Het is goed!!

Hoewel ik direct wist voor welke optie ik zou kiezen, besloot ik toch eerst een stukje te gaan hardlopen. Ik wilde eerst over Peter zijn vraag nadenken en... eerlijk is eerlijk... ik wilde hem ook even laten zweten! Zo gemakkelijk kreeg hij mij niet!!
Het lopen ging voor geen meter en ik was snel weer thuis. Het eerste wat ik deed, was contact zoeken met A. "Ik wil nu graag geen commentaar of advies van jou want ik wil dit alleen doen", zei ik voordat ik vertelde voor welke akelige keuze Peter me had gesteld. Ik wilde deze keuze ECHT helemaal zelf maken. A. gaf me inderdaad niet een direct advies of mening, maar tussen de regels door las ik wel dat ze vond dat ik me absoluut niet zo moest laten claimen. Ze gaf nog meer af op Peter. Ik stuurde Peter een berichtje dat ik eerst even wilde douchen. Na het douchen besloot ik te reageren op Peter zijn vraag. "Ik wil ook rust in de tent. Ik doe niet anders dan huilen." "En dat betekent?" "Alles lijdt er onder." "Bij mij ook." "Mijn werk, mijn huishouden, mijn hobby's en niet in de laatste plaats mijn gezin. Ik vind het zo fijn bij je als we elkaar zien." "Ik ook. Maar je gaat voor optie 2?" "Maar er zijn dingen waar we telkens weer in vastlopen. Ik vraag me af of dat over is als ik kies voor optie 1." "Zeker weten. Proberen waard." "Niet zeker weten, misschien wel proberen waard." Ik wist dat Peter niet veel tijd meer had om verder te chatten, maar toen hij zei: "Kies please", voelde ik toch even iets van irritatie, boosheid haast. Waarom zette hij mij zo onder druk? Waarom moest ik zo'n beslissing in zo'n kort tijdsbestek nemen? Maar toen Peter opperde om het er de volgende dag maar verder over te hebben omdat hij echt niet langer meer online kon blijven, vond ik het opeens kinderachtig van mezelf om hem nog langer in spanning te houden. Ik wist het immers toch wel al... Dus ik drukte op... 1. Ik koos voor optie 1: doorgaan met elkaar maar dan ook voor elkaar kiezen naast ons huwelijk, dus beiden niet meer daten, anders dan met elkaar en evt. met anderen erbij.    
Ik had gekozen voor optie 1 en Peter was daar verschrikkelijk blij mee, maar ik voelde me er niet fijn bij. Natuurlijk wist ik direct dat ik niet zonder Peter verder wilde, dus optie 2 was voor mij uberhaupt geen optie, maar op deze manier leek het kiezen voor elkaar toch min of meer afgedwongen door Peter. Het voelde gewoon niet goed en met gemengde gevoelens ging ik naar bed.

De volgende dag moest ik werken. Ik had die nacht, vreemd genoeg, heerlijk geslapen. Maar Peter niet. Hij appte me de volgende morgen, nog voordat ik naar het werk ging, dat hij slechts van half 5 tot 7 had geslapen, en verder veel en lang had nagedacht. "Ik ga je straks uitgebreid bericht sturen", zei hij. Daar schrok ik vreselijk van! Betekende dit dat hij zich had bedacht? Dat hij toch, na nog eens goed nagedacht te hebben, alsnog voor optie 2 zou gaan? Dat hij toch koos voor daten met andere vrouwen en mij (dus) niet meer wilde zien? Maar Peter zei: "Schrik niet, is niet heftig voor jou." Hij beloofde dat hij me in de loop van de ochtend zou berichten waar hij over had liggen denken die nacht. Even na 11 uur stroomden de berichtjes van hem binnen. Ik liep met mijn telefoon naar de wc want ik wilde even in alle rust lezen wat hij mij gestuurd had. En toen las ik:

