Peter's eerste date met A.

Donderdag, de dag na mijn "blauwtje", zag ik Peter weer. We vonden elkaar weer op ons plekje tussen de mais en waren een paar uur heerlijk close. Peter voorspelde dat H. wel weer contact met me zou opnemen. Daar geloofde ik niks van, maar Peter kreeg wéér gelijk. H. nám contact op, de volgende dag al zelfs! Hij schrok enorm toen ik hem vertelde wat hij had aangericht en wrong zich in allerlei bochten om uit te leggen wat hem bezield had en om zich te excuseren. Maar hoe hij ook zijn best deed, voor mij was de aardigheid met hem (lees: het vertrouwen in hem) eraf en tot een date is het, tot zíjn grote spijt, nooit meer gekomen. Wel met andere mannen. En Peter met andere vrouwen.

Na onze date die donderdag vertelde Peter dat hij over een week (dus de vrijdag van de volgende week) een date had gepland met een nieuwe dame, A. Die afspraak had hij gisteren gemaakt, vertelde hij. Gek genoeg deed het feit dat Peter die date gepland had op de dag dat ik het zo moeilijk had gehad en bij hem mijn hart had gelucht, méér pijn dan het feit dát hij een andere date had. Ik verwoordde het als volgt: "ik huil bij jou uit en jij plant ondertussen een date met een ander". Hij was er voor me, de dag van het "blauwtje", zeker weten, maar hij was tegelijkertijd ook bezig met het regelen van "pleziertjes" met anderen, zoals hij het zelf noemde. Peter verzekerde me dat dat niet tegelijkertijd was gebeurd, maar toch voelde het niet fijn. Ik had de neiging om onze chat van de dag eerder (woensdag) na te lezen om zo te ontdekken wanneer dat dan wél zou hebben plaatsgevonden, maar tegelijk wilde ik het ook niet weten. Ik nam me op dat moment wél iets stellig voor, en dit zei ik ook tegen Peter: "Ik heb meer afstand nodig. Ik wil proberen me wat af te sluiten voor dingen die niet prettig voelen bij jou, niet te veel over nadenken."

De volgende dag, vrijdag, waren Peter en ik aan het chatten. Peter was net bezig met zijn rondje hardlopen en even later meldde hij dat hij weer thuis was. Na nog een paar zinnen heen en weer gechat, bleef het een tijdje stil. Tot Peter weer contact opnam en meldde: "Rupsje moet je wat bekennen." Tijdens zijn rondje hardlopen had hij van A. de uitnodiging gekregen om diezelfde dag al langs te komen en dat had hij gedaan. Vervolgens vertelde hij over (en vroeg ik naar!) zijn drie kwartier met A. "AFSTAND. Niet nadenken!", zei ik tegen mezelf. Was het deze houding die maakte dat ik de tweede date van Peter met een andere dame dan mijzelf, beter kon hanteren dan de eerste? Of kwam dat doordat Peter, hoewel hij het naar eigen zeggen leuk had gehad, niet vreselijk enthousiast was? Kwam het doordat ik nog helemaal vol zat van onze date van de dag ervoor? (Telkens als ik Peter heb gezien, voel ik me sterker. Dat gold toen al, dat geldt eigenlijk nog steeds.) Of toch omdat ik de date niet echt had zien aankomen? Of... kwam het omdat ik me druk aan het voorbereiden was op mijn date met R. een paar dagen later?

In ieder geval kon ik het redelijk hanteren. Maar er kwamen al heel snel zwaardere tijden...

Ik loop een blauwtje

Ik had tijdens mijn zomervakantie één en ander op een rijtje kunnen zetten en me vast voorgenomen het na de vakantie allemaal wat rustiger aan te gaan doen. Dat ik verder wilde gaan met daten, stond voor mij vast. Er was nog een heeeele wereld voor mij te ontdekken! Maar het mocht me niet meer zo over de schoenen lopen als vlak vóór de vakantie. Dus toen H. weer contact met me opnam, liet ik hem merken dat ik best met hem verder wilde, maar dat ik ook andere mannen wilde daten. H. deed voorkomen alsof hij dat accepteerde. "De lust doet me hier overheen zetten", schreef hij. En lust, nou dat had hij! Dat stak hij niet onder stoelen of banken! De ene na de andere seksuele fantasie stuurde hij mij. En... we planden weer een date. Na mijn vakantie, nog vóór ik Peter weer zou zien, had ik een afspraak met hem.
Vlak voor ik van huis vertrok, checkte ik nog even of hij nog een berichtje had gestuurd. Dat was niet het geval. Keurig op tijd stond ik op de afgesproken plaats. Maar wat er ook gebeurde of wie er ook langs kwam, H. kwam niet. Wel 3 kwartier heb ik staan wachten, en toen ben ik maar weer naar huis gegaan. Daar checkte ik nogmaals of hij me een berichtje had gestuurd, en dit keer bleek dat wél het geval te zijn: hij zegde de date af en had zijn account op de datingsite inmiddels verwijderd. Volgens eigen zeggen omdat zijn vriendin hem tijdens het chatten had betrapt en hij zijn relatie niet langer in gevaar wilde brengen. Het was of ik een klap in mijn gezicht kreeg! Ik was er overstuur van! En ik begreep er niks van! Na al die gesprekken die we hadden gevoerd waarin hij mij vertelde over zijn enorme innerlijke strijd tussen trouw blijven aan zijn vriendin enerzijds en seksuele lusten anderzijds, gesprekken waarin ik begrip probeerde te tonen voor zijn situatie, na alle seksuele fantasieën die hij me had verteld en die hij met mij hoopte te verwezenlijken, liet hij me zomaar stikken??? Ik zie mezelf nog zitten op de slaapkamer van mijn oudste zoon, achter zijn bureau, waar de laptop stond, misselijk en in tranen! En waarom nou eigenlijk? Omdat ik een blauwtje had gelopen? Of zat het dieper? Ik begreep er werkelijk niks van! En toen ik het berichtje van Peter "hey meid, al weer thuis?" las, brak ik. Dat stukje chat dat we toen hebben gevoerd, Peter en ik, heb ik nog en heb ik zojuist doorgelezen en herlezen en nog een keer gelezen. En weer voel ik de wanhoop van toen, en voel ik vooral hoe dit akkefietje met H. mij toen een geweldige deuk in mijn zelfvertrouwen gaf. Dat hij me zo behandelde, was nog tot daar aan toe. Daar was ik boos over en helaas kon ik daar niks mee, want hij had zijn account verwijderd, maar dat was dan maar zo (hoewel ik het heel lullig vond dat hij me niet eens persoonlijk durfde (?) zeggen dat onze relatie nu echt over was en dat ik niet meer de kans kreeg om daar op te reageren). Maar dat ik helemaal niets in de gaten had gehad! Ik had de situatie dus blijkbaar zoooo vreselijk verkeerd ingeschat, ik kon er gewoon niet over uit. De eerste keer dat hij de relatie verbrak, begreep ik hem, kon ik het accepteren juist omdát hij uitlegde hoe en wat en waarom. Waarom kon hij het me nu niet uitleggen? Vertrouwde hij mij dan niet?? Ik bleef maar huilen en tegen Peter aan praten. Peter zei dat ik dit maar moest oppakken als een leermomentje en dat datingsites als die waar wij op zaten, vol zitten met "dergelijke hufters". Peter was er, geloof ik, ook wat beduusd van dat ik zo heftig op het gebeurde reageerde. "Maar hoezo raakt je dit dan zo erg?" Tja, dat wist ik eigenlijk ook niet zo goed. En nog weet ik niet goed wat er nu éigenlijk gebeurd is. Helaas heb ik mijn chatgesprekken met H. niet bewaard. Ik had ze nu, ruim een jaar later, wel weer eens willen lezen. Ik weet alleen dat de rust, die ik tijdens de vakantie met veel moeite een klein beetje hervonden had, in één klap weer verdwenen was. 

Vakantie, rustmoment of denkmoment?

Ik héb het overwogen om met H. verder te gaan. Ik was zó ontzettend toe aan rust! Maar ik kón Peter niet loslaten...

Omdat het inmiddels hoog zomer was geworden en we beiden op vakantie gingen, schoof ik de beslissing voor me uit. Zowel Peter als ik waren allebei erg aan vakantie toe; we hadden beiden emotioneel het nodige voor de kiezen gehad. We namen ons allebei voor onze rust te pakken en zo weinig mogelijk aan de ander te denken. Ook nam ik me voor het chatten met andere mannen tot het minimum te beperken. Maar ik kon de rust niet vinden. Ik bleef denken, ik bleef huilen. Als ik met mijn gezin was, lukte het me redelijk om niet aan hem te denken, maar zodra ik even alleen was of we als gezin niet iets gezamenlijks deden, gingen mijn gedachten toch weer naar Peter en kreeg ik direct weer de neiging met hem te chatten of in ieder geval te checken of hij nog berichtjes had gestuurd. En na een paar dagen al gaf ik het gewoon op te proberen niet aan Peter te denken. En Peter had, zo vertelde hij, precies hetzelfde dus het schoot niet zo erg op met de rust... "Gelukkig" werkte wifi op de camping niet goed en had ik noodgedwongen weinig gelegenheid met hem te chatten. Toch spraken Peter en ik elkaar elke dag wel even, vertelden we even kort aan elkaar wat we die dag beleefd hadden. En Peter vertelde enthousiast hoeveel seks hij had met zijn vrouw (tijdens deze vakantie kreeg Peter de bijnaam "Rupsje Nooitgenoeg" van mij) en spoorde mij aan ook iets in die richting te ondernemen met mijn man. Maar ik was even helemaal klaar met wat voor seks dan ook met wie dan ook. Ook bleef Peter maar vragen stellen over mijn relatie met mijn man, maar ik kapte het telkens af. Ik wilde even geen diepgang en geen emotionele gesprekken met hem, ik was alleen maar moe, moe, moe... 
Peter had al voorspeld dat de vakantie een denkmoment voor ons beiden zou worden. Nou, één conclusie trok ik in die vakantie wel en dat verwoordde ik als volgt: "Ik wil niet meer dat het gaat zoals vlak voor de vakantie. Ik zat er toen helemaal doorheen. Dat moet ik zien te voorkomen. Is nog niet helemaal klaar trouwens. Ik had een beetje te veel Peter. Bijna overdosis. Hoe fijn het ook was, het was niet goed. Dat moet op een of andere manier anders, anders stop ik ermee. Ik heb alle opties overwogen, Peter, inclusief stoppen met jou, maar wil dat nog niet".

En ook Peter had zijn conclusie getrokken: "Was voor mij ook best heftig, toen ik verliefd werd op je. Ebt al wat weg hoor, kan er inmiddels heel goed mee omgaan, wordt meer gewoon super warm gevoel. Die vakantie kwam op het goede moment. Gelukkig weet ik heel goed wat ik wel en niet wil en weet ik ook dat het normaliseert op den duur. Is nu meer gewoon houden van maar wel verlangen om je weer vast te houden." 

Het rare was, ik schrok ervan dat Peter begon over "toen ik verliefd werd op je" maar tegelijk schrok ik er ook van dat hij zei dat "dat al wat weg ebt". Ik wóu helemaal niet dat dat weg zou ebben! Ik genoot zo van wat we samen beleefden!! Was ik verliefd op hem? Ik voelde niet echt vlinders maar kon ook niet stoppen continu maar dan ook continu aan hem te denken. Ik was blij met ieder berichtje dat hij stuurde. Ik wilde hem in ieder geval helemáál niet kwijt! 

Toen ik tegen H. zei dat ik best verder met hem wilde maar dat ik ook Peter wilde blijven zien, had H. daar moeite mee. Zoveel zelfs dat hij na een paar behoorlijk intensieve chats besloot dat hij niet meer met me verder wilde. Hij beëindigde onze relatie. En dat deed toch meer pijn dan ik had gedacht. Maar H. kwam op zijn schreden terug... en hoe!

Vormt H. een bedreiging voor mijn relatie met Peter?

Ik vind het lastig om te recapituleren wat mijn date met H. nou precies deed met Peter. Het voelde voor hem dubbel, denk ik. Aan de ene kant stimuleerde hij me om naast hem ook andere mannen te zien en wenste hij me 's morgens, op de dag van mijn date met H., nog veel plezier. Aan de andere kant had hij er ook moeite mee dát ik andere mannen ging daten. "Het doet wel pijn, maar zolang je eerlijk tegen mij blijft over je dates, is het te verdragen", zo zei hij mij. En het maakte hem angstig. Hij was bang dat ik vroeg of laat iemand tegen zou komen die ik leuker zou vinden dan hem. Of dat ik iemand tegen zou komen die me zou gaan claimen. In beide gevallen zou hij mij kwijt raken, en dat was iets wat hij absoluut niet wilde.

's Morgens, terwijl ik bij H. was, bleef Peter me berichtjes sturen waarin hij zijn bezorgdheid over mijn welzijn uitte en zei dat hij me miste en dat ik hem in die korte tijd zo dierbaar was geworden. Toen we elkaar eindelijk weer spraken, wilde Peter alles weten over mijn date met H. Ik deed uitgebreid verslag en eindigde met de vraag: "nou wil ík graag weten wat dit met jou doet... EERLIJK". En Peter reageerde met: "Het maakt me trots omdat ik ook een vriendje van je ben en je blijkbaar begerenswaardig bent. En jaloers. Maar ik vind het super fijn voor je dat je met een open mind daarheen bent gegaan en hebt genoten." Zoals ik de hele tijd aan hem had zitten denken toen hij zijn date met T. had, zo had hij de hele ochtend aan mij zitten denken en bekende hij dat hij de ochtend maar moeilijk door had kunnen komen. "Wat doen we elkaar eigenlijk aan?" zeiden we half grappend, half serieus.

Mijn date met H. kon Peter, achteraf gezien, nog wel redelijk goed hebben. Waar hij echter enorm van schrok, was dat waar Peter al die tijd al bang voor was geweest nu toch leek uit te komen: H. ging me op een gegeven moment inderdaad claimen. H. begon gevoelens voor mij te ontwikkelen en kreeg er steeds meer moeite mee dat ik Peter ook zag. Ik vond H. leuk, hij vond mij meer dan leuk. Hij wilde dolgraag met mij verder in een vaste buitenechtelijke relatie om samen de seks te ontdekken. H. bood mij rust, waar ik naar snákte, maar ook... gelijkwaardigheid! Peter vindt dit onzin maar zo voelde (en voelt) het voor mij: daar waar Peter een wereld aan ervaring had op het gebied van seks, had ik dat niet en H. ook niet. H. wilde die wereld dolgraag samen met mij verkennen. Maar... dan wel alléén met mij en ik dus ook alléén met hem. En ergens klonk dit mij heel erg aantrekkelijk in de oren. 

Aan mij dus de keuze: koos ik voor H. die ik leuk vond, die er leuk uitzag, waarmee ik af en toe best goede gesprekken had, die serieus overkwam en rust en gelijkwaardigheid bood? Of bleef ik toch bij Peter, op wie ik gekker en gekker werd, met wie ik een allesomvattende klik had, met wie ik razendsnel emotioneel de diepte in ging, die bereid en in staat was iets voor mij te betekenen, mij te helpen met dit alles te leren dealen en mijn grenzen verder te verleggen maar bij wie ik me vaak zo'n ontzettend onnozel groentje voelde?

Date met H.

Peter kreeg gelijk.

Op de p-plaats van een supermarkt had ik mijn auto geparkeerd. In een mooi zomers jurkje ging ik naast de auto staan wachten. Ik was wel wat nerveus. Het duurde niet lang, of H. kwam er ook aan. Hij toeterde toen hij me zag (iets waarvan hij later zei dat dat wel wat stom van hem was) en parkeerde zijn auto naast de mijne. Hij stapte uit zijn auto, we keken elkaar aan en we wisten allebei: het is goed. En we wisten dat de ander dat ook wist. We kletsten wat en hij stelde voor een stukje te gaan rijden. Ik stapte bij hem in de auto en we reden mijn woonplaats uit, richting een klein dorpje in de omgeving. Tijdens het rijden zaten we gezellig te kletsen. Hij maakte op mij een keurige en vooral rustige indruk. Het voelde prettig. Op een wat verlaten landweggetje parkeerde hij de auto. En daar gebeurde dus toch wat ik niet had verwacht. Niet dat we uitgebreide seks hebben gehad in zijn auto, maar ik kreeg inderdaad, zoals Peter al had voorspeld, "een rare smaak in mijn mond". In alle opwinding drukte H. per ongeluk op de SOS knop van het dashboard en kwam hij in verbinding met de alarmcentrale 112. Hij schrok er van, bleef toch redelijk kalm en verontschuldigde zich netjes, maar ik lag in een deuk! Nadat we onze kleren weer hadden gefatsoeneerd, bemerkte ik tot mijn schrik dat ik een oorbel kwijt was. In alle "opwinding" was die uit mijn oor gegaan. Niet dat ik dat zo erg vond van die oorbel, maar H. zou een verklaring moeten bedenken mocht zijn vriendin de oorbel terug vinden. Na echt wel een poosje zoeken, vonden we hem gelukkig toch nog terug. We hadden het inmiddels ontzettend warm gekregen in de auto en we besloten even uit te stappen. Het was een beetje gaan waaien en ik stond daar heerlijk te genieten van de warme zon op mijn gezicht en de wind in mijn haren. H. kwam om de auto lopen en bij me staan en hij keek me aan met een bepaalde blik waarvan ik dacht... het zal toch niet dat hij... ?? (Vele chats later durfde H. inderdaad te bekennen dat hij haast wat verliefde gevoelens kreeg voor mij op dat moment.)
H. bracht me weer terug naar de p-plaats en we spraken af dat we elkaar na de zomervakantie weer zouden ontmoeten. We vonden het beiden "voor herhaling vatbaar".

