ik de beslissing voor me uit. Zowel Peter als ik waren allebei erg aan vakantie toe; we hadden beiden emotioneel het nodige voor de kiezen gehad. We namen ons allebei voor onze rust te pakken en zo weinig mogelijk aan de ander te denken. Ook nam ik me voor het chatten met andere mannen tot het minimum te beperken. Maar ik kon de rust niet vinden. Ik bleef denken, ik bleef huilen. Als ik met mijn gezin was, lukte het me redelijk om niet aan hem te denken, maar zodra ik even alleen was of we als gezin niet iets gezamenlijks deden, gingen mijn gedachten toch weer naar Peter en kreeg ik direct weer de neiging met hem te chatten of in ieder geval te checken of hij nog berichtjes had gestuurd. En na een paar dagen al gaf ik het gewoon op te proberen niet aan Peter te denken. En Peter had, zo vertelde hij, precies hetzelfde dus het schoot niet zo erg op met de rust... "Gelukkig" werkte wifi op de camping niet goed en had ik noodgedwongen weinig gelegenheid met hem te chatten. Toch spraken Peter en ik elkaar elke dag wel even, vertelden we even kort aan elkaar wat we die dag beleefd hadden. En Peter vertelde enthousiast hoeveel seks hij had met zijn vrouw (tijdens deze vakantie kreeg Peter de bijnaam "Rupsje Nooitgenoeg" van mij) en spoorde mij aan ook iets in die richting te ondernemen met mijn man. Maar ik was even helemaal klaar met wat voor seks dan ook met wie dan ook. Ook bleef Peter maar vragen stellen over mijn relatie met mijn man, maar ik kapte het telkens af. Ik wilde even geen diepgang en geen emotionele gesprekken met hem, ik was alleen maar moe, moe, moe... 
Peter had al voorspeld dat de vakantie een denkmoment voor ons beiden zou worden. Nou, één conclusie trok ik in die vakantie wel en dat verwoordde ik als volgt: "Ik wil niet meer dat het gaat zoals vlak voor de vakantie. Ik zat er toen helemaal doorheen. Dat moet ik zien te voorkomen. Is nog niet helemaal klaar trouwens. Ik had een beetje te veel Peter. Bijna overdosis. Hoe fijn het ook was, het was niet goed. Dat moet op een of andere manier anders, anders stop ik ermee. Ik heb alle opties overwogen, Peter, inclusief stoppen met jou, maar wil dat nog niet".

En ook Peter had zijn conclusie getrokken: "Was voor mij ook best heftig, toen ik verliefd werd op je. Ebt al wat weg hoor, kan er inmiddels heel goed mee omgaan, wordt meer gewoon super warm gevoel. Die vakantie kwam op het goede moment. Gelukkig weet ik heel goed wat ik wel en niet wil en weet ik ook dat het normaliseert op den duur. Is nu meer gewoon houden van maar wel verlangen om je weer vast te houden." 

Het rare was, ik schrok ervan dat Peter begon over "toen ik verliefd werd op je" maar tegelijk schrok ik er ook van dat hij zei dat "dat al wat weg ebt". Ik wóu helemaal niet dat dat weg zou ebben! Ik genoot zo van wat we samen beleefden!! Was ik verliefd op hem? Ik voelde niet echt vlinders maar kon ook niet stoppen continu maar dan ook continu aan hem te denken. Ik was blij met ieder berichtje dat hij stuurde. Ik wilde hem in ieder geval helemáál niet kwijt! 

Toen ik tegen H. zei dat ik best verder met hem wilde maar dat ik ook Peter wilde blijven zien, had H. daar moeite mee. Zoveel zelfs dat hij na een paar behoorlijk intensieve chats besloot dat hij niet meer met me verder wilde. Hij beëindigde onze relatie. En dat deed toch meer pijn dan ik had gedacht. Maar H. kwam op zijn schreden terug... en hoe!