Lieve  Jannie, Ik hoop dat je nog een beetje functioneert, want ik heb net met A. zitten chatten en werd er niet blij van. Maar laat ik beginnen met te zeggen dat ik vannacht bedacht heb dat ik dingen heb gedaan die ik niet had moeten doen. Ik heb je een bijna onmogelijke keuze laten maken en daar heb ik oprecht spijt van. Ik wil hierbij ook jouw keuze (1) ongedaan maken. Daarmee bedoel ik, dat ik er voor kies om voorlopig niet meer met andere dames te daten. Volkomen vrijwillig. Dat doe ik omdat ik weet hoe moeilijk je het vindt wanneer ik het doe. Ik hoop daarbij dat jij voor wat betreft daten rekening zult houden met mijn gevoelens. Uiteraard verwacht ik 100% eerlijkheid en mocht je toch willen daten dan hoor ik dat graag van je. Daar zal ik je dan ook vrij in laten. Natuurlijk hoop ik dat je het niet gaat doen. Toen ik vannacht terugdacht aan gisteren ontdekte ik dat jaloezie eigenlijk niet eens de hoofdreden was van mijn reactie naar A. Het was meer dat ik me buitenspel gezet voelde. Ik had jullie bij elkaar gebracht met initieel het doel om misschien op termijn, als jij er ooit klaar voor zou zijn, iets van een trio te proberen. Vervolgens komt A. met een andere man op de proppen met wie even een trio geregeld wordt. Dat vind/vond ik niet netjes van haar en heb dat aangegeven. Dat ik later voorbijging aan jouw opmerking dat dat jouw manier was om om te gaan met dit vreemdgaan, spijt mij ook. Daar had ik beter bij stil moeten staan. Wat bij mij gisteren overheerste was het gevoel dat A. ons uit elkaar aan het drijven was. Het gevoel (waarschijnlijk onterecht) dat er een blok gevormd werd. Ik projecteerde het gevoel dat A. mij gaf op jou en dat had ik niet moeten doen. Sorry. Ik hoop echt dat we nu in rustiger vaarwater gaan komen. Heb er vertrouwen in en wil je woensdag erg graag weer vasthouden. Ik hou zo verschrikkelijk veel van je. Nogmaals sorry voor gisteren. Via je geheime mailadres stuur ik je een worddocument met de ongecensureerde versie van de gesprekken die ik met A. had, inclusief die van vanochtend. Dikke kus. Ik hoop dat je hier snel weer bovenop komt en dat je vertrouwen in de mensheid niet teveel geschaad is. Hou van je. Dikke kus. Peter.  

En toen gebeurde er iets met me wat ik nog maar 1x eerder in mijn leven had meegemaakt: er viel een ENORME last van mijn schouders af en er daalde een immense rust op mij neer en ik dacht: "Wat er ook gebeurt, het is goed!" Peter koos er volkomen vrijwillig voor om alleen nog maar met mij te daten maar liet mij vrij om te daten met andere mannen, als ik daar behoefte aan had. En dat voelde zo goed! Ik wist onmiddellijk dat ik dat, zolang Peter en ik bij elkaar zouden zijn, nooit meer zou doen. De behoefte om te daten met wie dan ook, was totaal verdwenen.

Peter koos 100% voor mij en ik koos 100% voor Peter!!!

Een onmogelijke keuze

Peter had al een paar keer aangeboden te stoppen met daten van andere vrouwen. Zelfs om te stoppen met chat- en dating sites en verdere ontdekkingen alleen nog maar samen te doen. Ik had dat elke keer resoluut van de hand gewezen. Ik vond dat ik hem vrij moest laten, dat ik niet degene zou moeten zijn die hem het daten zou ontnemen. Ook al bood hij het zelf aan te stoppen, ik wist dat hij dat dan voor mij zou doen. En dat voelde niet goed. Hij was van meet af aan duidelijk geweest: naast mij wilde hij ook daten met andere vrouwen. Dat ik daar dan jaloers op reageerde, was mijn probleem. Zo zag ik het. "Jij bent mij te dierbaar om steeds te kwetsen", zei hij dan. "Jij bent mij te dierbaar om je niet vrij te laten", was mijn antwoord. Ik vertelde A. over mijn jaloezie. "Hij is bereid voor je te gaan, je hoeft er geen moeite mee te hebben", zei ze. Tja, mijn verstand wist dat wel, maar mijn gevoel wilde niet meewerken...

Met A. sprak ik ook heel voorzichtig over een trio. Ik wist dat Peter dit graag met A. en mij wilde maar ik was veel te bang dat mijn jaloezie mij te veel parten zou gaan spelen tijdens zo'n trio met Peter en een andere vrouw, ook als die andere vrouw A. zou zijn. Dus ik reageerde terughoudend. A. had sinds kort een man ontmoet die ook wel geinteresseerd was in een trio met 2 vrouwen. Ze polste mij voorzichtig, liet me een foto zien van deze M. Het leek een leuke man en ik hield een eventuele trio met M. en A. in mijn achterhoofd. Maar later kwam A. erop terug. Ze zei dat ze er toch wel moeite mee zou hebben om M. te zien met een andere vrouw. Ik begreep dat helemaal en we bliezen het idee af.

Toen werd het zaterdag. Peter had die dag weinig gelegenheid om te kletsen, zo af en toe spraken we elkaar even. Ook 's avonds was dat wat lastig. Gelukkig was A. online en kon ik lekker met haar kletsen. Tot ze opeens begon over een wel heeeel leuke man, E., 28 jaar, die op zoek was naar een trio met 2 oudere vrouwen. A. regelde dat E. en ik met elkaar in contact kwamen en ik ging behalve met A. ook met E. aan de klets. E. was inderdaad errug leuk om te zien en bovendien leuk om mee te kletsen. En ik nam zijn vraag om een trio in overweging. Ten eerste leek E. te lekker om aan mijn neus voorbij te laten gaan ("een snoepje", noemde ik hem). Ten tweede leek dit een leuke kans om eens iets van een trio en tevens iets met een vrouw uit te proberen. Ten derde, met die E. had ik helemaal niets, dus van jaloezie of andere negatieve gevoelens zou nauwelijks sprake kunnen zijn. Hooguit dat A. en E. zo in elkaar op zouden gaan dat ik me een beetje overbodig zou gaan voelen, maar so what, dat zou dan jammer zijn maar geen ramp. Na een avondje heen en weer kletsen, besloten we ervoor te gaan. Een datum voor mijn allereerste trio ooit werd (over een aantal weken) vastgesteld. Ik vond het spannend!!

Toen werd het zondag. Ik sprak Peter heel even, toen moest hij weer verder. Hij had een drukke dag; vanalles te doen. Dus kletste ik met A. Maar al vrij snel kwamen van beide kanten signalen dat er iets mis was. "Ik heb het gevoel dat mijn date met A. niet doorgaat donderdag. Pff waarom moeten mensen toch gevoelens hebben..." schreef Peter. En: "Ik heb woorden met Peter. Ik zeg hem niks meer en vertel hem ook niks meer" schreef A. Ik probeerde duidelijk te krijgen wat er aan de hand was, maar ik begreep in eerste instantie niet veel van wat me verteld werd. A. was opeens heel negatief over Peter. "Ik krijg een rare smaak in de mond van hem. Hij claimt op een speciale manier. Ik trek mijn handen van hem af" en tegelijkertijd: "Ik wil jou niet kwijt als vriendin." Langzaam maar zeker werd het me duidelijk dat Peter niet leuk had gereageerd op A. toen zij vertelde over de trio met E. Ze gaf onomwonden haar mening over Peter. Hij zou kinderachtig en jaloers zijn, stijfkoppig, gemeen en egoistisch. De hele ochtend bleef ze op die manier tegen me praten. Ik snapte er niks van. Wist niet goed hoe het gesprek tussen Peter en haar was verlopen, begreep alleen uit haar woorden dat Peter jaloers zou zijn op de geplande trio met E. Ik begreep die jaloezie wel maar vond deze niet reeel. Hij had zelf in het verleden toch ook dergelijke dingen gedaan? Hij wilde toch ook graag dat ik verder op ontdekking ging? Ik zag door de bomen het bos niet meer en A. haakte op al mijn gevoelens en twijfels, die ik uiteraard met haar deelde, in. Ze zei dat ze me de ogen wilde openen wat Peter betrof. Dat ik me niet moest laten claimen door hem. Dat hij me, mocht ik voor hem kiezen, vast wel zou gaan bedriegen met andere vrouwen want dat deed hij zijn vrouw immers ook al jaren! Dat ik sterk moest worden en niet continu naar zijn pijpen moest dansen. Zij deed dat ook niet, bij geen enkele man. Als ik niet zou oppassen, zou hij steeds een stapje verder gaan en zou ik uiteindelijk volledig in zijn macht komen. Ze kwam zo nuchter en overtuigend over, leek zo sterk in haar schoenen te staan, ik had daar bewondering voor. Hoe het haar in zo korte tijd gelukt is, weet ik nog steeds niet, maar zij maakte dat ik anders naar Peter ging kijken. Zou hij echt zo zijn, zoals zij hem omschreef? Zag ik niet wat haar scherpe blik wel zag? Als dat zo was, dan viel me dat echt heel erg tegen van Peter. Ik zei tegen haar: "Ik dacht echt dat ik een man had gevonden die echt om me geeft, maar als ik jou nou zo hoor weet ik het niet meer..." waarop ze antwoordde: "Je moet het zelf weten, ik zeg alleen: kijk uit." Ik besloot dat ik wat beter op mijn gevoel moest varen. Wat meer afstand moest nemen. En als het me teveel zou worden, zou ik gewoon een poosje "onderduiken". Ik probeerde Peter te bereiken maar dat lukte niet erg. Ik zag dat hij mijn berichtjes wel las, maar er niet op reageerde. Pas halverwege de middag kwamen er een paar berichtjes binnen: "Ik weet het allemaal niet meer. Kost wel erg veel energie allemaal. Moet ik er dan helemaal mee stoppen? Daar ben jij mij eigenlijk veel te dierbaar voor. Wil ik ook niet geloof ik." En later zei hij dat hij geen zin meer had in "dit gedoe" en dat hij het gevoel kreeg dat A. mij bij hem weg trok. Omdat ik zijn kant van het verhaal nog niet had gehoord, vroeg ik om opheldering, maar die kreeg ik nauwelijks. Peter reageerde steeds meer kortaf. Hij wenste me veel plezier met A. en E. En toen A. me op een gegeven moment vertelde dat Peter tegen haar had gezegd dat "hij wil stoppen met de dames uit onze woonplaats", vreesde ik dat het over en uit dreigde te gaan tussen Peter en mij. Dus toen hij mij berichtte: "Jannie, ik wil dit gedoe niet meer, ik wil rust in de tent", zei ik: "Zeg het maar..." in de veronderstelling dat hij de relatie wilde verbreken. Maar Peter deed dat niet. "Nee. Ben nu veel te emotioneel."
Ik begreep er niks van, temeer daar ik nog steeds niet wist wat er zich nu precies had afgespeeld tussen Peter en A. In een poging een beetje rust in mijn hoofd te creeren, besloot ik een rondje te gaan hardlopen. Vlak voordat ik ging, checkte ik nog 1x mijn foon om te kijken of Peter me nog iets gestuurd had. Nou, dat had hij!!!

"Heb even nagedacht. Dit wil ik niet meer. Voor mij zijn er twee opties: 1 doorgaan met elkaar maar dan ook voor elkaar kiezen naast ons huwelijk, dat betekent: beide niet meer daten, anders dan met elkaar en evt. met anderen erbij, 2 stoppen met elkaar en elkaar dus niet meer zien. Ik kan er niet meer tegen om dit soort aanvaringen en jaloezie te hebben. Had het nooit van mezelf gedacht maar ik ga dus claimen. Aan jou de keus. Ik ga voor optie 1. Jij?"

