Rust

Vanaf het moment dat Peter en ik voor elkaar gekozen hadden, begon A. zich tegen ons te keren. Eerst richtte zij haar pijlen op mij. "Nu weer blij en gelukkig met je vriend?" begon ze direct 's morgens. Ze stelde dat ze zich misbruikt voelde door ons en dat ze geen contact meer met ons wilde. Ik begreep haar reactie niet. Ook al hadden Peter en ik voor elkaar gekozen, dan konden zij en ik toch nog wel vriendinnen blijven? Toen ik haar om uitleg vroeg, antwoordde ze: "Vraag dat maar aan je claimvriendje", en kreeg ik alleen nog maar meer akelige berichten van haar. Ik besloot vrij snel haar het beste te wensen en niet meer te reageren. Dat begon haar blijkbaar te vervelen, want toen richtte zij zich tot Peter. Peter vond het juist leuk om haar een beetje te jennen en dat viel uiteraard helemaal verkeerd. Het ging van kwaad tot erger. Ze begon dingen die gebeurd waren, te verdraaien. En als Peter om uitleg vroeg, was het: "Vraag dat maar aan die kutwijf van je" (aan mij dus). Ze begon te dreigen dat ze Peter's vrouw zou gaan vertellen over zijn escapades. En uiteraard ook mijn man over de mijne. Sterker nog, ze vertelde dat ze Peter's vrouw wel al kende en dat ze binnenkort eens een boekje open zou doen over ons. Ze vertelde Peter leugens. Dingen die ik haar zogenaamd in vertrouwen had verteld en die Peter niet mocht weten. Ook vertelde ze dat ze een vriendin van haar, die bij de politie zou werken, in vertrouwen had genomen en dat die vriendin ons wel in de gaten zou houden. Uiteindelijk was ook Peter het jennen beu en gaf hij het op te proberen op een normale manier met haar te communiceren. Beiden hebben we het contact met A. volledig verbroken. Nog 1x ben ik haar sindsdien in de stad tegen gekomen. We keken elkaar aan, groetten elkaar, en liepen door. Het was over en uit met haar.

Het hele gebeuren met A. ging ons niet in onze koude kleren zitten. Ze hield ons, hoewel het contact met haar volledig verbroken was, vooral de eerste dagen nog steeds erg bezig. Telkens kwamen onze gesprekken weer op haar uit. Peter stuurde me per mail alle gesprekken die hij met haar gehad en nog bewaard had en andersom stuurde ik hem mijn gesprekken met A. Ongecensureerde versies, want we wilden open en eerlijk naar elkaar zijn. We probeerden te analyseren wat er nou toch in vredesnaam gebeurd was en waar het mis was gegaan met haar. We kwamen er niet echt uit. Een mens met blijkbaar 2 gezichten, was onze conclusie. Ook tijdens onze eerste date na 5 oktober, direct de woensdag daarop, kwam A. telkens weer ter sprake. Op de een of andere manier bleven we over haar aan de praat. Juist omdat we elkaar al onze gesprekken met haar hadden gestuurd, konden we er heel open en eerlijk over zijn. Dit was essentieel voor de verwerking van het heftige weekend. Gelukkig konden we ook grapjes maken over het hele gebeuren met haar en langzaam maar zeker verdween A. steeds meer naar de achtergrond en konden we nog meer dan voorheen ontzettend van elkaar genieten.

Ik herinner me die eerste periode na 5 oktober vooral als een periode van enorme rust. Peter en ik waren zeker van onze zaak, we hadden duidelijk voor elkaar gekozen, er hoefde niet meer gejaagd te worden, we wisten dat de ander dat ook niet meer deed, de drang om contact met anderen te zoeken was volledig verdwenen. Bestaande contacten werden op de hoogte gebracht van de nieuwe situatie, dates die nog gepland stonden werden afgezegd en het viel me gemakkelijk om mannen die toch nog een poging deden, af te wijzen. Chatten met anderen deden we nog wel maar we waren beiden daarbij heel duidelijk: er werd niet meer gedate. De reacties van mijn chatcontacten waren wisselend. Sommigen verbraken onmiddellijk het contact maar de meeste mannen toonden wel begrip. Sommige "begripvolle" mannen probeerden het echter na verloop van tijd toch nog eens weer om een afspraakje met mij te krijgen maar haakten dan alsnog af als tot ze doordrong dat ik het echt meende dat ik niet meer wilde daten. Met slechts een paar mannen bleef ik chatcontact houden. Aan de ene kant begreep ik het wel dat ze afhaakten, ze zaten tenslotte niet voor niets op zo'n dating site, het ging ze om het scoren van bedpartners en waarom zou je nog veel tijd en energie steken in een vrouw die je toch je bed niet in krijgt. Aan de andere kant viel het me ook een beetje tegen hoeveel mannen afhaakten: blijkbaar was ik al die tijd toch niet veel meer geweest dan "een lekker stukje vlees". Interesse in mij als persoon was er niet of nauwelijks, die was al die tijd blijkbaar geveinsd. Peter vertelde dat het andersom trouwens net zo was, ook bij hem haakten vrouwen af op het moment dat hij vertelde dat hij niet meer beschikbaar was om te daten.

Wat volgde was een periode van rust, van grote blijdschap dat we voor elkaar hadden gekozen, van openheid en eerlijkheid naar elkaar toe. Chatgesprekken met en foto's van anderen werden over en weer uitgewisseld, zelfs hele dagboekfragmenten mailde ik naar Peter. We hadden volledig vertrouwen in elkaar. Hoewel... was dat wel zo? Hadden we niet allebei toch een heel klein beetje last van een zacht stemmetje in ons hoofd dat fluisterde: "Is het wel echt zo? Heeft hij/zij echt geen behoefte aan een ander? Zal hij/zij de belofte wel kunnen volhouden?"

De toekomst zou het leren...