Na een lange periode van afwezigheid wil ik toch proberen de draad van mijn blog weer op te pakken. De meest roerige tijd uit mijn relatie met Peter is beschreven, maar natuurlijk blijven er dingen gebeuren die het vermelden waard zijn. Helaas is heel veel informatie verloren gegaan doordat grote delen van onze chats verdwenen zijn. Ik zal het voornamelijk vanuit mijn geheugen verder moeten vertellen.
Na onze definitieve keuze voor elkaar volgde er een periode van enorme rust. We besteedden vreselijk veel tijd en aandacht aan elkaar: als het maar even kon zaten we met elkaar te chatten en ook bleven we proberen elkaar zoveel mogelijk te zien. Met name in het begin kwam het gebeuren rond 5 oktober nogal eens voorbij in onze gesprekken, maar langzaam maar zeker kreeg het een plekje en raakte het wat op de achtergrond. Alleen die twijfel die toch af en toe wel eens de kop op stak, die was toch wel vervelend... Zou hij echt wel genoeg hebben aan mij? Zou hij het daten met andere vrouwen niet stiekem toch een beetje gaan missen? Hoe kon ik dat nou zeker weten?
Toen ontstond er in mij een plannetje. Een ietwat gemeen plannetje, waar ik me nog steeds wel een beetje voor schaam, moet ik bekennen. Ik besloot een tweede profiel op de dating site aan te maken. En met dit alter ego wilde ik proberen met Peter in contact te komen om dan te zien hoe hij zou reageren, hoe ver hij zou gaan. Op internet zocht ik naar een foto van een vrouw van ongeveer mijn leeftijd. Ze moest natuurlijk blond zijn, knap (in ieder geval aantrekkelijk in de ogen van Peter) maar ook weer niet te knap, dat zou overdreven zijn. En ze moest een redelijk "eenvoudig" privéleven hebben; als Peter naar privé-omstandigheden zou vragen, moest ik mijn verhaal klaar hebben. Ze was een vrouw van midden 40, getrouwd maar haar huwelijk was een beetje ingedut (man vaak op reis), ze had geen baan (dit om "moeilijke" vragen van Peter hierover voor te zijn), ze had 1 dochtertje en 2 zussen, waarvan 1 in mijn woonplaats woonde. Dit laatste om een eventuele verspreking over mijn eigen woonplaats goed te kunnen verklaren.
Terwijl Peter met zijn vrouw in het buitenland zat, lanceerde ik mijn tweede profiel. Op dit profiel heette ik I. En vrijwel direct had ik beet: I hoefde maar 1x slechts even te KIJKEN op het profiel van Peter, of ze kreeg al een berichtje van hem. Pffff, met zijn vrouw op reis, met zijn minnares tussen de bedrijven door proberen te chatten en dan ook nog tijd steken in het leggen van nieuwe contacten met andere vrouwen... :-) Het testen kon beginnen! Het klinkt misschien vreemd, maar ik heb me nooit echt zorgen gemaakt. Ik had ergens diep van binnen blijkbaar toch wel genoeg vertrouwen in Peter. Ik was alleen heel erg benieuwd hoe sterk hij in zijn schoenen zou staan en hoe ver hij zou gaan. En ik vond het reuze spannend om dit te doen!!
Tijdens zijn reis in het buitenland had Peter niet veel gelegenheid om met I te kletsen. Maar eenmaal terug in Nederland stak hij toch wel wat meer tijd in haar. Ik moest uiteraard goed opletten wat ik allemaal wel en niet zei en ik moest dat ook allemaal goed onthouden. Ik moest Peter natuurlijk een beetje uitdagen maar moest het er ook weer niet te dik op leggen. Ik deed mijn best het gesprek met Peter zo oppervlakkig mogelijk te houden. En dat lukte wonderwel. Peter ging nergens heel erg diep op in, vroeg ook nauwelijks naar het privéleven van I. Ik mocht uiteraard niks zeggen of doen wat de achterdocht van Peter zou opwekken. Ik probeerde mij daarom een andere stijl van chatten aan te meten zodra ik I was en maakte hier en daar met opzet een taalkundig foutje. Ik heb zelfs 1x tegelijkertijd zowel via mijn eigen profiel als via het profiel van I met Peter zitten chatten, waarbij ik af en toe op beide profielen tegelijk op "enter" drukte zodat Peter absoluut niet in de gaten kon hebben dat ik eigenlijk I was. Dacht ik. En toch... moet Peter iets gemerkt hebben want vrij snel vroeg hij me tijdens een date (en hij refereerde daar later tijdens een chatgesprek nog weer eens aan) of ik misschien nog een profiel op de dating site had want hij zat nu met een dame te kletsen waarbij hij het vermoeden had dat ik daar achter zat. Oeps!! Ik reageerde zo luchtig mogelijk en ontkende uiteraard. Want ik was nog niet klaar met het uittesten van Peter.
Ik moet toegeven, Peter begon vrij snel tegen I over mij te vertellen. En altijd vreselijk positief! Hij stelde ook meteen duidelijk dat daten niets zou worden omdat hij dat zo afgesproken had met zijn dinnetje. Kortom, Peter slaagde glansrijk voor deze test. Nergens maar dan ook nergens ging hij "buiten zijn boekje". Geen toespelingen, geen uitnodigingen, geen "onbetamelijke" voorstellen of verzoeken, het bleef wat Peter betrof echt gewoon bij af en toe een beetje gezellig kletsen.
Ik heb het profiel van I nog een tijdje gebruikt om ook contact te leggen met andere mannen waarmee ik gechat en gedate heb, waarbij ik uiteraard niet verklapte wie I in werkelijkheid was. Ik probeerde de mannen een beetje uit te horen over mezelf, maar veel lieten ze niet los. De aardigheid om het profiel van I te blijven gebruiken, verdween van lieverlee en uiteindelijk is I een vroege dood gestorven.