H. was leuk, zowel op de chat als ook in het echt. Maar de grote vraag was natuurlijk: is H. net zo leuk als Peter?
En: hoe zou mijn relatie met hem zich ontwikkelen? Zou hij een concurrent worden van Peter? En hoe zou Peter reageren op mijn verhaal over H? Wat deed deze date überhaupt met hem?

Een andere man

Ik heb Peter via een datingsite leren kennen. Ik mocht me verheugen in een overweldigende belangstelling van mannen toen ik nog een account op deze datingsite had. De ervaring leerde al snel dat vrijwel alle mannen uiteindelijk maar op 1 ding uit waren: mij zo snel mogelijk bij ze in bed krijgen of op z'n minst een geile chat hebben, inclusief foto's (die ik dan ook regelmatig spontaan toegestuurd kreeg). Zoals ik al eerder vertelde, ik ging daar (in eerste instantie) niet voor. Ik ging voor gezellig kletsen en zocht ook wel contacten met enige diepgang of gesprekken met enige inhoud. Toen ik er eenmaal achter kwam dat dergelijke contacten daar te vinden zijn als een speld in een hooiberg, en helemaal toen ik merkte dat ik het op een gegeven moment emotioneel gewoon niet meer op kon brengen telkens weer een soort van relatie met iemand op te bouwen anders dan seksueel getint, ben ik mijn mening over hoe een chatcontact zou moeten zijn wel een beetje bij gaan stellen. Maar in eerste instantie ging ik voor leuk en/of diepgang. Bij Peter vond ik dat in ieder geval, maar zeker ook bij H. H. stelde zich eerst voor als J. en zei dat hij niet getrouwd was. Pas later, toen er wederzijds vertrouwen was gegroeid, bekende hij dat hij niet J. maar H. heette en dan wel niet getrouwd was maar wel een langdurige, vaste, relatie had met een vrouw met wie hij ook kinderen had. Met H. heb ik veel en leuk en soms ook wel heel serieus gechat. En van lieverlee vertelden we elkaar wat we eigenlijk zochten op de datingsite. Ik vertelde mijn verhaal, hij vertelde dat hij eigenlijk op zoek was naar 1 vaste minnares met wie hij dolgraag de seks wilde ontdekken omdat hij thuis niet vond wat hij graag wilde op dat gebied.

Waarom ben ik op zoek gegaan naar andere dates nadat ik al lang en breed mijn "één keer, één keertje maar" had gehad? Omdat ik van lieverlee, door mijn ervaringen met Peter en door zijn en ook andere verhalen, steeds meer het gevoel kreeg dat ik al die jaren wat had gemist, dat ik nog heel wat in te halen had. Ik kreeg de (ondeugende) behoefte te ontdekken, te experimenteren. Bovendien deed Peter niets dan mij hierin stimuleren. Enerzijds omdat hij niet wilde dat ik me te veel op hem ging focussen, anderzijds omdat hij mij dolgraag wilde helpen mijn grenzen op dit gebied te verleggen. En tóen ik eenmaal een keer was vreemd gegaan, dus toch al fout zat, redeneerde ik, kon ik er net zo goed nog even mee doorgaan.

Toevalligerwijs viel mijn eerste date met een ander dan Peter op de dag nadat Peter voor het eerst een date met een ander dan met mij had gehad. Raar is dat, dat ik zelf deed wat ik van hem niet kon hebben. Nog steeds hebben we het hier wel eens over: waarom reageerde ik zo jaloers op zijn date terwijl ik op hetzelfde moment precies hetzelfde aan het doen was? Misschien kom ik hier wel nooit achter. Maar tot op de dag van vandaag kan ik onze chats rond de zomer van 2014 niet met droge ogen lezen, zoveel komt er weer naar boven aan emoties.

Peter vroeg me hem alles eerlijk te vertellen over mijn date(s?) met anderen. Hij wilde graag alles weten. "Wanneer je eerlijk tegen me bent weet ik precies waar ik aan toe ben. Weet je... aan de ene kant vind ik het hartstikke leuk dat je met ander mannen gaat daten, anderzijds bekruipt mij de angst dat die mannen leuker zullen zijn dan mij en dat je mij dan niet meer hoeft. Door mee te krijgen wat er gebeurt kan ik beter inschatten hoe reëel die angst is, kan ik er beter mee omgaan. Juist wanneer ik niets hoor bekruipt mij een "Unheimlich" gevoel. Dan heb ik het gevoel dat ik je kwijtraak." Ook vertelde Peter dat hij wel eens bang was dat er een minnaar voorbij zou kunnen komen die mij zou gaan claimen en dat hij me daardoor kwijt zou raken. Dat ik ging daten met andere mannen dan met Peter voelde voor hem dus ook heel dubbel.

Feit was dat ik op een mooie zomerse woensdagochtend had afgesproken met H. We hadden tijdens onze chats besproken dat we onze relatie rustig op wilden bouwen; eerst maar eens kennismaken, eerst maar eens elkaar in het echt ontmoeten en met elkaar kletsen. Het was tenslotte zijn eerste keer dat hij zoiets ging doen (althans, dat is wat hij mij vertelde). Met deze insteek in mijn achterhoofd vertrok ik naar de p-plaats van een supermarkt, waar we hadden afgesproken. Peter geloofde er trouwens niks van dat het bij kletsen alleen zou blijven. J: "Alleen even kletsen." P: "Haha. Dacht je echt?" J: "Hij wil rustig opbouwen. Eerste keer dat hij vreemd gaat." P: "Ok. Wedden dat jij met een rare smaak in je mond naar huis loopt?".

Wie zou gelijk krijgen..?

Ik trek dit niet!!

Die nacht sliep ik slecht. Heeeel slecht. Zo slecht, dat mijn man de volgende dag vroeg of ik ziek was of zo. Ik voelde me beroerd, maar dat had absoluut geen fysieke oorzaak. Ik kan me niet goed meer herinneren hoe ik die volgende dag ben doorgekomen. Ik zat ongetwijfeld continu met mijn gedachten bij Peter. Maakte me allerlei voorstellingen van wat hij aan het doen was. Voelde wat ik nog veel vaker zou gaan voelen: een knoop in mijn maag, een bonkend hart, een dichtgeknepen keel en tranen die heel hoog zaten. We hebben die dag in eerste instantie nog een tijdje zitten chatten. Maar net als de avond ervoor nam ik afstand. Dat is hoe ik reageer op pijn: ik trek me terug en wil het liefst alleen met mezelf zijn. Ook toen Peter later die dag weer een poging deed met mij te chatten. Hij vertelde dat hij uit het werk naar T. was gegaan en begon er toen over dat hij en zijn vrouw ’s avonds naar hun beider ouders waren geweest om ze nog even te spreken voor ze over 2 dagen op vakantie zouden gaan. Het duizelde me een beetje. ’s Morgens en ’s middags chatten met mij (tijdens werktijd!), vanuit het werk een seksdate met een ander, daarna naar huis en het gewone leven weer oppakken alsof er niets gebeurd is… hoe krijg je het in vredesnaam voor elkaar zo snel en gemakkelijk te switchen!! Ik voelde wat ik nog veel vaker zou gaan voelen en zelfs tot op de dag van vandaag nog wel eens voel: ik trek dit niet. Ik moet hiermee stoppen. Ik moet met Peter stoppen!!
Uiteindelijk kwam het ’s avonds laat toch nog tot een gesprek. Peter wilde weten wat de middag met me had gedaan. En ik vertelde dat het me onzeker had gemaakt en in de war. Dat ik het gevoel kreeg dat ik de boel niet meer onder controle had. “Ik dacht dat ik wist wat ik wilde maar nu weet ik het niet meer. Wil ik dit wel? Is het het waard? Mijn leven was saai maar overzichtelijk. Nu niet meer.” Ik merkte wel dat Peter enthousiast was over zijn date en er graag over wilde vertellen, maar ik wilde het niet weten. Ik wilde het GEWOON NIET WETEN! Dus we kletsten over andere dingen. En dat leidde wat af. Maar de volgende dag begon Peter er toch weer over. Hij begon toch zomaar te vertellen wat hij had beleefd met T. “Gisteren weer iets nieuws beleefd. Ben gepijpt met een mond vol koud water. Super geil.” En: “Ben gisteren 2 keer klaargepijpt.” En.. pang! daar was onmiddellijk dat rotgevoel weer. Ik geneerde me enorm, vond het echt ontzettend onvolwassen van mezelf, maar ik had er geen controle over. Integendeel, mijn gevoel nam alle controle over míj over, leek het wel! Peter verzekerde me hoe gek hij op me was, en zei dat hij bang was dat hij me kwijt zou raken omdat ik dit niet zou kunnen handelen, en hoe erg hij me zou gaan missen tijdens zijn vakantie. Maar ik geloofde hem niet echt, dacht dat hij dat alleen maar zei om me wat op te beuren. En toen hij zei: “Ik hou van je” kon ík die woorden echt niet uit mijn vingers krijgen.

