Bad memories

Was mijn vorige post een samenvatting van vele leuke en fijne momenten die Peter en ik beleefden, deze post zal er één worden van nare momenten die er zeker ook waren en er uiteindelijk toe hebben geleid dat ik heel slecht in mijn vel kwam te zitten, wat duidelijk zijn weerslag had op onze relatie.

* Eén van de eerste tegenslagen was dat bij mij een positieve borrelia-uitslag werd geconstateerd. Natuurlijk kun je overal een tekenbeet oplopen, maar aangezien Peter en ik wel heel vaak in het bos samen waren, lijkt het me waarschijnlijk dat ik dat tijdens één van onze dates had opgelopen (na elke date controleerden we elkaar op teken en we hebben er vele bij elkaar moeten verwijderen).

* Ook werd bij een routine uitstrijkje bij mij een PAP2 geconstateerd in combinatie met de aanwezigheid van het HPV virus. In de loop van de tijd ontwikkelde dit zich tot een PAP 3B/CIN2, waarbij het onrustige plekje verwijderd moest worden. Officieel wordt het hebben het HPV virus niet als een SOA gezien maar ik zou niet weten hoe je dit anders kunt oplopen. Gelukkig vroeg mijn man niet al te veel door (de kans dat het bij hem weg komt, acht ik overigens nihil), maar de vrouw van Peter wél, zeker toen bleek dat zij het ook had. 

* Het volgende waar we tegenaan liepen, was dat Peter met zijn auto van de zaak geen privékilometers mocht maken. De kilometers die hij maakte om met mij te kunnen afspreken, probeerde hij altijd heel lucratief weg te werken, maar nadat hij daarvoor een keer door zijn werkgever op het matje was geroepen, kreeg hij daar toch wel wat moeite mee. Daarom besloten we dat we elkaar voortaan in mijn auto zouden ontmoeten. Dat kon op zich prima, maar... ik heb een redelijk opvallend autootje en bovendien biedt mijn autootje weinig ruimte. Voor de zomer zou dit geen probleem zijn, dan konden we elkaar prima in de buitenlucht ontmoeten, maar voor de winter was het een ander verhaal. Daar moesten we iets op verzinnen.

Ik herinner me heel goed de allereerste afspraak waarbij we gebruik zouden maken van mijn auto. Ik was werkelijk óp van de zenuwen! Ik was als de dood dat iemand me zou zien rijden in mijn autootje op plekken waar ik normaal nooit kom en dan ook nog met een "wildvreemde man" naast me! Daar zouden dan ongetwijfeld vragen over komen, en wat moest ik dan zeggen? 

Peter bemerkte uiteraard dat ik zo gespannen was en stelde voor om de auto even ergens (uit het zicht) te parkeren om erover te praten. Zo gezegd, zo gedaan. Ergens op een bospad, waar eigenlijk geen auto's mochten komen, zijn we gaan staan en heb ik gehuild en hebben we gepraat. En toen... kwamen er 2 boa's aan! Een bekeuring hing in de lucht en Peter heeft moeten praten als brugman om ze daarvan te weerhouden. Zo'n bekeuring had ik thuis niet kunnen uitleggen!!

* Hoe vaker we mijn auto gebruikten om elkaar te ontmoeten, hoe spannender ik dit ging vinden. Ik bedacht allemaal scenario's als: wat als iemand mij ziet rijden met Peter naast me? Wat als mijn man mijn auto ergens ziet staan waar hij niet hoort te staan? Wat als ik een ongeluk krijg, of pech, of een bekeuring, hoe verklaar ik dat thuis dan? En hoe kan ik het verklaren dat mijn auto zo vaak onder de modder zit? (In het begin nam ik een handdoek mee en na een date poetste ik er dan de ergste vlekken mee weg...)

* Als het mooi weer was, was het nog wel te handelen. Ik parkeerde mijn auto dan op een plek waarvan ik het gevoel had dat het niet zo zou opvallen en daarna wandelden we de natuur in. Dit was heel vaak in het bos en dit ging ook heel vaak goed. Wel waren er in dat bos vaak anderen die graag wilden toekijken of erop aasden met ons mee te doen, wat ik in het begin wel spannend en opwindend vond, maar me op den duur steeds meer ging tegenstaan.

* In het bos gebeurde er echter op een gegeven moment iets wat er bij mij nogal inhakte. Peter en ik hadden een mooi beschut plekje gevonden, een stukje van het bospad af dus we lagen niet zo "in het zicht". Daar waren we heerlijk aan het vrijen, toen ik opeens bemerkte dat er iemand naar ons stond te kijken. In eerste instantie dacht ik dat het weer zo'n "gluurder" was en ik ergerde me daar alweer aan, toen ik opeens zag dat het een boswachter was. Hij had zijn mobieltje in zijn hand en kwam naar ons toe gelopen. Hij vertelde dat hij foto's van ons had gemaakt en dat hij ons moest bekeuren om wat we aan het doen waren. Peter probeerde de man hier van te weerhouden door weer uit te leggen dat dat grote gevolgen voor ons zou kunnen hebben: het zou ons onze huwelijken kunnen kosten. "Daar heb ik niets mee te maken", zei de man. Ik schrok enorm! Deze man was niet zo begripvol en meegaand als de boa's van een tijdje terug! Na wat heen en weer gepraat, zei de man opeens: "Nou ja, ik moet zeggen dat ik er óók wel van houd..." en toen ik hem vroeg wat hij daarmee bedoelde, zei hij: "Als ik nou even aan de dame mag zitten, wil ik de foto's wel verwijderen en laat ik de bekeuring achterwege." Peter en ik keken elkaar aan. Hadden we een keus? Dit wás een oplossing... Ik stelde als voorwaarde dat hij dan éérst de foto's moest verwijderen en dat we dáárna akkoord gingen. In eerste instantie wilde hij dat niet maar ik stond erop. Toen hij de foto's uiteindelijk toch zou gaan wissen, vroeg ik Peter om te kijken of hij dat ook inderdaad deed. Peter gaf aan dat de foto's verwijderd waren, waarop ik op de grond ging liggen, klaar om te doen wat hij maar van me zou vragen. Alles om onze huwelijken te redden... Ik verwachtte dat ik hem klaar zou moeten pijpen en dat het dan goed zou zijn. De man kwam bij me zitten, voelde aan mijn borsten en daarna van onderen en maakte nog een opmerking als "ze is lekker nat". Toen stond hij op en liep weg. Het verbaasde me dat het hierbij bleef, maar wat was ik opgelucht! Niet lang daarna kwamen er meerdere mannen naar ons toe gelopen. We vermoeden dat dat ons geluk is geweest, dat de boswachter er geen zin in had om "betrapt" te worden door anderen en er daarom zo snel vandoor ging. In die andere mannen had ik, helaas voor hen, geen zin meer. Ik voelde me zó vies en vernederd, echt een gevalletje #metoo. 