Maar ja, hoe moest ik dit nou opbiechten aan Peter? Moest ik dit wel opbiechten aan Peter?
woensdag 23 november 2016
vrijdag 27 mei 2016
Rust
Vanaf het moment dat Peter en ik voor elkaar gekozen hadden, begon A. zich tegen ons te keren. Eerst richtte zij haar pijlen op mij. "Nu weer blij en gelukkig met je vriend?" begon ze direct 's morgens. Ze stelde dat ze zich misbruikt voelde door ons en dat ze geen contact meer met ons wilde. Ik begreep haar reactie niet. Ook al hadden Peter en ik voor elkaar gekozen, dan konden zij en ik toch nog wel vriendinnen blijven? Toen ik haar om uitleg vroeg, antwoordde ze: "Vraag dat maar aan je claimvriendje", en kreeg ik alleen nog maar meer akelige berichten van haar. Ik besloot vrij snel haar het beste te wensen en niet meer te reageren. Dat begon haar blijkbaar te vervelen, want toen richtte zij zich tot Peter. Peter vond het juist leuk om haar een beetje te jennen en dat viel uiteraard helemaal verkeerd. Het ging van kwaad tot erger. Ze begon dingen die gebeurd waren, te verdraaien. En als Peter om uitleg vroeg, was het: "Vraag dat maar aan die kutwijf van je" (aan mij dus). Ze begon te dreigen dat ze Peter's vrouw zou gaan vertellen over zijn escapades. En uiteraard ook mijn man over de mijne. Sterker nog, ze vertelde dat ze Peter's vrouw wel al kende en dat ze binnenkort eens een boekje open zou doen over ons. Ze vertelde Peter leugens. Dingen die ik haar zogenaamd in vertrouwen had verteld en die Peter niet mocht weten. Ook vertelde ze dat ze een vriendin van haar, die bij de politie zou werken, in vertrouwen had genomen en dat die vriendin ons wel in de gaten zou houden. Uiteindelijk was ook Peter het jennen beu en gaf hij het op te proberen op een normale manier met haar te communiceren. Beiden hebben we het contact met A. volledig verbroken. Nog 1x ben ik haar sindsdien in de stad tegen gekomen. We keken elkaar aan, groetten elkaar, en liepen door. Het was over en uit met haar.
Het hele gebeuren met A. ging ons niet in onze koude kleren zitten. Ze hield ons, hoewel het contact met haar volledig verbroken was, vooral de eerste dagen nog steeds erg bezig. Telkens kwamen onze gesprekken weer op haar uit. Peter stuurde me per mail alle gesprekken die hij met haar gehad en nog bewaard had en andersom stuurde ik hem mijn gesprekken met A. Ongecensureerde versies, want we wilden open en eerlijk naar elkaar zijn. We probeerden te analyseren wat er nou toch in vredesnaam gebeurd was en waar het mis was gegaan met haar. We kwamen er niet echt uit. Een mens met blijkbaar 2 gezichten, was onze conclusie. Ook tijdens onze eerste date na 5 oktober, direct de woensdag daarop, kwam A. telkens weer ter sprake. Op de een of andere manier bleven we over haar aan de praat. Juist omdat we elkaar al onze gesprekken met haar hadden gestuurd, konden we er heel open en eerlijk over zijn. Dit was essentieel voor de verwerking van het heftige weekend. Gelukkig konden we ook grapjes maken over het hele gebeuren met haar en langzaam maar zeker verdween A. steeds meer naar de achtergrond en konden we nog meer dan voorheen ontzettend van elkaar genieten.
Ik herinner me die eerste periode na 5 oktober vooral als een periode van enorme rust. Peter en ik waren zeker van onze zaak, we hadden duidelijk voor elkaar gekozen, er hoefde niet meer gejaagd te worden, we wisten dat de ander dat ook niet meer deed, de drang om contact met anderen te zoeken was volledig verdwenen. Bestaande contacten werden op de hoogte gebracht van de nieuwe situatie, dates die nog gepland stonden werden afgezegd en het viel me gemakkelijk om mannen die toch nog een poging deden, af te wijzen. Chatten met anderen deden we nog wel maar we waren beiden daarbij heel duidelijk: er werd niet meer gedate. De reacties van mijn chatcontacten waren wisselend. Sommigen verbraken onmiddellijk het contact maar de meeste mannen toonden wel begrip. Sommige "begripvolle" mannen probeerden het echter na verloop van tijd toch nog eens weer om een afspraakje met mij te krijgen maar haakten dan alsnog af als tot ze doordrong dat ik het echt meende dat ik niet meer wilde daten. Met slechts een paar mannen bleef ik chatcontact houden. Aan de ene kant begreep ik het wel dat ze afhaakten, ze zaten tenslotte niet voor niets op zo'n dating site, het ging ze om het scoren van bedpartners en waarom zou je nog veel tijd en energie steken in een vrouw die je toch je bed niet in krijgt. Aan de andere kant viel het me ook een beetje tegen hoeveel mannen afhaakten: blijkbaar was ik al die tijd toch niet veel meer geweest dan "een lekker stukje vlees". Interesse in mij als persoon was er niet of nauwelijks, die was al die tijd blijkbaar geveinsd. Peter vertelde dat het andersom trouwens net zo was, ook bij hem haakten vrouwen af op het moment dat hij vertelde dat hij niet meer beschikbaar was om te daten.
Wat volgde was een periode van rust, van grote blijdschap dat we voor elkaar hadden gekozen, van openheid en eerlijkheid naar elkaar toe. Chatgesprekken met en foto's van anderen werden over en weer uitgewisseld, zelfs hele dagboekfragmenten mailde ik naar Peter. We hadden volledig vertrouwen in elkaar. Hoewel... was dat wel zo? Hadden we niet allebei toch een heel klein beetje last van een zacht stemmetje in ons hoofd dat fluisterde: "Is het wel echt zo? Heeft hij/zij echt geen behoefte aan een ander? Zal hij/zij de belofte wel kunnen volhouden?"
De toekomst zou het leren...
dinsdag 26 april 2016
Het is goed!!
Hoewel ik direct wist voor welke optie ik zou kiezen, besloot ik toch eerst een stukje te gaan hardlopen. Ik wilde eerst over Peter zijn vraag nadenken en... eerlijk is eerlijk... ik wilde hem ook even laten zweten! Zo gemakkelijk kreeg hij mij niet!!