De waarheid gebiedt mij te vertellen dat Peter pas inhoudelijk over zijn date met T. begon te vertellen nadat ik (ik geloof nogal enthousiast) had verteld over mijn eerste date met een ander. Ik had namelijk een date gepland met H. de dag nadat Peter een date met T. had gehad. Maar daarover, en over wat dat met Peter deed, vertel ik in mijn volgende post. 

Een andere vrouw

Het moest er natuurlijk een keer van komen. Ik zat er min of meer al een tijdje op te wachten, maar zolang Peter niets zei, begon ik er ook niet over. Tot het moment opeens daar was: Peter vertelde dat hij een date had met een andere vrouw.


Het was bijna zomervakantie, we bespraken hoe vervelend we het vonden dat we elkaar zo lang niet zouden zien. “Jezus wat heb jij een lekker lijf. Pffff. En daar moet ik nu vier weken zonder.... is gewoon niet menswaardig. Hoe heb ik überhaupt 51 jaar zonder je gekund eigenlijk. Luv you.” En Peter vertelde dat hij qua emoties veel voor zijn kiezen had gehad de laatste tijd. Dat in verband met mij, maar ook door privé-omstandigheden. En hij bleef maar vragen hoe het stond met eventuele andere minnaars van mij. En tussen al zijn berichtjes door kwam opeens die ene vraag, die bij mij alle bellen deed rinkelen: “trouwens.... als ik eens een date heb wil je het dan wel of niet weten in de toekomst?” En ik wist meteen hoe laat het was: hij heeft iets gepland. Maar wou ik dat wel weten? Daar moest ik even over nadenken. Het zou me pijn doen, dat wist ik direct al wel. Maar aan de andere kant, ik wist dat dit er een keer aan zat te komen, ik zou hoe dan ook moeten leren hiermee te dealen. Dus ik antwoordde heel dapper: “Lastige vraag. Vertel maar.” En direct kwam het antwoord, weer, als om te bagatelliseren, keurig verpakt tussen allerlei andere vragen en opmerkingen door: “Ik heb morgenmiddag nog een date. Een nieuwe date, maar vriendin (kapster) van een bekende.” En dat kwam aan! Ik kon wel janken! Al die tijd dat ik gezellig met hem zat te kletsen of serieuze gesprekken met hem had, zat híj gewoon rustig andere vrouwen te versieren! Geen reële gedachte, oneerlijk zelfs, maar zo voelde het. Ik probeerde me groot te houden, maar ja, bij Peter werkt dat niet, die voelt me meestal feilloos aan; hij merkte direct aan mijn reacties dat ik er moeite mee had. En toen deed hij iets wat hij later nog wel vaker zou doen, maar waar ik niets van wilde weten: hij bood aan om, al dan niet tijdelijk, te stoppen met het daten van andere vrouwen. “Mocht het teveel pijn doen, dan zou ik zelfs voor je over hebben om er (tijdelijk?) mee te stoppen.” We hebben ons vaak afgevraagd waarom ik dat aanbod niet gewoon geaccepteerd heb. Toen niet en later ook niet, nooit eigenlijk, tot ik daar op een gegeven moment min of meer toe gedwongen werd… (maar daarover in een latere post). Ten eerste vond ik het kinderachtig van mezelf dat ik er zoveel moeite mee had dat hij andere vrouwen ging ontmoeten. Ik vond dat ik er maar mee moest leren leven en ik dacht dat de eerste keer wel de moeilijkste keer zou zijn, ik zou er wel aan wennen. Trouwens, ik wist toch van meet af aan waar ik aan toe was? Peter was daar altijd heel duidelijk in geweest. Omdat ik het niet kan hebben, moet hij zich maar aanpassen? Dacht het niet! Maar, veel belangrijker nog, ten tweede vond ik (en vind ik nog) dat ik totaal geen recht van spreken had. Wie was/ben ik, dat Peter om mij het daten met andere vrouwen gaat stoppen? Wie ben ik dat hij de invulling van zijn leven gaat aanpassen aan mij? Als hij dat voor zijn eigen vrouw zou doen, oké, maar voor mij??? Het voelde voor mij als een vorm van claimen ook al bood hij het zelf aan, en dat wilde ik absoluut niet. Dus ik sloeg het aanbod resoluut af. Ik kon nog net opbrengen om te zeggen: “Geniet ervan” en Peter reageerde daarop met: “Ik zie er wat dat betreft nu een beetje tegenop. Ben bang voor schuldgevoel naar jou toe. Gek he? Als ik er ben zal het wel meevallen. Maar voelt nu echt beetje kut.” En daar voelde ik mij op míjn beurt weer schuldig over! Pfff, hoe ingewikkeld kun je het maken…

Mijn emoties gingen behoorlijk met mij aan de haal, mijn hemel, hoe zou ik dat de volgende dag redden?

Hoogtepunt - dieptepunt - hoogtepunt

Als je aan Peter vraagt: wat vind je onze meest bijzondere date tot nu toe? dan is steevast zijn antwoord: de 2^e (de date die ik in mijn vorige post heb beschreven). Ik zelf ga voor onze 5^e date.
Peter had al diverse keren laten blijken dat hij mij wel heel erg leuk vond. Ik begon hem ook steeds leuker te vinden. En ik begon hem meer en meer te vertrouwen en stukje bij beetje vertelde ik hem, voornamelijk tijdens onze chats, wat me allemaal dwars zat. We spraken, de 2 weken voorafgaande aan deze date, vooral over de problemen in mijn huwelijk, hoe scheef mijn relatie met mijn man is en hoe dat is ontstaan. En over mijn moeizame seksuele relatie met mijn man. Toen werd het 16 juli 2014. Peter pikte mij ergens op met de auto en we reden zomaar wat rond. Het was prachtig, zonnig weer. We kwamen langs een maisveldje, we keken elkaar aan en wisten: dit is een ideale plek! Mooi afgelegen, en midden in het maisveld zou niemand ons kunnen zien en zouden we ook niet bang hoeven te zijn voor toevallige voorbijgangers. Dus daar werd het picknickkleedje uitgespreid en konden we heerlijk beschut, met het stralende zonnetje op onze blote lijven, liggen vrijen. We namen alle tijd voor elkaar en genoten vooral van elkaar! En Peter bracht mij tot een heerlijk hoogtepunt. Daarna kwam hij in me en lagen we lekker stevig te neuken. Maar opeens stopte Peter, keek me aan en hij stelde me een vraag naar aanleiding van onze persoonlijke chatgesprekken van de afgelopen weken. Ik weet echt niet meer wat hij me vroeg, maar de vraag kwam zó bij me binnen, dat ik het vreselijk op een janken zette! Peter ging er op door en we praatten een tijdje. Onze lijven in elkaar verstrengeld, onze hoofden dicht bij elkaar, zachtjes fluisterend. Het was een heel intiem moment. Weer vertrouwde ik hem een stukje van mijn verhaal toe. Ik stelde me open voor hem. Ik voelde me vreselijk verdrietig. En Peter droogde mijn tranen die maar uit mijn ogen bleven komen en troostte me. Net zo lang tot ik aangaf dat ik er niet meer verder over wilde praten. Peter respecteerde dat uiteraard. En… ging door met neuken! Daar stond mijn hoofd toen echt niet meer naar! Ik dacht: daar heb ik nu echt geen zin meer in, dat kan ik nu niet meer. Maar, ik weet niet hoe het kwam, ik raakte toch weer opgewonden en Peter bracht mij nog een keer tot een hoogtepunt! En na dit tweede orgasme gebeurde er iets bizars: er flitste heel even door me heen: “Nu wil ik dood!”.