Ik schrok me wezenloos. Want ja, wat nu? Wat moest ik kiezen? Beide keuzes gingen namelijk totaal tegen mijn gevoel in!

Onze vriendin A.

Vanaf het moment dat A. en ik contact met elkaar hadden, klikte het. We kletsten heel wat af en bleken ook heel wat raakvlakken te hebben. Zo was zij actief in dezelfde sportvereniging als waar mijn kinderen lid van waren en werkte zij in hetzelfde bedrijf als waar ik werkte (we waren elkaar nog nooit tegen gekomen!). Maar er waren meer overeenkomsten: ook haar huwelijk was, net als de mijne, niet echt goed meer te noemen (maar ook zij had er vrede mee dat ze -nog- niet gingen scheiden), ook zij had in het verleden verkeerde keuzes gemaakt en ook zij had zich in het verleden erg onzeker over zichzelf gevoeld. Zij had, net als ik inmiddels, naast haar huwelijk een vaste vriend die, net als Peter, niet wilde (kon) scheiden om met haar verder te gaan. A. had ook nog nooit iets met een vrouw gehad, had nog nooit een trio of iets dergelijks gedaan, maar was daar allemaal best wel nieuwsgierig naar. Kortom, we hadden genoeg stof tot praten. En dat deden we! Heel veel over koetjes en kalfjes, maar ook wel over dingen waar we tegenaan liepen in dit vreemdgangerswereldje. Vrijwel direct wisselden we 06-nummers uit. Het voelde direct goed, leuk, vertrouwd. Wat ik met name heel lief van haar vond, was dat ze vrijwel direct aanbood om niet met Peter te gaan daten als ik daar teveel moeite mee zou hebben. Het vreemde was, dat ik er met haar minder moeite mee had dan wanneer Peter met andere vrouwen een date zou hebben. Ik zei tegen A. dat ik het prima vond dat ze met Peter ging daten; als hij niet met haar ging daten, dan zou hij dat wel met een andere vrouw gaan doen. Ik deed het voorkomen alsof ik er met haar minder moeite mee had omdat ik haar vertrouwde. De waarheid echter was dat ik haar, nadat ik haar een keer had gezien, verre van aantrekkelijk vond en in haar dus geen "gevaar" zag. Naar Peter toe echter liet A. een paar maal doorschemeren dat ze het idee had dat ik me wel tot haar aangetrokken voelde. Nou, fysiek in ieder geval niet, emotioneel juist weer wel. Ik vertelde haar zo af en toe wat me dwars zat, dat ik me zo jaloers voelde als Peter afsprak met een andere vrouw. En A. begreep me wel. Zei dat zij er ook moeite mee zou hebben als haar vriend zou afspreken met een andere vrouw. Ze zinspeelde diverse keren op een trio, ofwel met Peter ofwel met een andere, nieuwe, vriend van haar, maar tegelijkertijd voelde ze wel dat ik daar nog niet aan toe was. En eigenlijk wilde ze die nieuwe vriend ook niet met iemand delen. We kwamen zelfs tot de deal: op Peter na, daten we elkaars vriendjes niet.
Heel vervelend voor haar, werd haar man juist op het moment dat wij elkaar wat beter leerden kennen, ernstig ziek; hij werd zelfs opgenomen in het ziekenhuis. Ze had het daar erg moeilijk mee maar vond steun bij Peter. Met hem chatte en belde ze als ze er even behoefte aan had haar hart te luchten of haar ongerustheid te delen. Ze vond het heel fijn dat dat kon en zei blij te zijn met ons als haar nieuwe vrienden. Ze was sowieso heel positief over Peter. "Toffe vent, die vriend van jou!" Haar hoofd stond door de ziekte van haar man niet naar werken maar tijd om te daten had ze wel. Met haar nieuwe contact, maar ook 2x met mij. De eerste keer spraken we af in het restaurant van het bedrijf waar we werkten. We hebben gezellig zitten kletsen en elkaar foto's van onze chatvriendjes laten zien. Maar ook bespraken we meer vertrouwelijke dingen. De tweede keer spraken we af op een terrasje in de stad. Weer was het super gezellig en bespraken we vanalles. Bijvoorbeeld dat ik niet wilde dat Peter vanwege mij zou gaan stoppen met daten omdat ik vond dat ik hem daarin vrij moest laten. Maar... toch was er niet de diepgang waarop ik had gehoopt. Ik kon veel met haar bespreken, kreeg veel begrip ("meid toch... je weet, als er wat is, ik ben er voor je hoor!") maar echt mijn hart uitstorten, dat lukte me toch niet. Maar ja, ons contact was ook nog zo vers en ontwikkelde zich ook zo razendsnel, misschien zou dat nog wel komen...
Peter was blij met mijn contact met A. Enerzijds omdat hij wist dat ik het nodig had om met iemand te praten over de dingen die me overkwamen en de gevoelens die daar bij kwamen kijken. Aan de andere kant hoopte hij op termijn op een trio. Het leek hem super, een trio met A. en mij. Maar hij wilde er geen enkele druk op leggen. Hoewel hij er een paar keer op zinspeelde, wachtte hij rustig af tot ik er een keer klaar voor zou zijn. Ook A. zinspeelde, zoals gezegd, een paar keer op een trio. Maar ook zij had wel door: alleen een rustige benadering zou op den duur misschien success hebben.
Kortom, Peter en ik hadden er een leuke vriendin bij!

