Een zware week én een geschil...

Die week dat Peter's vrouw niet thuis was... ach... wat een zware week was dat. Door allerlei omstandigheden lukte het ons niet met elkaar af te spreken, maar Peter plande in die week 4 dates met andere vrouwen. 4!!! Dat 2 ervan uiteindelijk niet doorgingen, deed niet zoveel af aan de moeite die ik er mee had. Of, zoals ik zei: 1 date kan ik handelen, 2 wordt wat lastiger, maar 3 of nog meer, dat trek ik gewoon niet. En niet alleen met de dates op zich had ik moeite, maar ook met de manier waarop ze gepland werden. Op mijn vraag: "Heb je je date voor morgen nou al geregeld?" was het antwoord: "Doe ik morgen of straks nog wel even. Zal even proberen, stuur haar zo een appje." Het kwam op mij over alsof dat zo wel even gepland kon worden, tussen al ons geklets door. En kletsen deden we die week! Heel gezellig natuurlijk, maar af en toe ook behoorlijk diepgaand en tot diep in de nacht. En telkens spookten gedachten door mijn hoofd als: "wat doet hij nu? zit hij nu intussen andere dates te plannen? heeft hij eigenlijk wel zin om met mij te kletsen? kletst hij eigenlijk niet liever met die anderen?" Om gek van te worden, continu die stemmen in mijn hoofd.  


Date 1, woensdag, ging niet door. En daar zat Peter over te "klagen". Maar even later vertelde hij dat hij inmiddels wel een date had gepland voor de volgende dag (donderdag). Voor vrijdag stond ook al een date gepland. "En.... durf het bijna niet te zeggen.... mss zaterdag ook nog even". Ik wilde niets liever dan speciaal voor hem zijn, maar ik voelde me juist meer en meer 1 van de velen. Het voelde telkens weer als een dreun voor mijn kop. Toen Peter daarna ook nog tussen neus en lippen door de opmerking maakte: "Zo jammer dat ik je deze week niet zie", haakte ik af. Dat viel even verkeerd; dat kwam op mij over als: "bij al mijn dates had jij ook nog wel gekund". En wát Peter ook zei, dat hij al zijn dates graag had ingeruild voor 1 date met mij, dat ik hem zo dierbaar was, dat de dates met die anderen niet meer dan "vluchtige contacten" waren, dat hij datgene wat hij met mij had met NIEMAND anders had (zelfs niet met zijn eigen vrouw), dat hij nogmaals aanbood met alle plezier te stoppen met daten met anderen zodat wij verder konden gaan als vreemdgangers zonder anderen ernaast (wat ik wederom resoluut afwees), ik bleef me voelen als 1 van de velen met net een tikje meer.

Als ik de chats van die week terug lees, komt het beeld van "lezen met een troebele lens" in me op. Ik zag de dingen niet helder meer, twijfelde telkens aan Peter zijn oprechtheid, meende omdat IK continu in mijn hoofd bezig was met zijn dates HIJ dat "dus" ook wel zou doen, dacht bij alles wat hij zei: "Ja, dat zeg je nu wel, maar wat wil je nou éigenlijk zeggen..? Leuk hoor, dat geklets, maar je wilt me gewoon afleiden van jouw dates...". Eén en al achterdocht van mijn kant, wat tot een dieptepunt kwam toen Peter contact met mij zocht na zijn date op donderdag. Helaas heb ik de chat die we toen gevoerd hebben niet meer, maar ik herinner me dat ik continu het gevoel had dat Peter manieren zocht om te vertellen over zijn date terwijl hij, zo vond ik, donders goed kon weten dat ik daar helemaal niets van wilde horen. Hij zat koud in de auto of hij begon te kletsen en stuurde me een selfie van een uiterst voldane Peter. Goed. Híj had zijn pleziertje gehad (ik was aan het werk) en nu zocht hij iemand anders om zijn tijd mee te verdrijven. En aan te vertellen hoe leuk hij het had gehad. Ik dus. Nou, ík voelde me daar absoluut niet voor in de stemming. Ik had er even hélémaal genoeg van, ik had ook even hélémaal genoeg van Peter met al zijn andere vrouwen. Peter merkte mijn afstand wel, hij merkte ook wel dat ik niet over zijn date wilde praten. Ik wist dat ik hem meer en meer van me afstootte, maar ik kon voor mijn gevoel gewoon niet anders. Ik móest ergens tegenaan trappen, me afreageren. Maar toen ik zei: "Ik overweeg onze date voor volgende week woensdag af te zeggen", was zelfs Peter het zat. Hij zei iets als: "Ik laat je met rust. Als je me nodig hebt, meld je je maar weer" en hij beeindigde het gesprek.

Ik wist natuurlijk onmiddellijk dat ik te ver was gegaan, maar ik was te koppig om dat direct toe te geven. Daar moest eerst de rest van de middag overheen gaan. Pas aan het einde van mijn werkdag zocht ik weer contact met Peter. Met de zin "Was mooie trap onder mijn kont, Peter, was ff nodig", begon ik het gesprek. We praatten het uit met elkaar en kwamen weer tot elkaar. Op zó'n manier zelfs, dat ik Peter de ruimte gaf om over zijn date te vertellen. En, waar Peter altijd "ik hou van je" zei, en ik altijd reageerde met: "ik ben gek op je", kon ik deze middag reageren met: "ik ook van jou". Mijn allereerste, echt welgemeende "ik hou van je"! (Waarop Peter reageerde: "Lees ik dat goed? Je bent niet meer gek op me?" en ik: "Je bent een vreselijk persoon maar ik kan er niks aan doen, ik hou van je".)

En zo legden we ons eerste echte "geschil" weer bij. Maar... de volgende dag ging het weer mis...