Ik heb daar veel over nagedacht en het hier ook met Peter over gehad. Waar kwam die gedachte vandaan? Ik denk dat het moment dat we zojuist beleefd hadden zó mooi, zó bijzonder was, dat het even voelde alsof alles wat daarna zou komen er niet meer toe deed. Niet meer de moeite waard was om voor te leven. De gedachte was ook meteen weer weg, hoor, ik was absoluut niet suïcidaal of zo. Maar hij was er en dat was misschien wel heel veelzeggend…

Peter en ik noemen deze date de date van hoogtepunt – dieptepunt – hoogtepunt. Ik vind het heel bijzonder dat gevoelens die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken lijken te hebben (seksuele lust versus emotionele pijn) zo dicht bij elkaar kunnen komen en zo’n uitwerking kunnen hebben. En wat fijn dat je dat dan kunt delen met iemand! Ik denk dat na deze date het “houden van” bij mij is begonnen…

Tweede date

Na mijn date met Peter had ik natuurlijk moeten stoppen. Ik had mijn "uitstapje" gehad. Maar we bleven met elkaar kletsen en dat kletsen ging steeds diepgaander en werd steeds persoonlijker. En... omdat we een week eerder gedate hadden dan oorspronkelijk gepland, stond de datum die we eerst hadden afgesproken nog in onze agenda's. Peter stuurde een beetje aan op een tweede date en ik ging daar als vanzelf in mee. Op de één of andere manier wilde ik hem vaker zien. Ik begon hem erg leuk te vinden! 
We spraken af elkaar ergens te treffen en daarna samen naar het bos te rijden. Het was lekker weer, heerlijk om buiten te zijn. Peter kende er de weg. En oh, wat vond ik het leuk hem weer te zien! We liepen samen een stukje door het bos en vonden een mooi, rustig plekje. Daar spreidde Peter het picknickkleedje uit dat hij had meegenomen en gingen we zitten. Het voelde inmiddels al een stuk vertrouwder met hem dan de eerste keer, natuurlijk niet in de laatste plaats door alle intieme gesprekken die we inmiddels hadden gevoerd.
Stel je eens voor... een prachtig bos waar het heerlijk ruikt, geen mens te bekennen, alleen wat fluitende vogeltjes om ons heen, heerlijk zonnig weer, super leuk gezelschap... natúúrlijk kwam het weer tot meer dan kletsen alleen!! 
We begonnen te zoenen. En gingen verder. En tot mijn verrassing ontstond in mij een vréselijk verlangen naar deze man! Hadden we de vorige keer nog keurig met condoom gevrijd, deze keer kon ons dat niks meer schelen. Ik trok hem bijna in me, zo graag wilde ik! En toen hebben we werkelijk fantastisch gevrijd! Zo heel anders dan ik gewend was. Peter nam alle tijd voor me en zag me ontzettend genieten! Van zijn lijf, van zijn aandacht, van zijn heerlijke eigen geur, van de seks, van de ambiance... nooit geweten dat seks in de vrije natuur zo heerlijk kan zijn! In mijn dagboek lees ik: "... misschien is hij wel een uur in me geweest ...". Dat was voor mij ongekend. Het was een geweldige ervaring om nooit te vergeten. En... deze date smaakte naar meer. Ik begon te verlangen naar meer van Peter! Het is maar goed dat ik daar aan heb toegegeven, want hoe geweldig deze tweede date ook was, hij zou al spoedig overtroffen worden door een date die nog veel specialer werd...

Ik kom er niet uit..

Peter's gevoelens leken voort te komen uit zijn angst mij kwijt te raken. Maar waar kwamen mijn gevoelens vandaan?

Mijn relatie met Peter voelde niet "in evenwicht" (en dat doet het nog steeds niet). Hij had op het gebied van seks al zoveel gedaan, zoveel meegemaakt, geëxperimenteerd, alles schijnbaar moeiteloos en met veel plezier. En ik was zo vreselijk onervaren. Schikte me in een huwelijk waar de passie nou niet direct vanaf spat. Durfde niet te experimenteren.
Was ik gewoon jaloers op Peter z'n vrijmoedigheid?
Of wilde ik, heel egoïstisch, hem toch gewoon lekker voor mezelf? Kwam het voort uit een behoefte aan exclusieve aandacht?
Of was ik jaloers op de dames waarmee hij iets gehad had omdat zij wel konden, durfden en deden wat ik niet kon, durfde en deed?
Of stak hier telkens mijn grenzeloze onzekerheid de kop op?
De dames waar hij mee gedate had, waren in mijn verbeelding allemaal veel leuker, liever, knapper, lekkerder, "bekwamer" dan ik. Maar Peter liet me op een gegeven moment foto's zien van enkele dames. En ik was stomverbaasd dat het allemaal toch min of meer heel gewone vrouwen bleken te zijn!! Toen werd dat rotgevoel iets dragelijker, maar het bleef een onaangename, ongewenste rode draad in onze relatie. Een rotgevoel dat zich vreemd genoeg nog steeds met terugwerkende kracht doet gelden. 

Of... was zich hier een liefde aan het ontwikkelen?

Gek, ook bij het schrijven van deze post merk ik dat ik er niet uit kom, dat ik geen antwoorden vind op mijn vragen. Het onderwerp niet eens logisch en overzichtelijk onder woorden kan brengen. Misschien zijn er onder de lezers van mijn blog mensen die mij verder kunnen helpen met het beantwoorden van mijn vragen. Mensen die mij iets kunnen vertellen over hoe jaloezie werkt. Of mensen die iets van het bovenstaande herkennen en hun ervaringen met mij zouden willen delen. Mij willen vertellen hoe zij hiermee om (zijn) (ge)gaan. Ik nodig deze mensen dan ook van harte uit (eventueel anoniem) een reactie te plaatsen of mij te mailen.

Jaloezie 3

Rond de zomer van 2014 nam J. weer contact met me op. Ook had ik leuke chatcontacten met andere mannen. En ik dacht: "Als ik toch al vreemd ben gegaan, waarom dan niet nog eens wat verder kijken...". Peter juichte dit in eerste instantie alleen maar toe. Hij stimuleerde me om mijn conservatieve blik wat te verruimen en wat meer te gaan genieten van alles wat het leven te bieden heeft, inclusief seks. En stiekem, ergens diep van binnen, verlangde ik daar ook wel naar. Ik wilde vrij zijn, mijn leven niet langer meer laten beïnvloeden door "wat anderen er van vinden" en zeker ook niet meer door de kerk. Maar gaandeweg begon ook Peter gevoelens te ontwikkelen die ik gemakshalve maar even schaar onder de noemer "jaloezie". Alleen hij ging er anders mee om dan ik:

P — 14.07.14 14:20
hou je me een beetje op de hoogte?
wil graag met je meegenieten
J — 14.07.14 14:34
haha ja hoor zal ik doen
P — 14.07.14 14:35
hmmmm
weet je... aan de ene kant vind ik het hartstikke leuk dat je met ander mannen gaat daten
anderzijds bekruipt mij de angst dat die mannen leuker zullen zijn dan mij en dat je mij dan niet meer hoeft
zou ik zonde vinden
hihi
vind je ZO LEUK!
P — 14.07.14 14:36
maar vooral doorgaan hoor!
en vooral vertellen
daarmee haal je mijn angst wel weg
J — 14.07.14 14:41
voel je wat ik altijd voel?
P — 14.07.14 14:41
zou het dat zijn?
P — 14.07.14 14:41
maar jij wilt niet weten wat ik uitspook
en ik wil het juist wel weten
J — 14.07.14 14:44
ik steek de kop in het zand
jij trotseert je "angst"
P — 14.07.14 14:45
nee, door mee te krijgen wat er gebeurt kan ik beter inschatten hoe reeël die angst is
kan ik er beter mee omgaan
juist wanneer ik niets hoor bekruipt mij een "Unheimlich" gevoel
dan heb ik het gevoel dat ik je kwijtraak
EN DAT WIL IK NOG LAAAAAAAAAAAAAAAAAAAANNNNNNNNNGGGGGGGGGGGGGG NIET
J — 14.07.14 14:47
ik wou dat ik er zo mee kon omgaan
P — 14.07.14 14:47
door er naar te kijken zie je dat de angst onterecht is
J — 14.07.14 14:48
nou geloof me, nog geen man ontmoet waarmee ik zo veel zo diepgaand chat als met jou
P — 14.07.14 14:48
i love it
J — 14.07.14 14:49
je bent voorlopig nog niet van me af
P — 14.07.14 14:49
dat is volstrekt wederzijds schat
begin stiekem een beetje van je te houden
P — 14.07.14 14:51
maar vertel me alsjeblieft alles......
alle positieve, maar ook de negatieve kanten van je grenscorrecties

Jaloezie 2

Soms, als het me te heftig werd, haakte ik letterlijk even af. Mijn gevoelens buitelden dan zo over me heen dat ik even afstand moest nemen om weer een beetje tot mezelf te komen. En omdat Peter iemand is die dan precies wil weten wat er aan de hand is, ontstonden daarna vaak de meest intieme gesprekken:

