Nadat ik vorige week de post over mijn date met E. had geplaatst, ging ik in de tuin aan het werk. Met mijn handen wroetend in de aarde, had ik alle tijd en gelegenheid nog eens over mijn post na te denken. En opeens realiseerde ik me dat ik niet helemaal eerlijk was geweest. Ik had namelijk een essentieel onderdeel van het hele gebeuren rondom mijn date met E. weggelaten: hoe ik me voelde bij en wat ik vond van Peter zijn gedrag voorafgaande aan die date. Voor een deel had ik dat weggelaten omdat ik in deze post meer het gevoel van Peter centraal wilde stellen in plaats van dat van mij. Bovendien was ik een klein beetje bang dat ik Peter zou kwetsen als ik mijn gedachten die ik destijds had, zou publiceren. Maar, bedacht ik me opeens, het is míjn blog, ik mag posten wat ik wil! Ik liep naar binnen en greep mijn foon om te kijken of Peter me nog een berichtje had gestuurd, en daar stond zijn eerste reactie op mijn post al: "En weer een mooie post! Nu ik er zo over nadenk mis ik een beetje jouw gevoelens". Misschien is het inderdaad dan toch goed daar nog iets over te zeggen.
Het had redelijk wat moeite gekost voor E. en mij om een datum voor onze date te vinden die ons allebei paste. Zoals gezegd, deed zich een kans voor die we met beide handen aangrepen. Al een paar weken van tevoren stond de date gepland. Toen de week van de date met E. naderde, probeerden Peter en ik een tijdstip te vinden waarop we elkaar zouden kunnen ontmoeten. Peter dacht daarbij aan de woensdag, ik dacht aan de donderdag of eventueel de vrijdag. Toen bleek dat op die woensdag mijn date met E. al gepland stond en op die donderdag en vrijdag Peter op zijn beurt verhinderd was, reageerde Peter nogal teleurgesteld. We zouden elkaar die week niet kunnen zien. Volgens hem omdat ik op "onze" woensdag al een date met iemand anders had gepland. En hij vond dat ik die best wel kon verzetten, of op zijn minst kon proberen te verzetten. Zijn manier van reageren riep bij mij een klein beetje het beeld van een verwend kind op dat zijn zin niet krijgt. (Dit beeld werd nog wat versterkt toen Peter mij op de ochtend van mijn date geen plezier wenste, iets wat me wel wat teleur stelde.) En toen hij ook nog eens zei: "Je mag zelf je prioriteiten bepalen" waarmee hij bedoelde: "Je kunt kiezen wie je teleurstelt" (een opmerking waar hij zich later voor verontschuldigde), stak er een koppigheid in me op. Dit voelde een beetje als emotionele chantage (Peter gaf toe dat hij me met deze opmerking even voor het blok had willen zetten; een laatste poging mij over te halen mijn date met E. af te zeggen zodat wij met elkaar konden afspreken). En mij laten chanteren, daar had ik nou net geen zin in! Peter, met zijn rijke seksuele verleden (40+), had er niets over te zeggen wie ik wanneer zou zien. Bovendien, die week waarin hij 4 dates met andere vrouwen plande, zat nog veel te vers in mijn geheugen! Natuurlijk vond ik het ook jammer dat ik Peter die week niet kon zien, maar we hadden er beiden maar mee te dealen! Dat kwam later wel weer... Daar kwam ook nog bij dat ik het gevoel kreeg dat Peter mij een beetje aan het "opvoeden" was. Net zoals hij dat soms, vertelde hij wel eens gekscherend, op bepaalde punten met zijn vrouw deed.
Ik denk dat verschillende aspecten hier een rol speelden. Ten eerste mijn niet te stuiten drang naar het opdoen van ervaring op het gebied van seks met (andere) mannen: ik wilde mij daarin door niets en niemand laten tegenhouden, zelfs niet door Peter. Ten tweede denk ik dat het niet volledig tot mij door drong wat dit alles met Peter deed. Tot nog toe was IK altijd degene die erg veel moeite had met dates van de ander. Peter had nog nooit zo heftig gereageerd, dus ik geloofde hem niet, kon zijn gevoel ook niet goed plaatsen,
Uiteraard hebben we over deze hele gang van zaken uitgebreid met elkaar gesproken. Langzaam maar zeker is wel tot me doorgedrongen hoe Peter zich moet hebben gevoeld (gevoel van onmacht, onvrede, jaloezie). Dat zijn pogingen mij over te halen elkaar toch te ontmoeten niet voortkwamen uit het feit dat hij zo graag "zijn zin wilde krijgen" maar uit oprecht verlangen mij te zien. Dat hij op de dag van de date zelf zo chagrijnig was dat hij geen zin had om geconfronteerd te worden met mijn pleziertjes. En... dat dit eigenlijk verdacht veel leek op hoe ik me vaak voelde als Peter een date met een ander had gepland. En dat ik daar, in mijn kortzichtigheid, niet goed mee omgegaan ben. Pfff, wat hebben we elkaar toch aangedaan in die tijd!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten