Date met P.

Langzaam maar zeker kreeg ik het gevoel dat ik verzoop. Er gebeurde gewoon zoveel, ik kon het amper verwerken allemaal. Ik was af en toe compleet "de weg kwijt". De emotionele momenten buitelden over elkaar heen, had ik het idee. En ik wist niet hoe ik er mee om moest gaan, hoe ik uberhaupt met al die dates om moest gaan, hoe ik me toch in vredesnaam staande moest houden. Ik had inmiddels chatcontact met A., de dame uit mijn eigen woonplaats waar Peter ook chatcontact mee had. Zij zat qua privesituatie in ongeveer hetzelfde schuitje als ik. Ik had het idee dat ze me wel begreep als ik vertelde dat ik af en toe net een emotioneel wrak was, dat ik soms niet anders deed dan huilen. Peter moedigde dit contact met A. erg aan. Enerzijds omdat hij wist hoe hard ik op zoek was naar een "klankbord", hoe vreselijk ik dat nodig had, anderzijds hoopte hij er, zoals al eerder gezegd, op termijn zelf ook plezier aan te kunnen beleven in de vorm van een trio. Hij wist dat ik daar emotioneel nog niet aan toe was, maar probeerde mij daar zo af en toe toch, en passant, enthousiast voor te maken.
Na onze emotioneel zware week rondom mijn date met E. hoopte ik eindelijk in rustiger vaarwater te komen. Peter en ik spraken elkaar elke dag. We hadden voor woensdag alweer een date gepland waar we beiden erg naar uit keken. Ik verlangde er hevig naar hem weer te zien, vast te houden, het weer helemaal bij te leggen nadat hij zo heftig had gereageerd op mijn date met E. Ik was dan ook zeer onaangenaam verrast toen Peter met het voorstel kwam om op die dag A. maar mee te nemen. "Neem haar maar mee woensdag. Hihi." "Dit is een grapje neem ik aan." "Als het jou leuk lijkt... be my guest." Ik begreep hier niets van en kapte het gesprek zo snel mogelijk af. Hoe kon hij dit nou menen na de heftige week die we achter ons hadden liggen..?
De dinsdag voordat Peter en ik hadden afgesproken, moest ik werken. Ik had even met Peter zitten chatten maar zag hem in de loop van de dag niet meer online, wat erg ongebruikelijk voor hem was. Dus ik kreeg al zo'n voorgevoel... 's Avonds sprak ik hem pas weer. Hij viel met de deur in huis: "moet nog wel even opbiechten dat ik vanmiddag op de terugweg onverwacht ondeugend ben geweest." Ook al was ik er een beetje op voorbereid, toch sloeg de jaloezie toe. Hevig! We praatten even over zijn date met deze P., een vrouw die hij nog maar kort kende, maar ik begon al snel over iets anders. Ik wilde het niet weten, ik kon het niet aan. Mijn balans sloeg weer eens volledig de verkeerde kant op...
De volgende dag hadden wij samen afgesproken. Ik voelde me verdrietig. In de war. Ik was op! Tot vlak voor vertrek twijfelde ik of ik wel moest gaan. Maar ik ging toch. We gingen naar ons "paradijsje" (waar hij de week daarvoor, tot mijn afschuw, ook met zijn vrouw was geweest om te wandelen). Het was mooi weer, maar ik voelde me zo depressief dat ik, toen ik eenmaal op ons kleedje zat, niet eens zin had om mijn jas uit te doen. Ik voelde me erg ver verwijderd van Peter. En Peter moest behoorlijk zijn best doen om mij te bereiken. We hebben eerst heel veel gepraat voordat ik een beetje ontdooide. Heeel langzaam maar zeker lukte het Peter me weer wat beter te laten voelen. Peter omschreef het als volgt: "je was net een bloem die open ging, blaadje voor blaadje, met af en toe een dauwdruppeltje" (omdat ik zoveel huilde). Maar uiteindelijk beleefden we toch een paar heel intieme uren. We hebben heel compleet gevrijd, zowel fysiek (letterlijk! van top tot teen met elkaar verstrengeld) als ook emotioneel. Dat voelde zo fijn dat ik ook daar weer om moest huilen: dit is wat ik wil! Ik heb het, en toch ook weer niet... Een heel bijzonder moment was toen Peter zei: "Dit is veel meer dan seks". Dat raakte me diep en maakte me weer heftig emotioneel. Zelfs Peter kreeg tranen in zijn ogen op dat moment. We waren zo vreselijk close!! En toen we elkaar bij het afscheid even heel stevig vast hielden, floepte er bij mij opeens zomaar uit: "Ik wil je nooit meer zien!" Dat zei ik niet omdat ik onze relatie wilde verbreken, maar omdat de pijn van het afscheid nemen me even te veel werd en ik dacht: als ik Peter nooit meer zie, hoeven we nooit meer afscheid te nemen en dan doet dat ook nooit meer pijn. Gelukkig begreep Peter wel dat dat expressief bedoeld was en niet letterlijk...
De balans was weer de goede kant op geslagen na deze heerlijke date. "Een dag met een gouden randje", noemden we het. Tot Peter me 2 dagen later vertelde dat hij voor de week daarop weer een date met T. had gepland. En daar kwam het weer: knoop in mijn maag, misselijk gevoel, tranen hoog. Dinsdag een date met T., woensdag met mij, donderdag met A., ik begreep niet hoe hij dat nou kon doen. Het voelde zo kloten! Aan de ene kant zei hij dat ik hem zo dierbaar was en dat hij mij geen pijn wilde doen, bood hij aan te stoppen met daten en zelfs al zijn accounts op de chatsites op te zeggen, aan de andere kant bleef hij maar doorgaan met dates plannen, zelfs meerdere in een week! Ik begreep het gewoon niet! Maar ik had nog steeds het gevoel dat ik hem, als ik echt van hem hield, daarin vrij moest laten. Dus ook nu praatte ik er maar een beetje overheen en deed ik alsof ik het allemaal wel kon handelen. Maar het deed zo'n pijn! En ik had zo'n vreselijke behoefte aan RUST!! Gelukkig kon ik af en toe afreageren bij A. Ik kon haar, soms huilend, vertellen hoe vreselijk rot ik me bij tijd en wijle voelde, hoe mijn gevoel voor Peter me zoveel verwarring bracht dat ik er af en toe over dacht er maar gewoon mee te stoppen, met hem en met daten. Dat zij dat allemaal weer doorbriefde aan Peter omdat ze zag dat ik er bijna aan onderdoor ging, wist ik toen nog niet...