Het lopen ging voor geen meter en ik was snel weer thuis. Het eerste wat ik deed, was contact zoeken met A. "Ik wil nu graag geen commentaar of advies van jou want ik wil dit alleen doen", zei ik voordat ik vertelde voor welke akelige keuze Peter me had gesteld. Ik wilde deze keuze ECHT helemaal zelf maken. A. gaf me inderdaad niet een direct advies of mening, maar tussen de regels door las ik wel dat ze vond dat ik me absoluut niet zo moest laten claimen. Ze gaf nog meer af op Peter. Ik stuurde Peter een berichtje dat ik eerst even wilde douchen. Na het douchen besloot ik te reageren op Peter zijn vraag. "Ik wil ook rust in de tent. Ik doe niet anders dan huilen." "En dat betekent?" "Alles lijdt er onder." "Bij mij ook." "Mijn werk, mijn huishouden, mijn hobby's en niet in de laatste plaats mijn gezin. Ik vind het zo fijn bij je als we elkaar zien." "Ik ook. Maar je gaat voor optie 2?" "Maar er zijn dingen waar we telkens weer in vastlopen. Ik vraag me af of dat over is als ik kies voor optie 1." "Zeker weten. Proberen waard." "Niet zeker weten, misschien wel proberen waard." Ik wist dat Peter niet veel tijd meer had om verder te chatten, maar toen hij zei: "Kies please", voelde ik toch even iets van irritatie, boosheid haast. Waarom zette hij mij zo onder druk? Waarom moest ik zo'n beslissing in zo'n kort tijdsbestek nemen? Maar toen Peter opperde om het er de volgende dag maar verder over te hebben omdat hij echt niet langer meer online kon blijven, vond ik het opeens kinderachtig van mezelf om hem nog langer in spanning te houden. Ik wist het immers toch wel al... Dus ik drukte op... 1. Ik koos voor optie 1: doorgaan met elkaar maar dan ook voor elkaar kiezen naast ons huwelijk, dus beiden niet meer daten, anders dan met elkaar en evt. met anderen erbij.
Ik had gekozen voor optie 1 en Peter was daar verschrikkelijk blij mee, maar ik voelde me er niet fijn bij. Natuurlijk wist ik direct dat ik niet zonder Peter verder wilde, dus optie 2 was voor mij uberhaupt geen optie, maar op deze manier leek het kiezen voor elkaar toch min of meer afgedwongen door Peter. Het voelde gewoon niet goed en met gemengde gevoelens ging ik naar bed.
De volgende dag moest ik werken. Ik had die nacht, vreemd genoeg, heerlijk geslapen. Maar Peter niet. Hij appte me de volgende morgen, nog voordat ik naar het werk ging, dat hij slechts van half 5 tot 7 had geslapen, en verder veel en lang had nagedacht. "Ik ga je straks uitgebreid bericht sturen", zei hij. Daar schrok ik vreselijk van! Betekende dit dat hij zich had bedacht? Dat hij toch, na nog eens goed nagedacht te hebben, alsnog voor optie 2 zou gaan? Dat hij toch koos voor daten met andere vrouwen en mij (dus) niet meer wilde zien? Maar Peter zei: "Schrik niet, is niet heftig voor jou." Hij beloofde dat hij me in de loop van de ochtend zou berichten waar hij over had liggen denken die nacht. Even na 11 uur stroomden de berichtjes van hem binnen. Ik liep met mijn telefoon naar de wc want ik wilde even in alle rust lezen wat hij mij gestuurd had. En toen las ik:
Lieve Jannie, Ik hoop dat je nog een beetje functioneert, want ik heb net met A. zitten chatten en werd er niet blij van. Maar laat ik beginnen met te zeggen dat ik vannacht bedacht heb dat ik dingen heb gedaan die ik niet had moeten doen. Ik heb je een bijna onmogelijke keuze laten maken en daar heb ik oprecht spijt van. Ik wil hierbij ook jouw keuze (1) ongedaan maken. Daarmee bedoel ik, dat ik er voor kies om voorlopig niet meer met andere dames te daten. Volkomen vrijwillig. Dat doe ik omdat ik weet hoe moeilijk je het vindt wanneer ik het doe. Ik hoop daarbij dat jij voor wat betreft daten rekening zult houden met mijn gevoelens. Uiteraard verwacht ik 100% eerlijkheid en mocht je toch willen daten dan hoor ik dat graag van je. Daar zal ik je dan ook vrij in laten. Natuurlijk hoop ik dat je het niet gaat doen. Toen ik vannacht terugdacht aan gisteren ontdekte ik dat jaloezie eigenlijk niet eens de hoofdreden was van mijn reactie naar A. Het was meer dat ik me buitenspel gezet voelde. Ik had jullie bij elkaar gebracht met initieel het doel om misschien op termijn, als jij er ooit klaar voor zou zijn, iets van een trio te proberen. Vervolgens komt A. met een andere man op de proppen met wie even een trio geregeld wordt. Dat vind/vond ik niet netjes van haar en heb dat aangegeven. Dat ik later voorbijging aan jouw opmerking dat dat jouw manier was om om te gaan met dit vreemdgaan, spijt mij ook. Daar had ik beter bij stil moeten staan. Wat bij mij gisteren overheerste was het gevoel dat A. ons uit elkaar aan het drijven was. Het gevoel (waarschijnlijk onterecht) dat er een blok gevormd werd. Ik projecteerde het gevoel dat A. mij gaf op jou en dat had ik niet moeten doen. Sorry. Ik hoop echt dat we nu in rustiger vaarwater gaan komen. Heb er vertrouwen in en wil je woensdag erg graag weer vasthouden. Ik hou zo verschrikkelijk veel van je. Nogmaals sorry voor gisteren. Via je geheime mailadres stuur ik je een worddocument met de ongecensureerde versie van de gesprekken die ik met A. had, inclusief die van vanochtend. Dikke kus. Ik hoop dat je hier snel weer bovenop komt en dat je vertrouwen in de mensheid niet teveel geschaad is. Hou van je. Dikke kus. Peter.
En toen gebeurde er iets met me wat ik nog maar 1x eerder in mijn leven had meegemaakt: er viel een ENORME last van mijn schouders af en er daalde een immense rust op mij neer en ik dacht: "Wat er ook gebeurt, het is goed!" Peter koos er volkomen vrijwillig voor om alleen nog maar met mij te daten maar liet mij vrij om te daten met andere mannen, als ik daar behoefte aan had. En dat voelde zo goed! Ik wist onmiddellijk dat ik dat, zolang Peter en ik bij elkaar zouden zijn, nooit meer zou doen. De behoefte om te daten met wie dan ook, was totaal verdwenen.