* Het bleek wat lastig te zijn elkaar in mijn kleine autootje te ontmoeten als het géén mooi weer was. Met name in de winter gaf dit problemen. Daarom zette Peter op een bepaalde site een advertentie waarin hij kort onze situatie uitlegde en vroeg of er mensen bereid waren ons te ontvangen. Peter gaf hierbij aan dat het geen probleem zou zijn als diegene dan af en toe mee zou doen, mocht er een klik zijn. Op deze advertentie reageerde AN. AN woonde een eindje bij ons vandaan, niet zo dichtbij dat we het risico zouden lopen bij onze ontmoetingen bekenden tegen te komen maar ook niet te ver weg. Met AN ontstond een prettig mailcontact en na een tijdje besloten we kennis te maken. AN bleek een aardige maar niet bijster aantrekkelijke man te zijn. Direct die eerste keer hadden we een trio, hoewel AN maar heel even mee deed (hij was snel klaar...). We besloten vaker bij AN af te spreken. Maar AN kon ons in verband met zijn werk niet iedere dinsdag ontvangen, dus leek het ons handiger er nog een adresje bij te zoeken (wat bij AN niet in goede aarde viel trouwens). Dat vonden we bij AH. AH bleek een leuke en juist super aantrekkelijke man te zijn. De eerste keer dat we bij hem kwamen, deed hij niet mee. Wel was zijn slaapkamer, heel romantisch met kaarsjes bij het bed, voor ons beschikbaar. De tweede keer dat we bij AH afspraken, was het de bedoeling dat hij wél mee zou doen. Maar helaas, na een paar minuten haakte hij al weer af. Hij zei "niet in de mood" te kunnen komen en liet ons alleen. Dat deed wel wat met mijn zelfvertrouwen, maar AH verzekerde me ervan dat het niet aan mij lag. Na deze ontmoeting was AH wat terughoudender. Het is van een vervolgafspraak met hem nooit meer gekomen...

Dus probeerden we weer vaker bij AN af te spreken. Maar hoewel de insteek was: in ruil voor een comfortabel bed zou AN af en toe mee mogen doen, werd het al vrij snel een vanzelfsprekendheid dat AN altijd mee ging doen. De keren dat hij níet mee deed, waren juist uitzonderingen. In het begin zorgden Peter en ik er voor dat hij vrij snel klaarkwam en ons dan weer met rust liet, maar AN kreeg de techniek van het rekken steeds beter onder de knie en we kwamen niet meer zo snel van hem af... Hij ging me fysiek tegenstaan. Als hij "zijn ding deed" sloot ik mijn ogen maar zodat ik me kon inbeelden dat het iemand anders was die met me bezig was. Maar helpen deed dat niet... Peter had hier minder moeite mee. Sterker nog, hij stimuleerde mij juist om AN extra uit te dagen. Het leek hem leuk om te zien hoe ik AN zou verleiden door in mijn blootje naar hem toe te gaan en bij hem op schoot te klimmen. Dit stond me echt tegen, maar ik wilde het voor Peter wel een keer proberen. En... ik vond het vreselijk! Ik voelde me zó opgelaten, vond het eigenlijk alleen maar gênant. En hoewel ik Peter duidelijk maakte dat dit wat mij betrof eens maar nooit weer was, bleef Peter er soms, tijdens andere ontmoetingen bij AN, op zinspelen. Dit vond ik vervelend, ik kreeg daardoor het idee dat Peter mijn weerstand tegen AN niet echt serieus nam.

In een poging onze "bezwaren" ten aanzien van AN openlijk met hem te bespreken, gaf AN aan: "het lijkt mij persoonlijk beter als jullie een ander onderkomen kunnen krijgen. Iedereen blij, no hartfeelings." (zíjn schrijffout). We vroegen hem nog of hij ons dan wilde ontvangen tegen een kleine vergoeding, maar daar hij vroeg zó veel geld voor, dat we alsnog afhaakten.

Door onze ervaringen met AH en AN kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik het comfort waar wij zo naar verlangden, altijd moest "betalen" met mijn lijf. Als we in een lekker warm zacht bed wilden liggen, dan "moest" ik het voor lief nemen dat er ook nog iemand anders "over me heen wilde". Beetje plastisch uitgedrukt, maar zo begon het steeds meer en meer te voelen. We gingen op zoek naar andere adressen, maar overal was het hetzelfde: jullie mogen wel komen, maar dan wil ik ook!!

Onze keuze viel tenslotte op H. H bleek te wonen in mijn eigen woonplaats. Dat vond ik eerst bezwaarlijk (lees: doodeng!), maar het contact met hem voelde goed. Ik maakte als eerste kennis met hem en had een heel gezellige (koffie)ochtend met H. H was een rustige, niet onaantrekkelijke, man. Hij benaderde me heel voorzichtig, wist van mijn angsten en kon daar goed mee omgaan. Het voelde goed. Ons eerste afspraakje bij H werd wederom een trio. Ook al voelde ik fysiek minder afkeer jegens hem dan ik had bij AN, het voelde voor mij toch weer als "comfort betalen met mijn eigen lijf". En na deze date begon H een beetje aan mij te "trekken". Hij wilde ook wel alleen met mij afspreken, zonder Peter erbij. Hij hoefde dan geen seks, maar hij was, volgens eigen zeggen, een goede masseur en wilde me wel een massage geven. Wéér een man die meer van me wilde dan ik kon geven... (Peter vond het overigens prima als ik dit graag een keer zou willen.) 

* Deze eerste date bij H was tegelijk ook onze laatste bij hem. De date viel ronduit tegen. Het was de eerste keer dat we elkaar na een lange periode (zomervakantie) weer zouden zien en we verheugden ons er echt enorm op! Vlak vóór de date gaf ik bij Peter aan dat ik er toch ook wel wat tegenop zag, omdat deze man natuurlijk ook weer vanalles van me zou willen. Deze opmerking viel helemaal verkeerd bij Peter. Hij was daardoor haast geneigd onze afspraak alsnog te cancelen. We lieten de afspraak toch maar doorgaan omdat we elkaar zo vreselijk graag wilden zien. Ik arriveerde als eerste bij H en zag even later Peter aankomen. Mijn hart maakte een sprongetje van opwinding: oh, ik wilde hem zó graag weer zien en voelen! Maar de begroeting was van zijn kant uiterst koel. Een zoen, en hij kwam naast me zitten op de bank, en dat was het dan. Uitermate teleurstellend! Toen we eenmaal de beslotenheid van de slaapkamer van H hadden gevonden, kwam het wel weer goed, maar ik hield een vervelend gevoel over aan deze date.

* Bij mooi weer kreeg ik soms van Peter de hint dat het "rokjesweer" was. Hij bedoelde daarmee te zeggen: ik zou het leuk vinden als je in een rok op onze date komt. Op de één of andere manier vond hij dat sexy; hij kan dan "overal zo gemakkelijk bij". In het begin vond ik het wel grappig dat hij dit zo aangaf, en gaf ik ook gehoor aan zijn "verzoek". Maar op een gegeven moment ging dit me tegenstaan: ik mag toch zeker zélf wel weten wat ik draag tijdens mijn dates? Toen ik op een gegeven moment verscheen in een lange broek terwijl Peter duidelijk de hint had gegeven dat hij mij graag in een rok zou zien, gaf ik aan dat als hij zó overduidelijk een dergelijke hint gaf, ik juist geneigd was het tegenovergestelde te gaan doen. Peter reageerde daarop écht verbolgen, als een klein kind dat zijn zin niet heeft gekregen. 