  

P — 11.07.14 12:01
kun je je er iets bij voorstellen?
J — 11.07.14 12:03
ik haak af
P — 11.07.14 12:03
huh?
P — 11.07.14 12:04
wat is er aan de hand?
P — 11.07.14 12:07
heb ik iets verkeerds gezegd?
P — 11.07.14 12:10
hallo?
J — 11.07.14 12:18
komt te veel binnen
sorry
P — 11.07.14 12:18
geeft niet, maar hoezo komt binnen?
wat komt er binnen?
J — 11.07.14 12:20
ik wil niet weten wat jij allemaal uitspookt
P — 11.07.14 12:20
ok
omdat?
voel je jalousie?
J — 11.07.14 12:20
weet niet
doet zeer aan alle kanten
P — 11.07.14 12:21
ok...
sorry
zag ik niet aankomen
piep je?
J — 11.07.14 12:22
doe mijn uiterste best om het tegen te houden 
P — 11.07.14 12:22
ok...
lastig
J — 11.07.14 12:22
heb me even uitgeleefd op de vaatwasser
P — 11.07.14 12:22
pfff
heftig
J — 11.07.14 12:23
zit nu in de badkamer
P — 11.07.14 12:23
even rust
P — 11.07.14 12:24
moet ik concluderen dat je meer voor me voelt dan alleen maar een minnaar die eens langskomt?
J — 11.07.14 12:25
ik ben niet verliefd
P — 11.07.14 12:25
dat vroeg ik niet
J — 11.07.14 12:25
ik voel dit bij allemaal die over hun ervaringen praten
heeft meer met mij te maken dan met jou
P — 11.07.14 12:26
maar is het dan dat je voelt dat jij dat gemist hebt tot nu toe?
J — 11.07.14 12:26
maar ja jij voelt wel heel bijzonder
J — 11.07.14 12:26
ja ook
P — 11.07.14 12:26
jij voelt ook heel bijzonder schat
J — 11.07.14 12:27
niet doen!
niet nu zeggen!
P — 11.07.14 12:27
wordt het er anders van?
J — 11.07.14 12:27
dan is het net of ik zit te vissen
J — 11.07.14 12:28
hoe bedoel je?
P — 11.07.14 12:28
of ik het nu zeg of op een ander moment
ik ga toch wat zeggen
ik had het van de week met een dame waarmee ik al heel lang chat, maar nog nooit gezien heb over jou
uiteraard zonder namen en rugnummers
ik vertelde over je situatie en dat ik je heel leuk vind
ik zei tegen haar (echt waar)
als zij en ik niet een relatie hadden dan ging ik nu voor een relatie met haar
P — 11.07.14 12:30
sorry, maar zo voel ik het
verliefd... nee, maar wel een super warm plekje
een warm gevoel bij mijn hart
ik denk een vorm van houden van
en nee niet omdat je liep te vissen of zo
J — 11.07.14 12:32
zal ik nou zeggen wat ik wel eens denk?
P — 11.07.14 12:32
maak van je hart geen moordkuil
J — 11.07.14 12:32
zonder onderbreking graag
P — 11.07.14 12:33
graag
J — 11.07.14 12:34
ik denk steeds vaker:
wat moet je toch met mij
zo'n gefrustreerde kip
hoe dieper je graaft hoe meer problemen je tegen komt
zoek toch een ander!
of laat ik de wijste maar zijn en er zelf een eind aan maken
aan ons dan bedoel ik
zoek toch een geil typje die je kan geven wat je wil zonder al die zware kost
P — 11.07.14 12:37
klaar?
J — 11.07.14 12:37
ja
P — 11.07.14 12:37
zo'n geil typje heb ik wel
J — 11.07.14 12:38
vandaar mijn vraag waarom je me leuk vindt
ik kan het niet verzinnen
P — 11.07.14 12:38
het is juist die zware kost (volgens jou) die je mede bijzonder maakt
ik heb het gevoel dat je je openstelt voor me
en dat doe je bijna nooit naar mensen
dat vind ik bijzonder
je vertrouwt me blijkbaar
en dat vertrouwen is mij dierbaar
jij bent me dierbaar
je bent naar mij toe volgens mij opener dan naar je man
zeker over bepaalde onderwerpen
en last but not least
ik vind je gewoon LEUK!
nu ben ik klaar
geloof ik
J — 11.07.14 12:41
ik moet oppassen dat ik inderdaad niet te veel voor je ga voelen
maar aan de andere kant, het zou nooit wat kunnen worden tussen ons
P — 11.07.14 12:42
nee idd
wij moeten en willen beide niet weggooien wat we hebben
als we nou gewoon af en toe samen van elkaar kunnen genieten zou dat mooi zijn
J — 11.07.14 12:43
maar zelfs als jij je vrouw niet had en ik mijn man niet
P — 11.07.14 12:43
wrom nie?
J — 11.07.14 12:44
omdat je vreemd gaat als de pest
(woorden uit je eerste chat)
P — 11.07.14 12:44
mss ben jij wel het juiste medicijn daartegen
J — 11.07.14 12:44
en ik ga toch voor monogaam
J — 11.07.14 12:45
hou op!
pff echt niet!
P — 11.07.14 12:45
ik denk nog steeds dat het een periode in mijn leven is
J — 11.07.14 12:46
wel een heeeeele lange dan
P — 11.07.14 12:46
verschil tussen jou en mijn vrouw is, dat ik er tegenover jou eerlijk over ben geweest
en ik dat zal blijven

Het bijzondere was dat Peter ook dergelijke gevoelens begon te krijgen...

Jaloezie 1

"Jaloezie of ijverzucht (ook: jaloersheid of nijd) is een gemoedstoestand of emotie waarbij men datgene wenst te krijgen wat een ander reeds heeft gekregen, of wenst dat de ander datgene niet had." (Wikipedia). Wens ik te krijgen wat Peter heeft gekregen? Of wens ik dat hij dat niet had? Of speelt er toch iets anders dan jaloezie?

Naarmate we meer kletsten, ging ik steeds meer voor Peter voelen. Dat was natuurlijk heerlijk, maar de medaille kende ook een keerzijde. Ik begon jaloers te worden. In eerste instantie op de dates die hij had gehad. Hij was (en is nog steeds) daar altijd erg openhartig over. En als hij in de flow raakte, kon hij de, in mijn ogen, meest fantastische verhalen vertellen over wat hij allemaal had meegemaakt op het gebied van seks. En... ik kon dat steeds minder goed hebben: 

J — 25.06.14 14:05
stop es
ik weet dat ik niet de enige ben
P — 25.06.14 14:05
maar je wilt het niet allemaal weten
J — 25.06.14 14:05
maar ik weet niet of ik al je verhalen wil horen
P — 25.06.14 14:05
nee is goed meid
je bent niet de enige, maar wel een hele speciale
en dat zeg ik niet tegen elke dame
J — 25.06.14 14:06
zo af en toe mag je best iets vertellen
maar je brengt me aan het piepen
P — 25.06.14 14:06
owjee
waarom dan?
J — 25.06.14 14:08
je verhalen zijn allemaal zo smeuïg
ik voel me dan zo'n groentje
P — 25.06.14 14:08
meid, dat is er zo af.....
ik weet niet eens of ik er wel trots op ben dat ik geen groentje meer ben
J — 25.06.14 14:09
ik vraag me stiekem af hoe lang je het nog leuk blijft vinden
P — 25.06.14 14:09
om heel eerlijk te zijn......
heb ik (eerlijk) zo straks tegen G. gezegd dat jij wel eens een blijvertje zou kunnen zijn
P — 25.06.14 14:11
schrik?
J — 25.06.14 14:14
ongeloof
P — 25.06.14 14:14
geloof me... ik lieg niet
J — 25.06.14 14:17
gereformeerde achtergrond, weinig ervaring, negatief zelfbeeld, slechte 1e keer seks, überhaupt slecht seksleven, ziedaar korte samenvatting van wat me dwars zit
J — 25.06.14 14:17
dat van dat frigide wat ik laatst grapte, daar zat toch een kern van waarheid in hoor
P — 25.06.14 14:18
gereformeerde achtergrond is een feit, weinig ervaring wordt aan gewerkt..., negatief zelfbeeld moet je aan werken, is echt niet nodig, slechte 1e keer seks is jammer, überhaupt slecht seksleven gaan we wat aan doen
J — 25.06.14 14:18
voel me gewoon niet goed genoeg voor een man
P — 25.06.14 14:19
meid, jij bent een toppertje!