Peter koos 100% voor mij en ik koos 100% voor Peter!!!
Het lopen ging voor geen meter en ik was snel weer thuis. Het eerste wat ik deed, was contact zoeken met A. "Ik wil nu graag geen commentaar of advies van jou want ik wil dit alleen doen", zei ik voordat ik vertelde voor welke akelige keuze Peter me had gesteld. Ik wilde deze keuze ECHT helemaal zelf maken. A. gaf me inderdaad niet een direct advies of mening, maar tussen de regels door las ik wel dat ze vond dat ik me absoluut niet zo moest laten claimen. Ze gaf nog meer af op Peter. Ik stuurde Peter een berichtje dat ik eerst even wilde douchen. Na het douchen besloot ik te reageren op Peter zijn vraag. "Ik wil ook rust in de tent. Ik doe niet anders dan huilen." "En dat betekent?" "Alles lijdt er onder." "Bij mij ook." "Mijn werk, mijn huishouden, mijn hobby's en niet in de laatste plaats mijn gezin. Ik vind het zo fijn bij je als we elkaar zien." "Ik ook. Maar je gaat voor optie 2?" "Maar er zijn dingen waar we telkens weer in vastlopen. Ik vraag me af of dat over is als ik kies voor optie 1." "Zeker weten. Proberen waard." "Niet zeker weten, misschien wel proberen waard." Ik wist dat Peter niet veel tijd meer had om verder te chatten, maar toen hij zei: "Kies please", voelde ik toch even iets van irritatie, boosheid haast. Waarom zette hij mij zo onder druk? Waarom moest ik zo'n beslissing in zo'n kort tijdsbestek nemen? Maar toen Peter opperde om het er de volgende dag maar verder over te hebben omdat hij echt niet langer meer online kon blijven, vond ik het opeens kinderachtig van mezelf om hem nog langer in spanning te houden. Ik wist het immers toch wel al... Dus ik drukte op... 1. Ik koos voor optie 1: doorgaan met elkaar maar dan ook voor elkaar kiezen naast ons huwelijk, dus beiden niet meer daten, anders dan met elkaar en evt. met anderen erbij.
Ik had gekozen voor optie 1 en Peter was daar verschrikkelijk blij mee, maar ik voelde me er niet fijn bij. Natuurlijk wist ik direct dat ik niet zonder Peter verder wilde, dus optie 2 was voor mij uberhaupt geen optie, maar op deze manier leek het kiezen voor elkaar toch min of meer afgedwongen door Peter. Het voelde gewoon niet goed en met gemengde gevoelens ging ik naar bed.
De volgende dag moest ik werken. Ik had die nacht, vreemd genoeg, heerlijk geslapen. Maar Peter niet. Hij appte me de volgende morgen, nog voordat ik naar het werk ging, dat hij slechts van half 5 tot 7 had geslapen, en verder veel en lang had nagedacht. "Ik ga je straks uitgebreid bericht sturen", zei hij. Daar schrok ik vreselijk van! Betekende dit dat hij zich had bedacht? Dat hij toch, na nog eens goed nagedacht te hebben, alsnog voor optie 2 zou gaan? Dat hij toch koos voor daten met andere vrouwen en mij (dus) niet meer wilde zien? Maar Peter zei: "Schrik niet, is niet heftig voor jou." Hij beloofde dat hij me in de loop van de ochtend zou berichten waar hij over had liggen denken die nacht. Even na 11 uur stroomden de berichtjes van hem binnen. Ik liep met mijn telefoon naar de wc want ik wilde even in alle rust lezen wat hij mij gestuurd had. En toen las ik:
Lieve Jannie, Ik hoop dat je nog een beetje functioneert, want ik heb net met A. zitten chatten en werd er niet blij van. Maar laat ik beginnen met te zeggen dat ik vannacht bedacht heb dat ik dingen heb gedaan die ik niet had moeten doen. Ik heb je een bijna onmogelijke keuze laten maken en daar heb ik oprecht spijt van. Ik wil hierbij ook jouw keuze (1) ongedaan maken. Daarmee bedoel ik, dat ik er voor kies om voorlopig niet meer met andere dames te daten. Volkomen vrijwillig. Dat doe ik omdat ik weet hoe moeilijk je het vindt wanneer ik het doe. Ik hoop daarbij dat jij voor wat betreft daten rekening zult houden met mijn gevoelens. Uiteraard verwacht ik 100% eerlijkheid en mocht je toch willen daten dan hoor ik dat graag van je. Daar zal ik je dan ook vrij in laten. Natuurlijk hoop ik dat je het niet gaat doen. Toen ik vannacht terugdacht aan gisteren ontdekte ik dat jaloezie eigenlijk niet eens de hoofdreden was van mijn reactie naar A. Het was meer dat ik me buitenspel gezet voelde. Ik had jullie bij elkaar gebracht met initieel het doel om misschien op termijn, als jij er ooit klaar voor zou zijn, iets van een trio te proberen. Vervolgens komt A. met een andere man op de proppen met wie even een trio geregeld wordt. Dat vind/vond ik niet netjes van haar en heb dat aangegeven. Dat ik later voorbijging aan jouw opmerking dat dat jouw manier was om om te gaan met dit vreemdgaan, spijt mij ook. Daar had ik beter bij stil moeten staan. Wat bij mij gisteren overheerste was het gevoel dat A. ons uit elkaar aan het drijven was. Het gevoel (waarschijnlijk onterecht) dat er een blok gevormd werd. Ik projecteerde het gevoel dat A. mij gaf op jou en dat had ik niet moeten doen. Sorry. Ik hoop echt dat we nu in rustiger vaarwater gaan komen. Heb er vertrouwen in en wil je woensdag erg graag weer vasthouden. Ik hou zo verschrikkelijk veel van je. Nogmaals sorry voor gisteren. Via je geheime mailadres stuur ik je een worddocument met de ongecensureerde versie van de gesprekken die ik met A. had, inclusief die van vanochtend. Dikke kus. Ik hoop dat je hier snel weer bovenop komt en dat je vertrouwen in de mensheid niet teveel geschaad is. Hou van je. Dikke kus. Peter.