* Peter en ik spraken elkaar elke dag, eigenlijk vanaf 's morgens vroeg tot 's avonds laat, zodra het maar even kon, kwamen we online en appten we elkaar. Of we belden elkaar soms. Ook in de weekenden probeerden we elkaar zoveel mogelijk te spreken, hoewel het dan wel wat lastiger was omdat we dan allebei veel bij onze partners/gezinnen waren. Op een zondagmorgen kwam ik online, maar Peter was er nog niet. Dat gebeurde op zondag wel vaker; Peter slaapt dan graag wat uit. Dus ik ging mijn rondje hardlopen. De ervaring had inmiddels geleerd dat zodra ik weer thuis kwam, Peter wel al online was geweest en een berichtje had achtergelaten. Maar zo niet deze zondagmorgen. De hele ochtend kwam Peter niet online. Tussen de middag niet. Ook de hele middag bleef het angstvallig stil. In eerste instantie verbaasde het me, wat later omsloeg in irritatie: waarom stuurde hij me niet even een berichtje, al was het maar: "Ik heb vandaag weinig gelegenheid om online te komen", zoals we wel vaker deden? Daarna bedacht ik me: misschien is zijn telefoon wel stuk en kán hij me geen berichtjes sturen... ik kreeg medelijden met hem want dat zou ook voor hem vast heel naar voelen. Maar naarmate de dag vorderde, en het avond werd, begon ik me steeds meer zorgen te maken. Wat was er toch aan de hand? Dit was nog nooit eerder gebeurd! We waren wel eens laat met chatten, maar nooit zó vreselijk laat... Was er iets aan de hand? Had hij ruzie met zijn vrouw? Liepen dingen uit de hand bij hem thuis? Was hij ziek? Was iemand van zijn gezin ziek... of erger?? Ik begreep er niks van en haalde van alles in mijn hoofd. In de loop van de avond, om 22.13 uur, kwam er dan toch eindelijk bericht: "Vandaag bewust foon niet aangeraakt. G zit altijd te zeuren er over." Ik ontplofte zowat! Wat een KUL reden! Had ik me daarvoor de hele dag zo geïrriteerd, boos en later vreselijk bezorgd gevoeld? Het uitblijven van een bericht van zijn kant had werkelijk mijn hele dag beïnvloed! Ik ben nog nooit zó boos op hem geweest! En dat liet ik hem weten ook! Zijn reactie: "Hoe was je dag?"

* Peter en ik waren echt ontzettend gek op elkaar. We konden, als we samen waren, ook slecht van elkaar afblijven. Op de één of andere manier was daar altijd een enorme magische fysieke aantrekkingskracht tussen ons. Peter deed het altijd precies goed, wist ook precies wat ik fijn vind, kon zonder enige moeite mij ongekend fel opgewonden krijgen! Zoals wij seks met elkaar hadden, had ik nog nooit met een andere man gehad, ook niet met mijn eigen man. En als ik Peter mocht geloven, was dat andersom net zo. Dat is natuurlijk allemaal heel leuk, lekker en fijn, maar de keerzijde van de medaille was dat, mede doordat we elkaar maar zo weinig zagen, seks altijd de hoofdmoot was tijdens onze ontmoetingen. Meestal was dat gewoon fijne seks tussen ons tweeën, maar zijn behoeften waren toch anders dan de mijne. Hij wilde meer experimenteren, meer variëren. Nadat ik hem een keer had verteld dat een gangbang een stiekem fantasietje van mij was, begon hij daar vaker over. Hij wilde dat wel meemaken, wilde dat wel voor me organiseren, hij refereerde er regelmatig aan, terwijl ik volgens mij toch duidelijk had aangegeven dat het wat mij betreft bij een fantasietje blijft. Of hij wilde dat ik met initiatieven kwam terwijl ik meer een pleaser en een volger ben. Of hij vroeg me, meer dan eens, of ik zonder ondergoed aan naar hem toe wilde komen. Of hij vroeg me dingen te doen in de auto, zoals mijn bh uittrekken tijdens het rijden. Of hij wilde me graag een tweede orgasme bezorgen (lief bedoeld) en deed daar dan ook zijn best voor, terwijl ik regelmatig aangaf dat ik genoeg heb aan één, en het soms gênant was hoe ik mijn best moest doen ook inderdaad een tweede te bereiken (faken wilde ik niet en heb ik ook nooit gedaan). Voor Peter speelt seks een veel belangrijker rol in een relatie dan voor mij. Hoe fijn de seks ook was tussen ons, ik begon meer en meer te verlangen naar contactmomenten die níet werden opgevuld door seks. Ik wilde eigenlijk steeds meer een "gewoon" leven met hem en de dingen samen met hem doen, openlijk, die ieder "normaal" stel doet. Maar dat zat er niet in... 

Overigens, voor alle duidelijkheid: Peter heeft me nooit ergens toe gedwongen of dingen van me gevraagd die ik écht niet wilde!!

* Als klap op de vuurpijl was daar opeens ook nog corona waar rekening mee gehouden moest worden. Corona bemoeilijkte het afspreken enorm, maakte dit tijdelijk zelfs onmogelijk! Verplicht thuis zitten door ons of onze gezinsleden maakte dat we geen alibi's konden verzinnen. En hoe minder we elkaar zagen, hoe lastiger het werd om onze relatie, die op een gegeven moment alleen nog maar online bestond, goed te houden.

En zo zijn er nog wel meer voorbeelden te geven van minder fijne momenten tussen ons. Zoals boven al eerder gezegd, had dit alles een negatief effect op hoe ik mij ging voelen en uiteindelijk ook op onze relatie. In een volgende post zal ik daar verder op ingaan.

Sweet memories

We zijn inmiddels ruim 4 jaar verder. In mijn vorige post eindigde ik met de zin "daarover meer in een volgende post". Ik heb nu, 4 jaar later, geen idee meer wat ik toen had willen vertellen. Het is nu tijd voor een update.

Ik schreef al over onze basis van 100% openheid en eerlijkheid. Deze afspraak tussen Peter en mij heb ik, en voor zover ik weet Peter ook, nooit beschaamd. Behalve dan met mijn alter ego, "I", mijn nepaccount op de dating site om Peter te testen. Het zat me al een tijdje niet lekker dat ik hierin niet eerlijk naar Peter was geweest. Ik zou dat toch ooit een keer moeten opbiechten, maar hoe? En wat zouden de gevolgen zijn??

Het was op een zondagmorgen toen ik bezig was aan mijn rondje hardlopen dat ik opeens voelde: ik MOET het nu opbiechten! Wat er ook zou gebeuren, Peter moest dit NU weten! Ik ben zo snel mogelijk naar huis gerend en heb alles aan Peter opgebiecht. Dat ik inderdaad "I" was, dat ik hem op deze manier had willen "testen". Ik was als de dood, wist haast wel zeker, dat Peter het onvergeeflijk zou vinden en dat dit een zware wissel op onze relatie zou trekken, wellicht zo erg dat Peter zijn vertrouwen in mij kwijt zou raken en onze relatie zou verbreken. Maar ik MOEST het vertellen, kon met deze leugen niet langer leven. Tot mijn grote verbazing en vreugde kon Peter er hartelijk om lachen en kon hij er zelfs begrip voor opbrengen! We hebben het goed uitgepraat en ik nam me voor (en heb me daar aan gehouden) om nooit meer tegen hem te liegen...

Onze relatie groeide en groeide. De verliefdheid werd liefde. "Jij bent het beste wat me ooit is overkomen". "Ik ben nog nooit zo gek op een vrouw geweest". Woorden die Peter tegen me zei. En als ik even twijfelde aan mezelf en dacht dat hij beter af zou zijn zonder mij, of met een ander, dan wist hij me altijd weer op te beuren: "Wil jouw aandacht en affectie. En de rest zal mij een worst zijn. Als je toch eens wist hoeveel ik om je geef." 

We spraken elkaar elke dag, zoveel mogelijk. In ieder geval op de app, maar soms ook per telefoon en uiteraard bij voorkeur in het echt. We probeerden elkaar minstens 1x per week ook echt te zien. En we maakten van alles mee! Een kleine, willekeurige, greep uit onze spannende en hilarische belevenissen:

* tijdens 1 van onze eerste dates lagen we te vrijen in het bos. Opeens begon het ons te kriebelen in onze broeken. We keken eens beter waar we nu eigenlijk lagen en kwamen tot de ontdekking dat dat precies in een mierennest was! We wisten niet hoe snel we uit de kleren moesten en dit keer niet (alleen) om de seks!