Date met P.

Langzaam maar zeker kreeg ik het gevoel dat ik verzoop. Er gebeurde gewoon zoveel, ik kon het amper verwerken allemaal. Ik was af en toe compleet "de weg kwijt". De emotionele momenten buitelden over elkaar heen, had ik het idee. En ik wist niet hoe ik er mee om moest gaan, hoe ik uberhaupt met al die dates om moest gaan, hoe ik me toch in vredesnaam staande moest houden. Ik had inmiddels chatcontact met A., de dame uit mijn eigen woonplaats waar Peter ook chatcontact mee had. Zij zat qua privesituatie in ongeveer hetzelfde schuitje als ik. Ik had het idee dat ze me wel begreep als ik vertelde dat ik af en toe net een emotioneel wrak was, dat ik soms niet anders deed dan huilen. Peter moedigde dit contact met A. erg aan. Enerzijds omdat hij wist hoe hard ik op zoek was naar een "klankbord", hoe vreselijk ik dat nodig had, anderzijds hoopte hij er, zoals al eerder gezegd, op termijn zelf ook plezier aan te kunnen beleven in de vorm van een trio. Hij wist dat ik daar emotioneel nog niet aan toe was, maar probeerde mij daar zo af en toe toch, en passant, enthousiast voor te maken.
Na onze emotioneel zware week rondom mijn date met E. hoopte ik eindelijk in rustiger vaarwater te komen. Peter en ik spraken elkaar elke dag. We hadden voor woensdag alweer een date gepland waar we beiden erg naar uit keken. Ik verlangde er hevig naar hem weer te zien, vast te houden, het weer helemaal bij te leggen nadat hij zo heftig had gereageerd op mijn date met E. Ik was dan ook zeer onaangenaam verrast toen Peter met het voorstel kwam om op die dag A. maar mee te nemen. "Neem haar maar mee woensdag. Hihi." "Dit is een grapje neem ik aan." "Als het jou leuk lijkt... be my guest." Ik begreep hier niets van en kapte het gesprek zo snel mogelijk af. Hoe kon hij dit nou menen na de heftige week die we achter ons hadden liggen..?
De dinsdag voordat Peter en ik hadden afgesproken, moest ik werken. Ik had even met Peter zitten chatten maar zag hem in de loop van de dag niet meer online, wat erg ongebruikelijk voor hem was. Dus ik kreeg al zo'n voorgevoel... 's Avonds sprak ik hem pas weer. Hij viel met de deur in huis: "moet nog wel even opbiechten dat ik vanmiddag op de terugweg onverwacht ondeugend ben geweest." Ook al was ik er een beetje op voorbereid, toch sloeg de jaloezie toe. Hevig! We praatten even over zijn date met deze P., een vrouw die hij nog maar kort kende, maar ik begon al snel over iets anders. Ik wilde het niet weten, ik kon het niet aan. Mijn balans sloeg weer eens volledig de verkeerde kant op...