En toen gebeurde er iets met me wat ik nog maar 1x eerder in mijn leven had meegemaakt: er viel een ENORME last van mijn schouders af en er daalde een immense rust op mij neer en ik dacht: "Wat er ook gebeurt, het is goed!" Peter koos er volkomen vrijwillig voor om alleen nog maar met mij te daten maar liet mij vrij om te daten met andere mannen, als ik daar behoefte aan had. En dat voelde zo goed! Ik wist onmiddellijk dat ik dat, zolang Peter en ik bij elkaar zouden zijn, nooit meer zou doen. De behoefte om te daten met wie dan ook, was totaal verdwenen.
Peter koos 100% voor mij en ik koos 100% voor Peter!!!
woensdag 20 april 2016
Een onmogelijke keuze
Peter had al een paar keer aangeboden te stoppen met daten van andere vrouwen. Zelfs om te stoppen met chat- en dating sites en verdere ontdekkingen alleen nog maar samen te doen. Ik had dat elke keer resoluut van de hand gewezen. Ik vond dat ik hem vrij moest laten, dat ik niet degene zou moeten zijn die hem het daten zou ontnemen. Ook al bood hij het zelf aan te stoppen, ik wist dat hij dat dan voor mij zou doen. En dat voelde niet goed. Hij was van meet af aan duidelijk geweest: naast mij wilde hij ook daten met andere vrouwen. Dat ik daar dan jaloers op reageerde, was mijn probleem. Zo zag ik het. "Jij bent mij te dierbaar om steeds te kwetsen", zei hij dan. "Jij bent mij te dierbaar om je niet vrij te laten", was mijn antwoord. Ik vertelde A. over mijn jaloezie. "Hij is bereid voor je te gaan, je hoeft er geen moeite mee te hebben", zei ze. Tja, mijn verstand wist dat wel, maar mijn gevoel wilde niet meewerken...
Met A. sprak ik ook heel voorzichtig over een trio. Ik wist dat Peter dit graag met A. en mij wilde maar ik was veel te bang dat mijn jaloezie mij te veel parten zou gaan spelen tijdens zo'n trio met Peter en een andere vrouw, ook als die andere vrouw A. zou zijn. Dus ik reageerde terughoudend. A. had sinds kort een man ontmoet die ook wel geinteresseerd was in een trio met 2 vrouwen. Ze polste mij voorzichtig, liet me een foto zien van deze M. Het leek een leuke man en ik hield een eventuele trio met M. en A. in mijn achterhoofd. Maar later kwam A. erop terug. Ze zei dat ze er toch wel moeite mee zou hebben om M. te zien met een andere vrouw. Ik begreep dat helemaal en we bliezen het idee af.
Toen werd het zaterdag. Peter had die dag weinig gelegenheid om te kletsen, zo af en toe spraken we elkaar even. Ook 's avonds was dat wat lastig. Gelukkig was A. online en kon ik lekker met haar kletsen. Tot ze opeens begon over een wel heeeel leuke man, E., 28 jaar, die op zoek was naar een trio met 2 oudere vrouwen. A. regelde dat E. en ik met elkaar in contact kwamen en ik ging behalve met A. ook met E. aan de klets. E. was inderdaad errug leuk om te zien en bovendien leuk om mee te kletsen. En ik nam zijn vraag om een trio in overweging. Ten eerste leek E. te lekker om aan mijn neus voorbij te laten gaan ("een snoepje", noemde ik hem). Ten tweede leek dit een leuke kans om eens iets van een trio en tevens iets met een vrouw uit te proberen. Ten derde, met die E. had ik helemaal niets, dus van jaloezie of andere negatieve gevoelens zou nauwelijks sprake kunnen zijn. Hooguit dat A. en E. zo in elkaar op zouden gaan dat ik me een beetje overbodig zou gaan voelen, maar so what, dat zou dan jammer zijn maar geen ramp. Na een avondje heen en weer kletsen, besloten we ervoor te gaan. Een datum voor mijn allereerste trio ooit werd (over een aantal weken) vastgesteld. Ik vond het spannend!!
Toen werd het zondag. Ik sprak Peter heel even, toen moest hij weer verder. Hij had een drukke dag; vanalles te doen. Dus kletste ik met A. Maar al vrij snel kwamen van beide kanten signalen dat er iets mis was. "Ik heb het gevoel dat mijn date met A. niet doorgaat donderdag. Pff waarom moeten mensen toch gevoelens hebben..." schreef Peter. En: "Ik heb woorden met Peter. Ik zeg hem niks meer en vertel hem ook niks meer" schreef A. Ik probeerde duidelijk te krijgen wat er aan de hand was, maar ik begreep in eerste instantie niet veel van wat me verteld werd. A. was opeens heel negatief over Peter. "Ik krijg een rare smaak in de mond van hem. Hij claimt op een speciale manier. Ik trek mijn handen van hem af" en tegelijkertijd: "Ik wil jou niet kwijt als vriendin." Langzaam maar zeker werd het me duidelijk dat Peter niet leuk had gereageerd op A. toen zij vertelde over de trio met E. Ze gaf onomwonden haar mening over Peter. Hij zou kinderachtig en jaloers zijn, stijfkoppig, gemeen en egoistisch. De hele ochtend bleef ze op die manier tegen me praten. Ik snapte er niks van. Wist niet goed hoe het gesprek tussen Peter en haar was verlopen, begreep alleen uit haar woorden dat Peter jaloers zou zijn op de geplande trio met E. Ik begreep die jaloezie wel maar vond deze niet reeel. Hij had zelf in het verleden toch ook dergelijke dingen gedaan? Hij wilde toch ook graag dat ik verder op ontdekking ging? Ik zag door de bomen het bos niet meer en A. haakte op al mijn gevoelens en twijfels, die ik uiteraard met haar deelde, in. Ze zei dat ze me de ogen wilde openen wat Peter