* tijdens 1 van onze dates hadden we een mooi afgelegen plekje gevonden langs een weiland. We lagen heerlijk achterin de auto van Peter te vrijen, toen er opeens 2 boeren aan kwamen. Ze wilden eigenlijk op het land maar Peter had zijn auto precies voor de ingang naar het land geparkeerd. Toen ze zagen wat we aan het doen waren, trokken ze zich discreet terug. Maar blijkbaar duurde het toch te lang want even later kwamen ze weer terug en vroegen ze: "hebben jullie nog lang werk?" Hilarisch!

* tijdens 1 van onze dates hadden we een rustig plekje langs het spoor gevonden, aan het einde van een doodlopend weggetje. We lagen nog heerlijk na te genieten van een fijne vrijpartij, toen er opeens een politieauto aan kwam rijden. Daar stapte een agente uit die even kwam checken wat wij aan het doen waren en of alles wel goed met ons was. Na 1 blik in de auto was ze gerustgesteld...

* soms speelden we het spelletje "chauffeurtje plagen". We reden dan in de auto over de snelweg en terwijl Peter achter het stuur zat, zat ik hem te pijpen of zat Peter mij te betasten of te vingeren. De grap was dan dat Peter deed alsof hij een vrachtauto wilde inhalen, maar er dan expres een tijdje naast bleef rijden om de reactie van de chauffeur te zien! Lachen...

* soms hadden we zo'n zin om elkaar te zien (maar eigenlijk geen tijd en/of gelegenheid), dat we onverwacht een "vluggertje" hadden. Die ene keer bijvoorbeeld dat ik na een uitje met collega's nog even naar het centrum van mijn woonplaats fietste waar Peter met zijn auto op een parkeerplaats stond en wij daar echt midden in het centrum seks hadden! Over gedurfd gesproken... 

Of die paar keer dat we elkaar heel vlug even zagen nadat ik klaar was met mijn training bij mijn hardloopgroepje en Peter met het repeteren van zijn muziekgroepje. Dat resulteerde ook enkele malen in een (heerlijk) vluggertje.

* de eerste keer dat we een trio hadden was in het bos. We lagen heerlijk te vrijen en bemerkten op een gegeven moment dat er een (niet onaantrekkelijke) man naar ons stond te kijken. De man kwam steeds een stukje dichterbij. En geil dat we daarvan werden! Op een gegeven moment nodigden we hem uit om bij ons te komen en heeft hij meegedaan! Achteraf biechtten Peter en E, zoals de man bleek te heten, op dat het niet helemaal een spontane actie was geweest: er was al contact tussen hen tweeën geweest en Peter had laten doorschemeren dat E ons op dit plekje in het bos wellicht zou kunnen vinden... Ik moet toegeven dat ik er wel wat moeite mee had dat het achteraf bleek dat het een tikje doorgestoken kaart was, maar ik had ervan genoten en deze ontmoeting leidde tot een blijvend en leuk, soms haast vriendschappelijk, contact tussen ons drieën. 

* Ik ben een keer op bezoek geweest in de winkel van G, Peter zijn vrouw. Peter had verteld dat zijn vrouw die dag iets anders te doen had en dat hij voor haar zou waarnemen in de winkel. Dus ik besloot een kijkje te gaan nemen maar had dit niet van tevoren aangekondigd. Ik stapte de winkel binnen (met bonzend hart...) en er klonk ergens een belletje. Ik hoorde voetstappen aankomen en ja hoor, daar kwam Peter aan. Nooit zal ik zijn gezicht vergeten toen hij zag dat ik het was... hihi. Terwijl ik de winkel bekeek kwam Peter zijn vrouw eraan! Daar schrok ik toch wel van! Ik probeerde me zo "normaal" mogelijk te gedragen en haar zo onopgemerkt mogelijk te observeren. Toen ze weer weg liep, was dat toch wel een kleine opluchting. Ik heb daadwerkelijk iets in de winkel gekocht en we hebben ook nog heel even achterin de winkel staan zoenen. Spannend!

* Andersom is Peter een keer bij mij op het werk langs gekomen. Ik had uitgelegd waar ik die dag zou zitten en op een gegeven moment liep hij de gang in. Hij liep me straal voorbij maar had me uiteraard wel gezien. Opeens hoorde ik hem mompelen: "Oh, verkeerde afdeling..." en zag ik dat hij zich omdraaide en weer weg liep, mij weer straal negerend. Ik reageerde spontaan met "Ach, wat dom!" en kon mezelf toen wel voor de kop slaan want dat had mijn collega vast gehoord! Maar ze reageerde gelukkig niet. Ik ben opgestaan en Peter achterna gelopen en in de gang hebben we heel even staan zoenen. Zo leuk om een klein stukje van elkaars leefwereld te zien en elkaar daarin heel even stiekem te ontmoeten!

* Peter is ook 1x bij mij thuis geweest. Met een map onder de arm, als was hij een verkoper/adviseur of iets dergelijks, belde hij aan. Ik liet hem binnen en vond het heerlijk om mijn hele huis aan hem te laten zien! Op de bank hebben we samen een kopje koffie gedronken. Hadden we bij Peter thuis 2x afgesproken en zelfs seks in zijn bed gehad, dat durfde ik toch echt niet in mijn huis. Na het kopje koffie vertrok Peter weer en even later ben ook ik weg gegaan en hebben we elkaar alsnog ontmoet.

* We hebben het een paar keer aangedurfd om een hele dag af te spreken. We namen dan allebei een dag vrij van ons werk maar lieten het thuis voorkomen alsof we gewoon naar ons werk gingen. In plaats daarvan spraken we ergens af en reden we naar een hotel waar we voor een dag een kamer hadden geboekt en we de hele dag de tijd voor elkaar hadden! Heerlijk, heerlijk, heerlijk.... Tijdens 1 van die keren was E ook weer van de partij en deed een poosje mee. Maar het liefst waren we toch gewoon lekker samen met elkaar...

* We hadden vaker een trio. Met E dus een paar keer, maar ook met A, met nog een andere A, met H en een keer met "Mr. Appelscha". Mr. Appelscha was een jongeman die ons zag vrijen in het bos, zich bij ons voegde, meedeed en weer weg ging. Hij vertelde dat hij uit Appelscha kwam maar zowel Peter als ik waren achteraf vergeten wat zijn naam was, dus noemden we hem gewoon maar "Mr. Appelscha". 

* Ook hebben we 1x een kwartet gedaan: A, E, Peter en ik. Nog nooit heb ik me zo begeerd gevoeld... haha.

Ach, we hebben zoveel beleefd, zoveel met elkaar meegemaakt. Leuke dingen, fijne dingen, intieme momenten. En ook geile momenten: niets was Peter te gek en ik kon een heel eind met hem mee gaan. We hadden vele diepgaande gesprekken waarin we elkaar alles, maar dan ook alles vertelden. Soms voelde het zelfs als "opbiechten"; we vertelden elkaar dingen die we nooit aan een ander, wie dan ook, zouden vertellen. We kenden geen taboes. Nou ja, bijna geen. Het enige waar ik het niet over wilde hebben, was over seks tussen Peter en zijn vrouw. Dat maakte me gewoon veel te jaloers. 

