Peter's eerste date met A.

Donderdag, de dag na mijn "blauwtje", zag ik Peter weer. We vonden elkaar weer op ons plekje tussen de mais en waren een paar uur heerlijk close. Peter voorspelde dat H. wel weer contact met me zou opnemen. Daar geloofde ik niks van, maar Peter kreeg wéér gelijk. H. nám contact op, de volgende dag al zelfs! Hij schrok enorm toen ik hem vertelde wat hij had aangericht en wrong zich in allerlei bochten om uit te leggen wat hem bezield had en om zich te excuseren. Maar hoe hij ook zijn best deed, voor mij was de aardigheid met hem (lees: het vertrouwen in hem) eraf en tot een date is het, tot zíjn grote spijt, nooit meer gekomen. Wel met andere mannen. En Peter met andere vrouwen.

Na onze date die donderdag vertelde Peter dat hij over een week (dus de vrijdag van de volgende week) een date had gepland met een nieuwe dame, A. Die afspraak had hij gisteren gemaakt, vertelde hij. Gek genoeg deed het feit dat Peter die date gepland had op de dag dat ik het zo moeilijk had gehad en bij hem mijn hart had gelucht, méér pijn dan het feit dát hij een andere date had. Ik verwoordde het als volgt: "ik huil bij jou uit en jij plant ondertussen een date met een ander". Hij was er voor me, de dag van het "blauwtje", zeker weten, maar hij was tegelijkertijd ook bezig met het regelen van "pleziertjes" met anderen, zoals hij het zelf noemde. Peter verzekerde me dat dat niet tegelijkertijd was gebeurd, maar toch voelde het niet fijn. Ik had de neiging om onze chat van de dag eerder (woensdag) na te lezen om zo te ontdekken wanneer dat dan wél zou hebben plaatsgevonden, maar tegelijk wilde ik het ook niet weten. Ik nam me op dat moment wél iets stellig voor, en dit zei ik ook tegen Peter: "Ik heb meer afstand nodig. Ik wil proberen me wat af te sluiten voor dingen die niet prettig voelen bij jou, niet te veel over nadenken."

De volgende dag, vrijdag, waren Peter en ik aan het chatten. Peter was net bezig met zijn rondje hardlopen en even later meldde hij dat hij weer thuis was. Na nog een paar zinnen heen en weer gechat, bleef het een tijdje stil. Tot Peter weer contact opnam en meldde: "Rupsje moet je wat bekennen." Tijdens zijn rondje hardlopen had hij van A. de uitnodiging gekregen om diezelfde dag al langs te komen en dat had hij gedaan. Vervolgens vertelde hij over (en vroeg ik naar!) zijn drie kwartier met A. "AFSTAND. Niet nadenken!", zei ik tegen mezelf. Was het deze houding die maakte dat ik de tweede date van Peter met een andere dame dan mijzelf, beter kon hanteren dan de eerste? Of kwam dat doordat Peter, hoewel hij het naar eigen zeggen leuk had gehad, niet vreselijk enthousiast was? Kwam het doordat ik nog helemaal vol zat van onze date van de dag ervoor? (Telkens als ik Peter heb gezien, voel ik me sterker. Dat gold toen al, dat geldt eigenlijk nog steeds.) Of toch omdat ik de date niet echt had zien aankomen? Of... kwam het omdat ik me druk aan het voorbereiden was op mijn date met R. een paar dagen later?

In ieder geval kon ik het redelijk hanteren. Maar er kwamen al heel snel zwaardere tijden...