Ik loop een blauwtje

Ik had tijdens mijn zomervakantie één en ander op een rijtje kunnen zetten en me vast voorgenomen het na de vakantie allemaal wat rustiger aan te gaan doen. Dat ik verder wilde gaan met daten, stond voor mij vast. Er was nog een heeeele wereld voor mij te ontdekken! Maar het mocht me niet meer zo over de schoenen lopen als vlak vóór de vakantie. Dus toen H. weer contact met me opnam, liet ik hem merken dat ik best met hem verder wilde, maar dat ik ook andere mannen wilde daten. H. deed voorkomen alsof hij dat accepteerde. "De lust doet me hier overheen zetten", schreef hij. En lust, nou dat had hij! Dat stak hij niet onder stoelen of banken! De ene na de andere seksuele fantasie stuurde hij mij. En... we planden weer een date. Na mijn vakantie, nog vóór ik Peter weer zou zien, had ik een afspraak met hem.
Vlak voor ik van huis vertrok, checkte ik nog even of hij nog een berichtje had gestuurd. Dat was niet het geval. Keurig op tijd stond ik op de afgesproken plaats. Maar wat er ook gebeurde of wie er ook langs kwam, H. kwam niet. Wel 3 kwartier heb ik staan wachten, en toen ben ik maar weer naar huis gegaan. Daar checkte ik nogmaals of hij me een berichtje had gestuurd, en dit keer bleek dat wél het geval te zijn: hij zegde de date af en had zijn account op de datingsite inmiddels verwijderd. Volgens eigen zeggen omdat zijn vriendin hem tijdens het chatten had betrapt en hij zijn relatie niet langer in gevaar wilde brengen. Het was of ik een klap in mijn gezicht kreeg! Ik was er overstuur van! En ik begreep er niks van! Na al die gesprekken die we hadden gevoerd waarin hij mij vertelde over zijn enorme innerlijke strijd tussen trouw blijven aan zijn vriendin enerzijds en seksuele lusten anderzijds, gesprekken waarin ik begrip probeerde te tonen voor zijn situatie, na alle seksuele fantasieën die hij me had verteld en die hij met mij hoopte te verwezenlijken, liet hij me zomaar stikken??? Ik zie mezelf nog zitten op de slaapkamer van mijn oudste zoon, achter zijn bureau, waar de laptop stond, misselijk en in tranen! En waarom nou eigenlijk? Omdat ik een blauwtje had gelopen? Of zat het dieper? Ik begreep er werkelijk niks van! En toen ik het berichtje van Peter "hey meid, al weer thuis?" las, brak ik. Dat stukje chat dat we toen hebben gevoerd, Peter en ik, heb ik nog en heb ik zojuist doorgelezen en herlezen en nog een keer gelezen. En weer voel ik de wanhoop van toen, en voel ik vooral hoe dit akkefietje met H. mij toen een geweldige deuk in mijn zelfvertrouwen gaf. Dat hij me zo behandelde, was nog tot daar aan toe. Daar was ik boos over en helaas kon ik daar niks mee, want hij had zijn account verwijderd, maar dat was dan maar zo (hoewel ik het heel lullig vond dat hij me niet eens persoonlijk durfde (?) zeggen dat onze relatie nu echt over was en dat ik niet meer de kans kreeg om daar op te reageren). Maar dat ik helemaal niets in de gaten had gehad! Ik had de situatie dus blijkbaar zoooo vreselijk verkeerd ingeschat, ik kon er gewoon niet over uit. De eerste keer dat hij de relatie verbrak, begreep ik hem, kon ik het accepteren juist omdát hij uitlegde hoe en wat en waarom. Waarom kon hij het me nu niet uitleggen? Vertrouwde hij mij dan niet?? Ik bleef maar huilen en tegen Peter aan praten. Peter zei dat ik dit maar moest oppakken als een leermomentje en dat datingsites als die waar wij op zaten, vol zitten met "dergelijke hufters". Peter was er, geloof ik, ook wat beduusd van dat ik zo heftig op het gebeurde reageerde. "Maar hoezo raakt je dit dan zo erg?" Tja, dat wist ik eigenlijk ook niet zo goed. En nog weet ik niet goed wat er nu éigenlijk gebeurd is. Helaas heb ik mijn chatgesprekken met H. niet bewaard. Ik had ze nu, ruim een jaar later, wel weer eens willen lezen. Ik weet alleen dat de rust, die ik tijdens de vakantie met veel moeite een klein beetje hervonden had, in één klap weer verdwenen was.