Uiteraard gebeurden er ook minder fijne, verdrietige of moeilijke dingen. Dingen die ik hier omwille van de privacy niet zal noemen. Maar ook deze dingen werden te uit en te na besproken en maakten uiteindelijk altijd dat we ons nog meer met elkaar verbonden voelden dan we al deden. Onze liefde groeide er nog meer door. Soms zeiden we tegen elkaar dat we elkaar 30 jaar eerder hadden moeten ontmoeten. Dan waren we waarschijnlijk met elkaar getrouwd. "Als ik vrij man was zouden we heel snel samenwonen als het aan mij lag". "Als ik sec moest kiezen tussen G. en jou, dan koos ik jou." Maar ja, beiden getrouwd en beiden niet bereid om ons huwelijk voor elkaar op te geven... Ook daarover spraken we. Wat hield ons tegen? Waarom kozen we niet voor een korte tijd ongelukkig om daarna voor altijd samen en gelukkig te kunnen zijn? Natuurlijk wisten we best dat als we daar voor zouden kiezen, onze relatie, zoals zo vaak gebeurt, dan ook wel weer in een bepaalde "sleur" zou geraken en ook wij tegen problemen zouden aanlopen, maar toch! We hadden het gevoel, mede of misschien wel dankzij onze gouden "100 % open en eerlijk" regel, dat we samen alle stormen zouden kunnen trotseren en dat we het heel leuk en fijn zouden kunnen hebben samen! En toch maakten we die stap niet... waren we te laf??

Ons lijflied werd het lied van Claudia de Breij en Waylon: "Mis je zo graag". 

    Want ik mis je zo graag
    'T is oke als je gaat
    Want ik mis je zo graag
    'T is oke als je gaat
    Want wanneer ik je mis
    Weet ik weer hoe goed het is
    Oohh dat jij bestaat

We namen ons voor: zolang het kan, blijven we van elkaar houden en genieten. Dat er ooit een einde aan zou moeten komen, realiseerden we ons allebei ergens wel, maar dat moment was, zeiden we vaak tegen elkaar, nog heeeeel ver weg! Wat ons betrof, zou dat minstens duren tot we in het bejaardenhuis zouden zitten, en dan nog!

Of toch niet..?

Tijd om spannende dingen te ondernemen!!

We hadden beiden afzonderlijk al eens door laten schemeren dat we er wel eens aan zaten te denken om ons af te melden voor de dating site(s) waar we een profiel hadden. We deden er allebei steeds minder mee. Af en toe kwam Peter nog wel eens met een foto van iemand aan die hij tegen was gekomen, of vertelde hij dat hij iemand had gesproken, en dat gaf bij mij soms wat onrust. Ook al vertrouw ik hem 100%, het bleef me ergens steken dat hij toch bleef “kletsen” en “zoeken” (het mocht geen naam meer hebben overigens). Toch een beetje de angst dat hij iemand tegen zou komen met wie hij een grotere klik zou hebben dan met mij en op wie hij misschien zelfs verliefd zou worden... Op een avond bespraken we dit met elkaar en besloten we om er maar helemaal mee te stoppen. Peter vroeg me waarom ik dit niet gewoon eerder eerlijk had aangekaart. Dit hadden we toch kunnen bespreken? Maar ik had, net als destijds met zijn aanbod om te stoppen met daten met andere dames, het idee dat ik dit niet van hem mocht vragen. IK ben niet degene die (mede) bepaalt wat hij in zijn (vrije) tijd doet. Als hij het leuk vindt om te “zoeken” en te kletsen, wie ben ik dan om hem daarin te belemmeren? En opeens kwamen we samen tot het besluit er allebei maar mee te stoppen. Peter voegde direct de daad bij het woord en stuurde me de volgende dag mailtjes waaruit bleek dat hij zijn profielen op alle 3 de sites waar hij op zat, had verwijderd. Ik had er wat meer tijd voor nodig, maar na een paar dagen was ik er ook helemaal klaar mee.
En... we hebben het sindsdien nog geen seconde gemist! In het begin hebben Peter en ik elkaar wel een beetje bevraagd (mis jij het? Nee, ik niet maar jij? Nee, ik ook niet…), maar eigenlijk gaf het ons beiden alleen maar enorm veel rust (en opeens ook veel meer tijd voor elkaar..).  

Weer een bron van potentiele spanningen verleden tijd!
 
In ons eigen tempo bouwden we aan onze relatie die vooral gebaseerd was (is) op 100% eerlijkheid en openheid en respect voor elkaars gevoelens. Binnen deze steeds veiliger aanvoelende relatie ontstond er ruimte om meer samen te gaan ondernemen. Ik had het gevoel dat ik nog lang niet uitgeleerd, uitontwikkeld en uitontdekt was en Peter is altijd wel in voor iets leuks.

Dus Peter en ik gingen spannende dingen doen. Zo zetten we een gezamenlijk profiel, inclusief foto's en verhalen over ons seksleven, op een dating site, in de hoop dat mannen of stellen hierop zouden reageren zodat we misschien op termijn wel eens met (een) andere(n) erbij zouden kunnen afspreken. En Peter liet mij via de chat kennis maken met een collega van hem die wel interesse in ons had...

Maar wat echt super spannend was, was dat Peter en ik elkaar 2x hebben ontmoet IN ZIJN EIGEN HUIS! Tot 2 maal toe vonden we een prima excuus voor mij om bij hem aan te bellen en naar binnen te gaan, uiteraard op een tijdstip dat er verder niemand anders thuis was en ook niet werd verwacht. Met name de eerste keer was Peter behoorlijk nerveus. Hij liet mij vol trots zijn hele huis zien, als laatste de slaapkamer van hem en zijn vrouw. Daar begonnen we te vrijen en toen we helemaal uitgekleed waren, tilde Peter me opeens op en droeg me, heel romantisch, naar zijn bed. Daar hebben we, genietend van eindelijk de luxe van een echt bed, heerlijk liggen vrijen! De tweede keer verliep al een stuk relaxter, maar het bleef toch een tikje riskant en dus spannend. IK zou het nooit durven, hier in mijn eigen huis...

Ook leek het ons, beiden actieve hardlopers, leuk eens samen een run te lopen. Daarom gaven we ons allebei op voor een run in mijn woonplaats. We zorgden ervoor dat we in hetzelfde startvak konden starten. In dat startvak was er weinig gelegenheid tot contact, het bleef bij oogcontact. Maar we hadden afgesproken elkaar na de finish te treffen. Daar viel het in alle drukte niet zo op dat we met elkaar stonden te kletsen. Helaas raakten we elkaar in die drukte op een gegeven moment kwijt, maar toch was het super leuk dat we, zij het dan stiekem, samen een run gelopen hebben!

Terug denkende aan deze heerlijke, spannende, ontdekkende tijd vallen me twee dingen op. Ten eerste, het steeds verder groeiende gevoel van liefde en vertrouwen tussen Peter en mij. Wat kan de liefde heerlijk zijn! Maar ten tweede, het toenemende besef dat het in mijn huwelijk best wel slecht gesteld is. Wat kan de liefde tegelijk moeilijk zijn...

Daarover meer in een volgende post.

Het is niet altijd koek en ei...