De volgende dag hadden wij samen afgesproken. Ik voelde me verdrietig. In de war. Ik was op! Tot vlak voor vertrek twijfelde ik of ik wel moest gaan. Maar ik ging toch. We gingen naar ons "paradijsje" (waar hij de week daarvoor, tot mijn afschuw, ook met zijn vrouw was geweest om te wandelen). Het was mooi weer, maar ik voelde me zo depressief dat ik, toen ik eenmaal op ons kleedje zat, niet eens zin had om mijn jas uit te doen. Ik voelde me erg ver verwijderd van Peter. En Peter moest behoorlijk zijn best doen om mij te bereiken. We hebben eerst heel veel gepraat voordat ik een beetje ontdooide. Heeel langzaam maar zeker lukte het Peter me weer wat beter te laten voelen. Peter omschreef het als volgt: "je was net een bloem die open ging, blaadje voor blaadje, met af en toe een dauwdruppeltje" (omdat ik zoveel huilde). Maar uiteindelijk beleefden we toch een paar heel intieme uren. We hebben heel compleet gevrijd, zowel fysiek (letterlijk! van top tot teen met elkaar verstrengeld) als ook emotioneel. Dat voelde zo fijn dat ik ook daar weer om moest huilen: dit is wat ik wil! Ik heb het, en toch ook weer niet... Een heel bijzonder moment was toen Peter zei: "Dit is veel meer dan seks". Dat raakte me diep en maakte me weer heftig emotioneel. Zelfs Peter kreeg tranen in zijn ogen op dat moment. We waren zo vreselijk close!! En toen we elkaar bij het afscheid even heel stevig vast hielden, floepte er bij mij opeens zomaar uit: "Ik wil je nooit meer zien!" Dat zei ik niet omdat ik onze relatie wilde verbreken, maar omdat de pijn van het afscheid nemen me even te veel werd en ik dacht: als ik Peter nooit meer zie, hoeven we nooit meer afscheid te nemen en dan doet dat ook nooit meer pijn. Gelukkig begreep Peter wel dat dat expressief bedoeld was en niet letterlijk...
De balans was weer de goede kant op geslagen na deze heerlijke date. "Een dag met een gouden randje", noemden we het. Tot Peter me 2 dagen later vertelde dat hij voor de week daarop weer een date met T. had gepland. En daar kwam het weer: knoop in mijn maag, misselijk gevoel, tranen hoog. Dinsdag een date met T., woensdag met mij, donderdag met A., ik begreep niet hoe hij dat nou kon doen. Het voelde zo kloten! Aan de ene kant zei hij dat ik hem zo dierbaar was en dat hij mij geen pijn wilde doen, bood hij aan te stoppen met daten en zelfs al zijn accounts op de chatsites op te zeggen, aan de andere kant bleef hij maar doorgaan met dates plannen, zelfs meerdere in een week! Ik begreep het gewoon niet! Maar ik had nog steeds het gevoel dat ik hem, als ik echt van hem hield, daarin vrij moest laten. Dus ook nu praatte ik er maar een beetje overheen en deed ik alsof ik het allemaal wel kon handelen. Maar het deed zo'n pijn! En ik had zo'n vreselijke behoefte aan RUST!! Gelukkig kon ik af en toe afreageren bij A. Ik kon haar, soms huilend, vertellen hoe vreselijk rot ik me bij tijd en wijle voelde, hoe mijn gevoel voor Peter me zoveel verwarring bracht dat ik er af en toe over dacht er maar gewoon mee te stoppen, met hem en met daten. Dat zij dat allemaal weer doorbriefde aan Peter omdat ze zag dat ik er bijna aan onderdoor ging, wist ik toen nog niet...