Peter wist me altijd weer op te beuren, maar de vervelende gevoelens bleven sluimeren en af en toe behoorlijk de kop opsteken. En het werd zelfs alleen maar erger...

Maskers af

Maskers af

Voor jou zet ik mijn masker af
Met jou speel ik geen spel
Je mag me zien zoals ik ben
Maar bang maakt het me wel

Voor jou zet ik mijn masker af
En hoop dat jij dan ziet
Dat ik gewoon een joker ben
Die lacht om haar verdriet

Voor jou zet ik mijn masker af
Ik heb geen muren meer
Omdat jij net zo kwetsbaar bent
Leg ik mijn wapens neer

Voor jou zet ik mijn masker af
Aan jou geef ik mij bloot
Ik werp mijn ziel en zaligheid
Uit liefde in je schoot

Want niemand hoeft te weten
Hoe kwetsbaar en hoe klein
Hoe angstig en verlegen
Ik af en toe kan zijn
Mijn sterkte en mijn zwakte
Je krijgt ze allebei
Ik wil ze met je delen
Wil jij dat ook met mij?

Geen leugen die bescherming biedt
Bij mensen zoals jij
Jij hebt mijn masker nooit gezien
Je zag alleen maar mij

(Marco Borsato)

De blik in mijn ogen

Ik vind het nu al moeilijk om verder te vertellen. Om goed weer te geven wat er allemaal gebeurde sinds onze eerste kus, zal ik onze chats (die ik voor een groot deel heb bewaard) en mijn dagboek terug moeten lezen. Maar daarmee begeef ik me wel op een hellend vlak. De ervaring heeft namelijk geleerd dat teruglezen van mijn chats met Peter weer veel emoties kan oproepen. En mij zomaar weer een periode van innerlijke onrust kan bezorgen. Ik ben vanmorgen lekker een stukje wezen hardlopen. En tijdens het lopen bedacht ik dat ik er gewoon voor moet gaan, mijn verhaal moet vertellen. En als het al te heftig wordt, doe ik het gewoon even wat rustiger aan. Volgens Peter is het juist goed weer terug te gaan naar die chats en de emoties die daarbij kwamen weer te beleven. Pas dan kan ik alles een plekje geven. En er is al zoveel in mijn leven dat ik nog geen goed plekje heb gegeven maar gewoon diep heb weggestopt. Wat niet (meer) weet, wat niet (meer) deert...?
Ja, we hebben gezoend. En daar bleef het niet bij. Van het één kwam het ander en uiteindelijk hebben we daar in de auto gevrijd. All the way. Ik had mijn "één keer, één keertje maar" gehad. Maar het lot besliste anders...
Na onze eerste date bleven we chatten. Peter zei dat hij in de auto af en toe een bepaalde blik in mijn ogen voorbij had zien komen die hij niet goed kon thuis brengen. Een soort van paniek. Hij wilde daar graag meer van weten. Ik wist in eerste instantie niet goed wat hij bedoelde. Maar Peter begon te vissen en langzaam werd me duidelijk wat hij wel eens zou hebben kunnen lezen in mijn ogen... En ik begon te vertellen. Eerst schoorvoetend, maar langzaam maar zeker steeds meer en meer. Over mijn negatieve zelfbeeld en gebrek aan zelfvertrouwen wat ik al heb zolang ik me kan herinneren, over de aanranding die me is overkomen in mijn jeugd, over mijn eerste keer seks die niet bepaald fijn te noemen is, over mijn angst op seksueel gebied te falen, mijn angst dat ik wel eens frigide zou kunnen zijn, over mijn huwelijk. En bij alles wat ik vertelde ("opbiechten" noemde ik het) dacht ik: "Nou vindt hij mij vast niet leuk meer, nou zal hij ons contact wel langzaam maar zeker dood laten bloeden." Want wat moet hij met zo'n gefrustreerde kip als ik ben? Het is toch zoveel gemakkelijker een date te vinden die wat minder gecompliceerd in elkaar zit? Maar dat deed Peter niet! Sterker nog, bij elke chat die we hadden, bij elk persoonlijk gesprek dat we voerden, ging hij me leuker vinden. Ik begon me te realiseren (en dit is een heel belangrijke les voor me geweest): Het bestaat! Het is echt mogelijk! Deze man kent onderhand mijn diepste gevoelens, verlangens, al mijn shit, en nog vindt hij me leuk! Mocht het ooit eens tot een scheiding tussen mijn man en mij komen, dan is er ook voor mij hoop op nieuw geluk!

Op facebook las ik: "It's easy to take off your clothes and have sex. People do it all the time. But opening up your soul to someone, letting them into your spirit, thoughts, fears, future, hopes, dreams...that is being naked." Dit past precies bij ons.

Minnares deel 2

Toen ik me aanmeldde voor een chatsite was ik helemaal niet van plan om iemand ook daadwerkelijk te ontmoeten. Als een man binnen 5 minuten al vroeg: “Wat is je cupmaat?” haakte ik af. Ik ging ECHT alleen voor gezellig kletsen. En kletsen, dat kan Peter. Daar kwam ik tijdens onze tweede chat al achter. Ik vond hem direct leuk. En heel anders dan al die andere mannen die allemaal, vroeg of laat, aanstuurden op een seksdate of op zijn minst op chatseks. Peter had het slechts zijdelings over seks. Pas veel later vertelde hij me dat ik voor hem een grote uitdaging was. Dat hij wel voelde dat hij voorzichtig met mij moest zijn. Hij was gevallen voor mijn uitstraling op één bepaalde foto. En hij wilde mij hoe dan ook ontmoeten. En seks was daarbij van ondergeschikt belang.

Na een aantal keren leuk gechat te hebben, begon Peter voorzichtig te polsen. “Wanneer zullen we eens wat afspreken?” vroeg hij. Ik was nog steeds niet van plan met wie dan ook af te spreken en reageerde dus met: “Daar ben ik (nog) niet aan toe.” “Okee”, zei Peter, “dan blijven we toch gezellig hier kletsen?” En dat deden we. Maar… ik werd ontzettend nieuwsgierig naar die man! Hoe zou hij in het echt zijn? Zou hij dan net zo leuk zijn? Dus ik begon voorzichtig te vragen. Wat hij zich voorstelde bij een eventuele ontmoeting, wat hij daar van verwachtte? En Peter reageerde met: “Ik heb vaker dates met dames gehad waarbij we enkel een kop koffie dronken en wat hebben gekletst en dat waren vaak hele leuke dates.” Met andere woorden: hij verwachtte helemaal niets, het liep zoals het liep en hij vond het al gauw leuk. Dus toen Peter nog eens vroeg: “Zullen we eens wat afspreken?” dacht ik: “Ach ja, waarom ook niet, alleen een beetje kletsen, dat kan toch geen kwaad…?” Dus we zochten een geschikte datum maar dat viel nog niet mee! Uiteindelijk kozen we een woensdagochtend, een paar weken later, waarop we beiden wel konden.

Precies een week vóór de afgesproken datum logde ik in op de chatsite. Peter was ook online en we raakten aan de klets. En opeens vroeg Peter: “Ben je alleen thuis?” en ik zei: “Ja…” en hij reageerde met: “Zal ik je even bellen dan?” en daar schrok ik van dus ik zei: “Oh gut, waarom?” en hij reageerde daarop met: “Oh gut, omdat me dat gezellig lijkt.” En direct daar achteraan: “Ik zou eventueel ook nu even jouw kant op kunnen komen…” en ik dacht: Ach ja, waarom ook niet? Dan hoeven we niet meer zo lang te wachten en dan heb ik ook nauwelijks tijd om me van tevoren zenuwachtig te maken. Dus ik ging akkoord en we spraken tijd en plek af.

Ik reed naar de parkeerplaats waar we hadden afgesproken en zette mijn auto stil. Hoe is het toch in vredesnaam zover gekomen dat ik hier heb afgesproken met een wildvreemde man! dacht ik. Dus ik scrolde op mijn foon om te kijken hoe het gesprek met hem nou precies was gelopen. Maar naast mijn auto werd een andere auto geparkeerd en toen ik opzij keek, herkende ik hem van foto’s. Ja hoor, dat was hij!  Dus ik stapte uit, hij stapte uit en kwam naar me toe lopen. “Hey, lekker ding!” was het eerste dat hij zei. Hij sloeg even een arm om me heen en zoende me op mijn wangen. We kletsten wat (“Hoe is het?” “Ja, goed, met jou?” “Ja, ook goed”, bla bla bla) en weer sloeg hij even een arm om me heen. En ik werd daar wat zenuwachtig van want wat als er een bekende de parkeerplaats zou passeren? Dus ik zei een beetje nerveus: “Eh… ik voel me niet helemaal op mijn gemak hier!” en Peter zei: “Dat kan ik me voorstellen”. “Weet je wat? Ik stap bij jou in de auto en we rijden even een eindje hier vandaan om een stukje te gaan wandelen”, zei ik. Dat vond Peter een goed idee en aldus geschiedde.