Hoewel Peter en ik samen de rust in onze relatie gevonden hadden, ging ik bij tijden steeds minder lekker in mijn vel zitten. Zowel in mijn huwelijk als binnen mijn gezin als op het werk waren er spanningen die ik, zo leek het wel, maar met moeite kon behappen. Ik werd onrustig. Gedachten bleven maar door mijn hoofd malen en ik was continu moe en huilerig. Ik wilde rust! rust! rust! maar vond het niet. Peter steunde me zoveel mogelijk. Hij hoorde alles geduldig aan, gaf me adviezen of juist een trap onder mijn kont, al naar gelang hij dacht dat ik nodig had. Ik probeerde mijn dagen te vullen met leuke dingen. Uit eten met vriendinnen, naar de film, zingen, hardlopen. Maar toch voelde ik me niet happy. Het voelde "wattig" in mijn hoofd, het werd me af en toe allemaal gewoon te veel. Alsof mijn hoofd nu pas toe kwam aan het verwerken van alles wat er het afgelopen half jaar allemaal gebeurd was.
Peter en ik probeerden elkaar elke week wel even te zien. En dat lukte ook aardig. De ontmoetingen met hem waren altijd heerlijk! We praatten veel, we knuffelden veel, we leerden elkaar steeds beter kennen, ook in seksueel opzicht. Ik had dan ook altijd enorm veel zin om hem te zien. Tegelijk zag ik er ook telkens een beetje tegenop. Als een date om wat voor reden dan ook niet door ging, vond ik dat erg jammer, maar dan voelde ik vreemd genoeg ook iets van opluchting. Onverschilligheid haast! Het leek wel alsof zelfs afspreken met Peter me te veel was, te veel onrust gaf.
Ik kreeg ook steeds meer het gevoel dat ik mezelf weer moest terugvinden, of zo. Wie ben ik? Wat maakt mij "mij"? Ik ben toch meer dan een lustobject, ik ben toch een persoonlijkheid? Maar wie is dat dan? Ik kreeg sterk de behoefte om iets te doen waarmee ik me kon onderscheiden van anderen en me zo een beetje los te maken van mijn omgeving. Ik wilde een statement maken. Daarom besloot ik wat veranderingen aan te brengen aan mijn uiterlijk. Ik verfde mijn haar en maakte een afspraak om een tatoeage te laten zetten. Helaas leidde dit weer tot een weekend vol met spanningen tussen Peter en mij. Peter gaf onomwonden aan dat hij het vreselijk vond. "Wat ik zo mooi aan je vind is het pure, het ongerepte en dat is dan weg", zei hij. Toen ik op de dating site, waar we beiden nog steeds een profiel hadden, mijn prive foto (in bikini) verving door een foto van een mok met slagroom en de tekst "Misschien moeten we soms gewoon dat doen wat ons gelukkig maakt en niet dat wat misschien het beste is", schoot dat even helemaal verkeerd bij Peter. De foto van een mooie slanke Jannita werd vervangen door een kop met slagroom en een tekst die aangaf dat ik toch lekker zelf deed wat ik wilde, zo vatte hij het op. Hij kreeg het gevoel dat het tegen hem gericht was. Toen ik uitlegde dat ik er zo helemaal niet naar gekeken had maar dat het mij er om ging niet langer een "lekker stuk vlees" te willen zijn, begreep hij het wel wat beter. Maar hij had er slecht om geslapen. Hij gaf zelfs aan even wat afstand nodig te hebben. “Ik zal niet veel online zijn de komende dagen”, appte hij. En daar schrok ik me wezenloos van! “Misschien ben ik wel bang dat ik je kwijtraak door de snelheid waarmee je weer je veranderingsproces oppakt” en “ik ben bang dat je een ander persoon wordt waar ik minder op zal vallen en minder een band mee zal hebben”, “ik ben gevallen voor een hele pure vrouw”. Het kwam allemaal blijkbaar heel heftig bij hem binnen. En ik dacht werkelijk: dit is het begin van het einde! Volgende week, na de tatoeage, maakt hij het uit. Heb ik dat er voor over? Even overwoog ik de tatoeage omwille van onze relatie maar af te blazen. Maar hoe langer ik er over nadacht, hoe duidelijker het voor me werd dat ik dit gewoon moest en wilde doen. Wat er ook zou gebeuren, zelfs als dat ten koste zou gaan van Peter en mij. In de loop van de dag werd Peter toch weer wat vrolijker en kwam weer gewoon online. We hebben het er te uit en te na over gehad en uiteindelijk zei hij dat hij het accepteren zou, zolang het maar MIJN keuze was. En de volgende dag appte hij zelfs: “Zal je onvoorwaardelijk steunen” en “Heb besloten dat mijn liefde onvoorwaardelijk is”.
Heftig, zulke spanningen tussen Peter en mij. Maar tegelijk merkten we dat zulke "aanvaringen" ons uiteindelijk altijd nog weer dichter bij elkaar brachten.
Hoe close kun je eigenlijk worden met je minnaar...??

 

I

Na een lange periode van afwezigheid wil ik toch proberen de draad van mijn blog weer op te pakken. De meest roerige tijd uit mijn relatie met Peter is beschreven, maar natuurlijk blijven er dingen gebeuren die het vermelden waard zijn. Helaas is heel veel informatie verloren gegaan doordat grote delen van onze chats verdwenen zijn. Ik zal het voornamelijk vanuit mijn geheugen verder moeten vertellen.

Na onze definitieve keuze voor elkaar volgde er een periode van enorme rust. We besteedden vreselijk veel tijd en aandacht aan elkaar: als het maar even kon zaten we met elkaar te chatten en ook bleven we proberen elkaar zoveel mogelijk te zien. Met name in het begin kwam het gebeuren rond 5 oktober nogal eens voorbij in onze gesprekken, maar langzaam maar zeker kreeg het een plekje en raakte het wat op de achtergrond. Alleen die twijfel die toch af en toe wel eens de kop op stak, die was toch wel vervelend... Zou hij echt wel genoeg hebben aan mij? Zou hij het daten met andere vrouwen niet stiekem toch een beetje gaan missen? Hoe kon ik dat nou zeker weten?

Toen ontstond er in mij een plannetje. Een ietwat gemeen plannetje, waar ik me nog steeds wel een beetje voor schaam, moet ik bekennen. Ik besloot een tweede profiel op de dating site aan te maken. En met dit alter ego wilde ik proberen met Peter in contact te komen om dan te zien hoe hij zou reageren, hoe ver hij zou gaan. Op internet zocht ik naar een foto van een vrouw van ongeveer mijn leeftijd. Ze moest natuurlijk blond zijn, knap (in ieder geval aantrekkelijk in de ogen van Peter) maar ook weer niet te knap, dat zou overdreven zijn. En ze moest een redelijk "eenvoudig" privéleven hebben; als Peter naar privé-omstandigheden zou vragen, moest ik mijn verhaal  klaar hebben. Ze was een vrouw van midden 40, getrouwd maar haar huwelijk was een beetje ingedut (man vaak op reis), ze had geen baan (dit om "moeilijke" vragen van Peter hierover voor te zijn), ze had 1 dochtertje en 2 zussen, waarvan 1 in mijn woonplaats woonde. Dit laatste om een eventuele verspreking over mijn eigen woonplaats goed te kunnen verklaren.

Terwijl Peter met zijn vrouw in het buitenland zat, lanceerde ik mijn tweede profiel. Op dit profiel heette ik I. En vrijwel direct had ik beet: I hoefde maar 1x slechts even te KIJKEN op het profiel van Peter, of ze kreeg al een berichtje van hem. Pffff, met zijn vrouw op reis, met zijn minnares tussen de bedrijven door proberen te chatten en dan ook nog tijd steken in het leggen van nieuwe contacten met andere vrouwen... :-) Het testen kon beginnen! Het klinkt misschien vreemd, maar ik heb me nooit echt zorgen gemaakt. Ik had ergens diep van binnen blijkbaar toch wel genoeg vertrouwen in Peter. Ik was alleen heel erg benieuwd hoe sterk hij in zijn schoenen zou staan en hoe ver hij zou gaan. En ik vond het reuze spannend om dit te doen!!