betrof. Dat ik me niet moest laten claimen door hem. Dat hij me, mocht ik voor hem kiezen, vast wel zou gaan bedriegen met andere vrouwen want dat deed hij zijn vrouw immers ook al jaren! Dat ik sterk moest worden en niet continu naar zijn pijpen moest dansen. Zij deed dat ook niet, bij geen enkele man. Als ik niet zou oppassen, zou hij steeds een stapje verder gaan en zou ik uiteindelijk volledig in zijn macht komen. Ze kwam zo nuchter en overtuigend over, leek zo sterk in haar schoenen te staan, ik had daar bewondering voor. Hoe het haar in zo korte tijd gelukt is, weet ik nog steeds niet, maar zij maakte dat ik anders naar Peter ging kijken. Zou hij echt zo zijn, zoals zij hem omschreef? Zag ik niet wat haar scherpe blik wel zag? Als dat zo was, dan viel me dat echt heel erg tegen van Peter. Ik zei tegen haar: "Ik dacht echt dat ik een man had gevonden die echt om me geeft, maar als ik jou nou zo hoor weet ik het niet meer..." waarop ze antwoordde: "Je moet het zelf weten, ik zeg alleen: kijk uit." Ik besloot dat ik wat beter op mijn gevoel moest varen. Wat meer afstand moest nemen. En als het me teveel zou worden, zou ik gewoon een poosje "onderduiken". Ik probeerde Peter te bereiken maar dat lukte niet erg. Ik zag dat hij mijn berichtjes wel las, maar er niet op reageerde. Pas halverwege de middag kwamen er een paar berichtjes binnen: "Ik weet het allemaal niet meer. Kost wel erg veel energie allemaal. Moet ik er dan helemaal mee stoppen? Daar ben jij mij eigenlijk veel te dierbaar voor. Wil ik ook niet geloof ik." En later zei hij dat hij geen zin meer had in "dit gedoe" en dat hij het gevoel kreeg dat A. mij bij hem weg trok. Omdat ik zijn kant van het verhaal nog niet had gehoord, vroeg ik om opheldering, maar die kreeg ik nauwelijks. Peter reageerde steeds meer kortaf. Hij wenste me veel plezier met A. en E. En toen A. me op een gegeven moment vertelde dat Peter tegen haar had gezegd dat "hij wil stoppen met de dames uit onze woonplaats", vreesde ik dat het over en uit dreigde te gaan tussen Peter en mij. Dus toen hij mij berichtte: "Jannie, ik wil dit gedoe niet meer, ik wil rust in de tent", zei ik: "Zeg het maar..." in de veronderstelling dat hij de relatie wilde verbreken. Maar Peter deed dat niet. "Nee. Ben nu veel te emotioneel."
Ik begreep er niks van, temeer daar ik nog steeds niet wist wat er zich nu precies had afgespeeld tussen Peter en A. In een poging een beetje rust in mijn hoofd te creeren, besloot ik een rondje te gaan hardlopen. Vlak voordat ik ging, checkte ik nog 1x mijn foon om te kijken of Peter me nog iets gestuurd had. Nou, dat had hij!!!
"Heb even nagedacht. Dit wil ik niet meer. Voor mij zijn er twee opties: 1 doorgaan met elkaar maar dan ook voor elkaar kiezen naast ons huwelijk, dat betekent: beide niet meer daten, anders dan met elkaar en evt. met anderen erbij, 2 stoppen met elkaar en elkaar dus niet meer zien. Ik kan er niet meer tegen om dit soort aanvaringen en jaloezie te hebben. Had het nooit van mezelf gedacht maar ik ga dus claimen. Aan jou de keus. Ik ga voor optie 1. Jij?"
Ik schrok me wezenloos. Want ja, wat nu? Wat moest ik kiezen? Beide keuzes gingen namelijk totaal tegen mijn gevoel in!
Met A. sprak ik ook heel voorzichtig over een trio. Ik wist dat Peter dit graag met A. en mij wilde maar ik was veel te bang dat mijn jaloezie mij te veel parten zou gaan spelen tijdens zo'n trio met Peter en een andere vrouw, ook als die andere vrouw A. zou zijn. Dus ik reageerde terughoudend. A. had sinds kort een man ontmoet die ook wel geinteresseerd was in een trio met 2 vrouwen. Ze polste mij voorzichtig, liet me een foto zien van deze M. Het leek een leuke man en ik hield een eventuele trio met M. en A. in mijn achterhoofd. Maar later kwam A. erop terug. Ze zei dat ze er toch wel moeite mee zou hebben om M. te zien met een andere vrouw. Ik begreep dat helemaal en we bliezen het idee af.
Toen werd het zaterdag. Peter had die dag weinig gelegenheid om te kletsen, zo af en toe spraken we elkaar even. Ook 's avonds was dat wat lastig. Gelukkig was A. online en kon ik lekker met haar kletsen. Tot ze opeens begon over een wel heeeel leuke man, E., 28 jaar, die op zoek was naar een trio met 2 oudere vrouwen. A. regelde dat E. en ik met elkaar in contact kwamen en ik ging behalve met A. ook met E. aan de klets. E. was inderdaad errug leuk om te zien en bovendien leuk om mee te kletsen. En ik nam zijn vraag om een trio in overweging. Ten eerste leek E. te lekker om aan mijn neus voorbij te laten gaan ("een snoepje", noemde ik hem). Ten tweede leek dit een leuke kans om eens iets van een trio en tevens iets met een vrouw uit te proberen. Ten derde, met die E. had ik helemaal niets, dus van jaloezie of andere negatieve gevoelens zou nauwelijks sprake kunnen zijn. Hooguit dat A. en E. zo in elkaar op zouden gaan dat ik me een beetje overbodig zou gaan voelen, maar so what, dat zou dan jammer zijn maar geen ramp. Na een avondje heen en weer kletsen, besloten we ervoor te gaan. Een datum voor mijn allereerste trio ooit werd (over een aantal weken) vastgesteld. Ik vond het spannend!!