Het weggetje dat we volgden ging op een gegeven moment over in een fietspad. Aan de ene kan van het fietspad bebossing, aan de andere kant een watertje. Een prachtige plek om een stukje te lopen, vonden we beiden. Dus Peter parkeerde de auto en ik maakte aanstalten om uit te stappen. “Maar ik wil eerst een kus van je…” zei Peter. Tja, en wat doe je dan…??

Minnares deel 1

Ik ben iemands minnares. Bij het woord “minnares” dacht ik altijd aan een vrouw die af en toe seks heeft met een man in relatie. De man in kwestie heeft een slecht huwelijk of meent op het gebied van seks tekort te komen. En als hij “zin” heeft, neemt hij contact op met zijn minnares en komt het tot een ontmoeting. Maar klopt dit met de werkelijkheid, met mijn werkelijkheid?

Peter heeft een goed huwelijk en komt bij zijn vrouw niets tekort. Toch gaat hij vreemd. Zelf stelt hij dat hij zijn wilde haren nog niet kwijt was. Toen hij trouwde, was hij nog nooit naar bed geweest met een andere vrouw dan zijn eigen vrouw. Hij had niet of nauwelijks geëxperimenteerd. En Peter houdt enorm van seks! De eerste keer dat hij vreemd ging betrof het een vrouw waar hij verliefd op was geworden. Met haar heeft hij een redelijk langdurige relatie gehad. Toen daar een eind aan kwam, is Peter weer jarenlang monogaam gebleven. Tot hij zo’n 6 jaar geleden is begonnen met “beesten”, zoals hij het zelf noemt. Contact leggen via internet, een tijdje chatten, afspreken, neuken. Af en toe iets leuks organiseren in de vorm van een trio of een kwartet. Gewoon, omdat het zo leuk, lief en lekker is.

Ik heb geen goed huwelijk en kom bij mijn man veel tekort. Ik ben redelijk conservatief opgegroeid (christelijke achtergrond) met het idee dat seks voor het huwelijk niet mag en vreemdgaan is al helemaal uit den boze! Dat doe je gewoon niet. Dat “geen seks voor het huwelijk” is niet helemaal gelukt, toen ik trouwde was mijn man mijn tweede bedpartner. Maar vreemdgaan? No way, niks voor mij, dacht ik altijd. Mijn huwelijk verslechterde, mijn man en ik vervreemdden langzaam maar zeker van elkaar en ik ging me eenzaam voelen. En toen was daar plotseling die ene man, J., met wie ik toevallig in contact kwam en met wie het meteen klikte. Die er leuk uitzag (en bovendien enkele jaren jonger dan ik was…) en die mij er ook leuk uit vond zien en dat niet onder stoelen of banken stak! Die me aandacht gaf en me weer vrouw deed voelen. Heeeel langzaam bouwden we een contact op en we gingen steeds een stapje verder. Door omstandigheden verwaterde het contact met J. voordat we “het” echt hadden gedaan. Maar diep in mij was een verlangen ontstaan: ik wilde heel graag één keer, één keertje maar, weer eens heerlijke seks hebben met een andere man dan mijn eigen man. 

Patty Cake Song

"Dit lied gaat over ons", zei mijn lief.

I'll think of you as I go So when I leave you're not alone And no matter where we are We will never be that far Cause I will think of you as I go I'll think of you (I'll think of you) As I dream (as I dream) So when it's dark (so when its dark) You'll be with me (you'll be with me) And no matter where we are We can look up to the stars And I' will think of you as I dream Oh it's a long and winding road But you don't have to walk alone Cause no matter where we are I will keep you in my heart And I will think of you as I go I'll think of you (I'll think of you) When I'm down (when I'm down) When my heart (when my heart) Is on the ground (is on the ground) And I will never lose my way (never lose my way) Even when the skies are grey Cause I will think of you when I'm down Oh it's a long and winding road But you don't have to walk alone Cause no matter where we are I will keep you in my heart And I will think of you as I go Oh it's a long and winding road But you don't have to walk alone Cause no matter where we are I will keep you in my heart And I will think of you Yes I will think of you Oh I will think of you as I go

Van leuk naar verliefd naar liefde

Na onze eerste ontmoeting volgden er meer. En als we elkaar niet konden zien, spraken we elkaar via de chat of telefoon. Elke dag. Al heel snel ging het niet meer over koetjes en kalfjes maar bespraken we alles, maar dan ook ALLES met elkaar. We leerden elkaar steeds beter kennen en gingen elkaar steeds leuker vinden. Dat werd gevaarlijk! Daarom spraken we af: 1. we moeten ervoor zorgen dat we niet verliefd worden op elkaar en 2. we zijn beiden niet van plan te scheiden. Nou, dat tweede staat nog steeds maar dat eerste is niet gelukt. We werden verliefd op elkaar, en hoe! Tot over onze oren! En die verliefdheid veranderde langzaam maar zeker in liefde. Zo sterk zelfs, dat we voor een relatie met elkaar waren gegaan als we beiden niet gebonden waren. We hebben het geprobeerd hoor, om die verliefdheid tegen te houden. Peter zijn tactiek was om ook met andere vrouwen te blijven daten zodat hij niet zo gefocussed zou zijn op mij. En ik volgde zijn voorbeeld, ik ging andere mannen zien. Maar dit werkte alleen maar averechts want we begonnen beiden gevoelens van jaloezie te ontwikkelen als de ander een date had met iemand anders. Daardoor bemerkten we juist hoeveel we om elkaar gingen geven. Na heel veel verwikkelingen en toestanden waarbij mijn emoties soms tot het uiterste op de proef werden gesteld, besloten we, na een nogal hectisch weekend, op 5 oktober 2014 dat we alleen nog maar voor elkaar wilden gaan. Nou ja, naast onze huwelijken dan. Want we houden ons nog steeds aan afspraak 2 (we zijn beiden niet van plan te scheiden).  En niet lang daarna besloten we ons ook maar uit te schrijven van de datingsite waar we elkaar hebben leren kennen. En sindsdien genieten we van de rust waarin we terecht zijn gekomen en vooral van elkaar! Waarbij 2 kernwoorden een hele sterke basis vormen voor onze liefde: 100% openheid en eerlijkheid.

Hoe het begon

Vandaag begin ik een weblog. Gewoon, omdat ik mijn verhaal wil vertellen. En hoop op reacties. Ik heb een minnaar. Inderdaad. Ik ben getrouwd en heb 3 kinderen. Als je me 2 jaar geleden had gezegd dat ik daarnaast ooit nog eens een minnaar zou hebben, zou ik je hebben uitgelachen. Ik??? Daar ben ik veel te degelijk voor! Niet dus. Het is zo makkelijk en verleidelijk om te zeggen: het is me overkomen. Maar dat is niet zo. Het gebeurde en ik heb het niet tegen gehouden.

Vorig jaar meldde ik me aan bij een chatsite. Gewoon, om te kletsen met mensen. Zowel met mannen als met vrouwen, dat leek me wel gezellig. Maar later bleek dat deze chatsite gelinked is aan een datingsite. Op een rustig moment ben ik dat eens gaan bekijken en inderdaad, daar stond ik met profiel en al op een datingsite. En een inbox vol berichtjes! Al die berichtjes heb ik 1 voor 1 beantwoord. De meeste met "geen interesse" trouwens. Een paar mannen (er hadden geen vrouwen gereageerd) heb ik een berichtje terug gestuurd. Waaronder Peter. Peter bleek een leuke kletser. In ons eerste gesprekje vertelde hij dat hij getrouwd is, 3 kinderen heeft en al 15 jaar "zo vreemd gaat als de pest". "Pfff, ik ben echt je volgende niet", dacht ik. Ons tweede gesprek was van een heel andere orde! Dat gesprek duurde 4 uur en een kwartier maar liefst en ging over behoorlijk serieuze onderwerpen. "Goh, er zit ook een andere kant aan die man!" dacht ik. Vanaf dat gesprek hadden we een enorme wederzijdse KLIK. We kletsten vaker. Soms lang, soms kort. Soms serieus, soms minder serieus. Maar het was altijd leuk en voelde altijd goed. En we werden nieuwsgierig naar elkaar. Hoe zal hij in het echt zijn? Zal hij dan net zo leuk zijn? Na verloop van tijd besloten we elkaar te ontmoeten. En wat er daarna gebeurde, is ongelofelijk. Ik typeer het als volgt: hij pakte mijn hand en we sprongen in het diepe. Gelukkig kon hij reddingzwemmen!