Tijdens zijn reis in het buitenland had Peter niet veel gelegenheid om met I te kletsen. Maar eenmaal terug in Nederland stak hij toch wel wat meer tijd in haar. Ik moest uiteraard goed opletten wat ik allemaal wel en niet zei en ik moest dat ook allemaal goed onthouden. Ik moest Peter natuurlijk een beetje uitdagen maar moest het er ook weer niet te dik op leggen. Ik deed mijn best het gesprek met Peter zo oppervlakkig mogelijk te houden. En dat lukte wonderwel. Peter ging nergens heel erg diep op in, vroeg ook nauwelijks naar het privéleven van I. Ik mocht uiteraard niks zeggen of doen wat de achterdocht van Peter zou opwekken. Ik probeerde mij daarom een andere stijl van chatten aan te meten zodra ik I was en maakte hier en daar met opzet een taalkundig foutje. Ik heb zelfs 1x tegelijkertijd zowel via mijn eigen profiel als via het profiel van I met Peter zitten chatten, waarbij ik af en toe op beide profielen tegelijk op "enter" drukte zodat Peter absoluut niet in de gaten kon hebben dat ik eigenlijk I was. Dacht ik. En toch... moet Peter iets gemerkt hebben want vrij snel vroeg hij me tijdens een date (en hij refereerde daar later tijdens een chatgesprek nog weer eens aan) of ik misschien nog een profiel op de dating site had want hij zat nu met een dame te kletsen waarbij hij het vermoeden had dat ik daar achter zat. Oeps!! Ik reageerde zo luchtig mogelijk en ontkende uiteraard. Want ik was nog niet klaar met het uittesten van Peter.

Ik moet toegeven, Peter begon vrij snel tegen I over mij te vertellen. En altijd vreselijk positief! Hij stelde ook meteen duidelijk dat daten niets zou worden omdat hij dat zo afgesproken had met zijn dinnetje. Kortom, Peter slaagde glansrijk voor deze test. Nergens maar dan ook nergens ging hij "buiten zijn boekje". Geen toespelingen, geen uitnodigingen, geen "onbetamelijke" voorstellen of verzoeken, het bleef wat Peter betrof echt gewoon bij af en toe een beetje gezellig kletsen.

Ik heb het profiel van I nog een tijdje gebruikt om ook contact te leggen met andere mannen waarmee ik gechat en gedate heb, waarbij ik uiteraard niet verklapte wie I in werkelijkheid was. Ik probeerde de mannen een beetje uit te horen over mezelf, maar veel lieten ze niet los. De aardigheid om het profiel van I te blijven gebruiken, verdween van lieverlee en uiteindelijk is I een vroege dood gestorven.

Maar ja, hoe moest ik dit nou opbiechten aan Peter? Moest ik dit wel opbiechten aan Peter?

Rust

Vanaf het moment dat Peter en ik voor elkaar gekozen hadden, begon A. zich tegen ons te keren. Eerst richtte zij haar pijlen op mij. "Nu weer blij en gelukkig met je vriend?" begon ze direct 's morgens. Ze stelde dat ze zich misbruikt voelde door ons en dat ze geen contact meer met ons wilde. Ik begreep haar reactie niet. Ook al hadden Peter en ik voor elkaar gekozen, dan konden zij en ik toch nog wel vriendinnen blijven? Toen ik haar om uitleg vroeg, antwoordde ze: "Vraag dat maar aan je claimvriendje", en kreeg ik alleen nog maar meer akelige berichten van haar. Ik besloot vrij snel haar het beste te wensen en niet meer te reageren. Dat begon haar blijkbaar te vervelen, want toen richtte zij zich tot Peter. Peter vond het juist leuk om haar een beetje te jennen en dat viel uiteraard helemaal verkeerd. Het ging van kwaad tot erger. Ze begon dingen die gebeurd waren, te verdraaien. En als Peter om uitleg vroeg, was het: "Vraag dat maar aan die kutwijf van je" (aan mij dus). Ze begon te dreigen dat ze Peter's vrouw zou gaan vertellen over zijn escapades. En uiteraard ook mijn man over de mijne. Sterker nog, ze vertelde dat ze Peter's vrouw wel al kende en dat ze binnenkort eens een boekje open zou doen over ons. Ze vertelde Peter leugens. Dingen die ik haar zogenaamd in vertrouwen had verteld en die Peter niet mocht weten. Ook vertelde ze dat ze een vriendin van haar, die bij de politie zou werken, in vertrouwen had genomen en dat die vriendin ons wel in de gaten zou houden. Uiteindelijk was ook Peter het jennen beu en gaf hij het op te proberen op een normale manier met haar te communiceren. Beiden hebben we het contact met A. volledig verbroken. Nog 1x ben ik haar sindsdien in de stad tegen gekomen. We keken elkaar aan, groetten elkaar, en liepen door. Het was over en uit met haar.

Het hele gebeuren met A. ging ons niet in onze koude kleren zitten. Ze hield ons, hoewel het contact met haar volledig verbroken was, vooral de eerste dagen nog steeds erg bezig. Telkens kwamen onze gesprekken weer op haar uit. Peter stuurde me per mail alle gesprekken die hij met haar gehad en nog bewaard had en andersom stuurde ik hem mijn gesprekken met A. Ongecensureerde versies, want we wilden open en eerlijk naar elkaar zijn. We probeerden te analyseren wat er nou toch in vredesnaam gebeurd was en waar het mis was gegaan met haar. We kwamen er niet echt uit. Een mens met blijkbaar 2 gezichten, was onze conclusie. Ook tijdens onze eerste date na 5 oktober, direct de woensdag daarop, kwam A. telkens weer ter sprake. Op de een of andere manier bleven we over haar aan de praat. Juist omdat we elkaar al onze gesprekken met haar hadden gestuurd, konden we er heel open en eerlijk over zijn. Dit was essentieel voor de verwerking van het heftige weekend. Gelukkig konden we ook grapjes maken over het hele gebeuren met haar en langzaam maar zeker verdween A. steeds meer naar de achtergrond en konden we nog meer dan voorheen ontzettend van elkaar genieten.

Ik herinner me die eerste periode na 5 oktober vooral als een periode van enorme rust. Peter en ik waren zeker van onze zaak, we hadden duidelijk voor elkaar gekozen, er hoefde niet meer gejaagd te worden, we wisten dat de ander dat ook niet meer deed, de drang om contact met anderen te zoeken was volledig verdwenen. Bestaande contacten werden op de hoogte gebracht van de nieuwe situatie, dates die nog gepland stonden werden afgezegd en het viel me gemakkelijk om mannen die toch nog een poging deden, af te wijzen. Chatten met anderen deden we nog wel maar we waren beiden daarbij heel duidelijk: er werd niet meer gedate. De reacties van mijn chatcontacten waren wisselend. Sommigen verbraken onmiddellijk het contact maar de meeste mannen toonden wel begrip. Sommige "begripvolle" mannen probeerden het echter na verloop van tijd toch nog eens weer om een afspraakje met mij te krijgen maar haakten dan alsnog af als tot ze doordrong dat ik het echt meende dat ik niet meer wilde daten. Met slechts een paar mannen bleef ik chatcontact houden. Aan de ene kant begreep ik het wel dat ze afhaakten, ze zaten tenslotte niet voor niets op zo'n dating site, het ging ze om het scoren van bedpartners en waarom zou je nog veel tijd en energie steken in een vrouw die je toch je bed niet in krijgt. Aan de andere kant viel het me ook een beetje tegen hoeveel mannen afhaakten: blijkbaar was ik al die tijd toch niet veel meer geweest dan "een lekker stukje vlees". Interesse in mij als persoon was er niet of nauwelijks, die was al die tijd blijkbaar geveinsd. Peter vertelde dat het andersom trouwens net zo was, ook bij hem haakten vrouwen af op het moment dat hij vertelde dat hij niet meer beschikbaar was om te daten.