Toen werd het zondag. Ik sprak Peter heel even, toen moest hij weer verder. Hij had een drukke dag; vanalles te doen. Dus kletste ik met A. Maar al vrij snel kwamen van beide kanten signalen dat er iets mis was. "Ik heb het gevoel dat mijn date met A. niet doorgaat donderdag. Pff waarom moeten mensen toch gevoelens hebben..." schreef Peter. En: "Ik heb woorden met Peter. Ik zeg hem niks meer en vertel hem ook niks meer" schreef A. Ik probeerde duidelijk te krijgen wat er aan de hand was, maar ik begreep in eerste instantie niet veel van wat me verteld werd. A. was opeens heel negatief over Peter. "Ik krijg een rare smaak in de mond van hem. Hij claimt op een speciale manier. Ik trek mijn handen van hem af" en tegelijkertijd: "Ik wil jou niet kwijt als vriendin." Langzaam maar zeker werd het me duidelijk dat Peter niet leuk had gereageerd op A. toen zij vertelde over de trio met E. Ze gaf onomwonden haar mening over Peter. Hij zou kinderachtig en jaloers zijn, stijfkoppig, gemeen en egoistisch. De hele ochtend bleef ze op die manier tegen me praten. Ik snapte er niks van. Wist niet goed hoe het gesprek tussen Peter en haar was verlopen, begreep alleen uit haar woorden dat Peter jaloers zou zijn op de geplande trio met E. Ik begreep die jaloezie wel maar vond deze niet reeel. Hij had zelf in het verleden toch ook dergelijke dingen gedaan? Hij wilde toch ook graag dat ik verder op ontdekking ging? Ik zag door de bomen het bos niet meer en A. haakte op al mijn gevoelens en twijfels, die ik uiteraard met haar deelde, in. Ze zei dat ze me de ogen wilde openen wat Peter betrof. Dat ik me niet moest laten claimen door hem. Dat hij me, mocht ik voor hem kiezen, vast wel zou gaan bedriegen met andere vrouwen want dat deed hij zijn vrouw immers ook al jaren! Dat ik sterk moest worden en niet continu naar zijn pijpen moest dansen. Zij deed dat ook niet, bij geen enkele man. Als ik niet zou oppassen, zou hij steeds een stapje verder gaan en zou ik uiteindelijk volledig in zijn macht komen. Ze kwam zo nuchter en overtuigend over, leek zo sterk in haar schoenen te staan, ik had daar bewondering voor. Hoe het haar in zo korte tijd gelukt is, weet ik nog steeds niet, maar zij maakte dat ik anders naar Peter ging kijken. Zou hij echt zo zijn, zoals zij hem omschreef? Zag ik niet wat haar scherpe blik wel zag? Als dat zo was, dan viel me dat echt heel erg tegen van Peter. Ik zei tegen haar: "Ik dacht echt dat ik een man had gevonden die echt om me geeft, maar als ik jou nou zo hoor weet ik het niet meer..." waarop ze antwoordde: "Je moet het zelf weten, ik zeg alleen: kijk uit." Ik besloot dat ik wat beter op mijn gevoel moest varen. Wat meer afstand moest nemen. En als het me teveel zou worden, zou ik gewoon een poosje "onderduiken". Ik probeerde Peter te bereiken maar dat lukte niet erg. Ik zag dat hij mijn berichtjes wel las, maar er niet op reageerde. Pas halverwege de middag kwamen er een paar berichtjes binnen: "Ik weet het allemaal niet meer. Kost wel erg veel energie allemaal. Moet ik er dan helemaal mee stoppen? Daar ben jij mij eigenlijk veel te dierbaar voor. Wil ik ook niet geloof ik." En later zei hij dat hij geen zin meer had in "dit gedoe" en dat hij het gevoel kreeg dat A. mij bij hem weg trok. Omdat ik zijn kant van het verhaal nog niet had gehoord, vroeg ik om opheldering, maar die kreeg ik nauwelijks. Peter reageerde steeds meer kortaf. Hij wenste me veel plezier met A. en E. En toen A. me op een gegeven moment vertelde dat Peter tegen haar had gezegd dat "hij wil stoppen met de dames uit onze woonplaats", vreesde ik dat het over en uit dreigde te gaan tussen Peter en mij. Dus toen hij mij berichtte: "Jannie, ik wil dit gedoe niet meer, ik wil rust in de tent", zei ik: "Zeg het maar..." in de veronderstelling dat hij de relatie wilde verbreken. Maar Peter deed dat niet. "Nee. Ben nu veel te emotioneel."
Ik begreep er niks van, temeer daar ik nog steeds niet wist wat er zich nu precies had afgespeeld tussen Peter en A. In een poging een beetje rust in mijn hoofd te creeren, besloot ik een rondje te gaan hardlopen. Vlak voordat ik ging, checkte ik nog 1x mijn foon om te kijken of Peter me nog iets gestuurd had. Nou, dat had hij!!!
"Heb even nagedacht. Dit wil ik niet meer. Voor mij zijn er twee opties: 1 doorgaan met elkaar maar dan ook voor elkaar kiezen naast ons huwelijk, dat betekent: beide niet meer daten, anders dan met elkaar en evt. met anderen erbij, 2 stoppen met elkaar en elkaar dus niet meer zien. Ik kan er niet meer tegen om dit soort aanvaringen en jaloezie te hebben. Had het nooit van mezelf gedacht maar ik ga dus claimen. Aan jou de keus. Ik ga voor optie 1. Jij?"
Ik schrok me wezenloos. Want ja, wat nu? Wat moest ik kiezen? Beide keuzes gingen namelijk totaal tegen mijn gevoel in!
dinsdag 12 april 2016
Onze vriendin A.
Vanaf het moment dat A. en ik contact met elkaar hadden, klikte het. We kletsten heel wat af en bleken ook heel wat raakvlakken te hebben. Zo was zij actief in dezelfde sportvereniging als waar mijn kinderen lid van waren en werkte zij in hetzelfde bedrijf als waar ik werkte (we waren elkaar nog nooit tegen gekomen!). Maar er waren meer overeenkomsten: ook haar huwelijk was, net als de mijne, niet echt goed meer te noemen (maar ook zij had er vrede mee dat ze -nog- niet gingen scheiden), ook zij had in het verleden verkeerde keuzes gemaakt en ook zij had zich in het verleden erg onzeker over zichzelf gevoeld. Zij had, net als ik inmiddels, naast haar huwelijk een vaste vriend die, net als Peter, niet wilde (kon) scheiden om met haar verder te gaan. A. had ook nog nooit iets met een vrouw gehad, had nog nooit een trio of iets dergelijks gedaan, maar was daar allemaal best wel nieuwsgierig naar. Kortom, we hadden genoeg stof tot praten. En dat deden we! Heel veel over koetjes en kalfjes, maar ook wel over dingen waar we tegenaan liepen in dit vreemdgangerswereldje. Vrijwel direct wisselden we 06-nummers uit. Het voelde direct goed, leuk, vertrouwd. Wat ik met name heel lief van haar vond, was dat ze vrijwel direct aanbood om niet met Peter te gaan daten als ik daar teveel moeite mee zou hebben. Het vreemde was, dat ik er met haar minder moeite mee had dan wanneer Peter met andere vrouwen een date zou hebben. Ik zei tegen A. dat ik het prima vond dat ze met Peter ging daten; als hij niet met haar ging daten, dan zou hij dat wel met een andere vrouw gaan doen. Ik deed het voorkomen alsof ik er met haar minder moeite mee had omdat ik haar vertrouwde. De waarheid echter was dat ik haar, nadat ik haar een keer had gezien, verre van aantrekkelijk vond en in haar dus geen "gevaar" zag. Naar Peter toe echter liet A. een paar maal doorschemeren dat ze het idee had dat ik me wel tot haar aangetrokken voelde. Nou, fysiek in ieder geval niet, emotioneel juist weer wel. Ik vertelde haar zo af en toe wat me dwars zat, dat ik me zo jaloers voelde als Peter afsprak met een andere vrouw. En A. begreep me wel. Zei dat zij er ook moeite mee zou hebben als haar vriend zou afspreken met een andere vrouw. Ze zinspeelde diverse keren op een trio, ofwel met Peter ofwel met een andere, nieuwe, vriend van haar, maar tegelijkertijd voelde ze wel dat ik daar nog niet aan toe was. En eigenlijk wilde ze die nieuwe vriend ook niet met iemand delen. We kwamen zelfs tot de deal: op Peter na, daten we elkaars vriendjes niet.