Wat volgde was een periode van rust, van grote blijdschap dat we voor elkaar hadden gekozen, van openheid en eerlijkheid naar elkaar toe. Chatgesprekken met en foto's van anderen werden over en weer uitgewisseld, zelfs hele dagboekfragmenten mailde ik naar Peter. We hadden volledig vertrouwen in elkaar. Hoewel... was dat wel zo? Hadden we niet allebei toch een heel klein beetje last van een zacht stemmetje in ons hoofd dat fluisterde: "Is het wel echt zo? Heeft hij/zij echt geen behoefte aan een ander? Zal hij/zij de belofte wel kunnen volhouden?"

De toekomst zou het leren...

Het is goed!!

Hoewel ik direct wist voor welke optie ik zou kiezen, besloot ik toch eerst een stukje te gaan hardlopen. Ik wilde eerst over Peter zijn vraag nadenken en... eerlijk is eerlijk... ik wilde hem ook even laten zweten! Zo gemakkelijk kreeg hij mij niet!!
Het lopen ging voor geen meter en ik was snel weer thuis. Het eerste wat ik deed, was contact zoeken met A. "Ik wil nu graag geen commentaar of advies van jou want ik wil dit alleen doen", zei ik voordat ik vertelde voor welke akelige keuze Peter me had gesteld. Ik wilde deze keuze ECHT helemaal zelf maken. A. gaf me inderdaad niet een direct advies of mening, maar tussen de regels door las ik wel dat ze vond dat ik me absoluut niet zo moest laten claimen. Ze gaf nog meer af op Peter. Ik stuurde Peter een berichtje dat ik eerst even wilde douchen. Na het douchen besloot ik te reageren op Peter zijn vraag. "Ik wil ook rust in de tent. Ik doe niet anders dan huilen." "En dat betekent?" "Alles lijdt er onder." "Bij mij ook." "Mijn werk, mijn huishouden, mijn hobby's en niet in de laatste plaats mijn gezin. Ik vind het zo fijn bij je als we elkaar zien." "Ik ook. Maar je gaat voor optie 2?" "Maar er zijn dingen waar we telkens weer in vastlopen. Ik vraag me af of dat over is als ik kies voor optie 1." "Zeker weten. Proberen waard." "Niet zeker weten, misschien wel proberen waard." Ik wist dat Peter niet veel tijd meer had om verder te chatten, maar toen hij zei: "Kies please", voelde ik toch even iets van irritatie, boosheid haast. Waarom zette hij mij zo onder druk? Waarom moest ik zo'n beslissing in zo'n kort tijdsbestek nemen? Maar toen Peter opperde om het er de volgende dag maar verder over te hebben omdat hij echt niet langer meer online kon blijven, vond ik het opeens kinderachtig van mezelf om hem nog langer in spanning te houden. Ik wist het immers toch wel al... Dus ik drukte op... 1. Ik koos voor optie 1: doorgaan met elkaar maar dan ook voor elkaar kiezen naast ons huwelijk, dus beiden niet meer daten, anders dan met elkaar en evt. met anderen erbij.    
Ik had gekozen voor optie 1 en Peter was daar verschrikkelijk blij mee, maar ik voelde me er niet fijn bij. Natuurlijk wist ik direct dat ik niet zonder Peter verder wilde, dus optie 2 was voor mij uberhaupt geen optie, maar op deze manier leek het kiezen voor elkaar toch min of meer afgedwongen door Peter. Het voelde gewoon niet goed en met gemengde gevoelens ging ik naar bed.

De volgende dag moest ik werken. Ik had die nacht, vreemd genoeg, heerlijk geslapen. Maar Peter niet. Hij appte me de volgende morgen, nog voordat ik naar het werk ging, dat hij slechts van half 5 tot 7 had geslapen, en verder veel en lang had nagedacht. "Ik ga je straks uitgebreid bericht sturen", zei hij. Daar schrok ik vreselijk van! Betekende dit dat hij zich had bedacht? Dat hij toch, na nog eens goed nagedacht te hebben, alsnog voor optie 2 zou gaan? Dat hij toch koos voor daten met andere vrouwen en mij (dus) niet meer wilde zien? Maar Peter zei: "Schrik niet, is niet heftig voor jou." Hij beloofde dat hij me in de loop van de ochtend zou berichten waar hij over had liggen denken die nacht. Even na 11 uur stroomden de berichtjes van hem binnen. Ik liep met mijn telefoon naar de wc want ik wilde even in alle rust lezen wat hij mij gestuurd had. En toen las ik:

Lieve  Jannie, Ik hoop dat je nog een beetje functioneert, want ik heb net met A. zitten chatten en werd er niet blij van. Maar laat ik beginnen met te zeggen dat ik vannacht bedacht heb dat ik dingen heb gedaan die ik niet had moeten doen. Ik heb je een bijna onmogelijke keuze laten maken en daar heb ik oprecht spijt van. Ik wil hierbij ook jouw keuze (1) ongedaan maken. Daarmee bedoel ik, dat ik er voor kies om voorlopig niet meer met andere dames te daten. Volkomen vrijwillig. Dat doe ik omdat ik weet hoe moeilijk je het vindt wanneer ik het doe. Ik hoop daarbij dat jij voor wat betreft daten rekening zult houden met mijn gevoelens. Uiteraard verwacht ik 100% eerlijkheid en mocht je toch willen daten dan hoor ik dat graag van je. Daar zal ik je dan ook vrij in laten. Natuurlijk hoop ik dat je het niet gaat doen. Toen ik vannacht terugdacht aan gisteren ontdekte ik dat jaloezie eigenlijk niet eens de hoofdreden was van mijn reactie naar A. Het was meer dat ik me buitenspel gezet voelde. Ik had jullie bij elkaar gebracht met initieel het doel om misschien op termijn, als jij er ooit klaar voor zou zijn, iets van een trio te proberen. Vervolgens komt A. met een andere man op de proppen met wie even een trio geregeld wordt. Dat vind/vond ik niet netjes van haar en heb dat aangegeven. Dat ik later voorbijging aan jouw opmerking dat dat jouw manier was om om te gaan met dit vreemdgaan, spijt mij ook. Daar had ik beter bij stil moeten staan. Wat bij mij gisteren overheerste was het gevoel dat A. ons uit elkaar aan het drijven was. Het gevoel (waarschijnlijk onterecht) dat er een blok gevormd werd. Ik projecteerde het gevoel dat A. mij gaf op jou en dat had ik niet moeten doen. Sorry. Ik hoop echt dat we nu in rustiger vaarwater gaan komen. Heb er vertrouwen in en wil je woensdag erg graag weer vasthouden. Ik hou zo verschrikkelijk veel van je. Nogmaals sorry voor gisteren. Via je geheime mailadres stuur ik je een worddocument met de ongecensureerde versie van de gesprekken die ik met A. had, inclusief die van vanochtend. Dikke kus. Ik hoop dat je hier snel weer bovenop komt en dat je vertrouwen in de mensheid niet teveel geschaad is. Hou van je. Dikke kus. Peter.  

En toen gebeurde er iets met me wat ik nog maar 1x eerder in mijn leven had meegemaakt: er viel een ENORME last van mijn schouders af en er daalde een immense rust op mij neer en ik dacht: "Wat er ook gebeurt, het is goed!" Peter koos er volkomen vrijwillig voor om alleen nog maar met mij te daten maar liet mij vrij om te daten met andere mannen, als ik daar behoefte aan had. En dat voelde zo goed! Ik wist onmiddellijk dat ik dat, zolang Peter en ik bij elkaar zouden zijn, nooit meer zou doen. De behoefte om te daten met wie dan ook, was totaal verdwenen.

Peter koos 100% voor mij en ik koos 100% voor Peter!!!