Heel vervelend voor haar, werd haar man juist op het moment dat wij elkaar wat beter leerden kennen, ernstig ziek; hij werd zelfs opgenomen in het ziekenhuis. Ze had het daar erg moeilijk mee maar vond steun bij Peter. Met hem chatte en belde ze als ze er even behoefte aan had haar hart te luchten of haar ongerustheid te delen. Ze vond het heel fijn dat dat kon en zei blij te zijn met ons als haar nieuwe vrienden. Ze was sowieso heel positief over Peter. "Toffe vent, die vriend van jou!" Haar hoofd stond door de ziekte van haar man niet naar werken maar tijd om te daten had ze wel. Met haar nieuwe contact, maar ook 2x met mij. De eerste keer spraken we af in het restaurant van het bedrijf waar we werkten. We hebben gezellig zitten kletsen en elkaar foto's van onze chatvriendjes laten zien. Maar ook bespraken we meer vertrouwelijke dingen. De tweede keer spraken we af op een terrasje in de stad. Weer was het super gezellig en bespraken we vanalles. Bijvoorbeeld dat ik niet wilde dat Peter vanwege mij zou gaan stoppen met daten omdat ik vond dat ik hem daarin vrij moest laten. Maar... toch was er niet de diepgang waarop ik had gehoopt. Ik kon veel met haar bespreken, kreeg veel begrip ("meid toch... je weet, als er wat is, ik ben er voor je hoor!") maar echt mijn hart uitstorten, dat lukte me toch niet. Maar ja, ons contact was ook nog zo vers en ontwikkelde zich ook zo razendsnel, misschien zou dat nog wel komen...
Peter was blij met mijn contact met A. Enerzijds omdat hij wist dat ik het nodig had om met iemand te praten over de dingen die me overkwamen en de gevoelens die daar bij kwamen kijken. Aan de andere kant hoopte hij op termijn op een trio. Het leek hem super, een trio met A. en mij. Maar hij wilde er geen enkele druk op leggen. Hoewel hij er een paar keer op zinspeelde, wachtte hij rustig af tot ik er een keer klaar voor zou zijn. Ook A. zinspeelde, zoals gezegd, een paar keer op een trio. Maar ook zij had wel door: alleen een rustige benadering zou op den duur misschien success hebben.
Kortom, Peter en ik hadden er een leuke vriendin bij!
Heel vervelend voor haar, werd haar man juist op het moment dat wij elkaar wat beter leerden kennen, ernstig ziek; hij werd zelfs opgenomen in het ziekenhuis. Ze had het daar erg moeilijk mee maar vond steun bij Peter. Met hem chatte en belde ze als ze er even behoefte aan had haar hart te luchten of haar ongerustheid te delen. Ze vond het heel fijn dat dat kon en zei blij te zijn met ons als haar nieuwe vrienden. Ze was sowieso heel positief over Peter. "Toffe vent, die vriend van jou!" Haar hoofd stond door de ziekte van haar man niet naar werken maar tijd om te daten had ze wel. Met haar nieuwe contact, maar ook 2x met mij. De eerste keer spraken we af in het restaurant van het bedrijf waar we werkten. We hebben gezellig zitten kletsen en elkaar foto's van onze chatvriendjes laten zien. Maar ook bespraken we meer vertrouwelijke dingen. De tweede keer spraken we af op een terrasje in de stad. Weer was het super gezellig en bespraken we vanalles. Bijvoorbeeld dat ik niet wilde dat Peter vanwege mij zou gaan stoppen met daten omdat ik vond dat ik hem daarin vrij moest laten. Maar... toch was er niet de diepgang waarop ik had gehoopt. Ik kon veel met haar bespreken, kreeg veel begrip ("meid toch... je weet, als er wat is, ik ben er voor je hoor!") maar echt mijn hart uitstorten, dat lukte me toch niet. Maar ja, ons contact was ook nog zo vers en ontwikkelde zich ook zo razendsnel, misschien zou dat nog wel komen...
Peter was blij met mijn contact met A. Enerzijds omdat hij wist dat ik het nodig had om met iemand te praten over de dingen die me overkwamen en de gevoelens die daar bij kwamen kijken. Aan de andere kant hoopte hij op termijn op een trio. Het leek hem super, een trio met A. en mij. Maar hij wilde er geen enkele druk op leggen. Hoewel hij er een paar keer op zinspeelde, wachtte hij rustig af tot ik er een keer klaar voor zou zijn. Ook A. zinspeelde, zoals gezegd, een paar keer op een trio. Maar ook zij had wel door: alleen een rustige benadering zou op den duur misschien success hebben.
Kortom, Peter en ik hadden er een leuke vriendin bij!
dinsdag 5 april 2016
Date met P.
Langzaam maar zeker kreeg ik het gevoel dat ik verzoop. Er gebeurde gewoon zoveel, ik kon het amper verwerken allemaal. Ik was af en toe compleet "de weg kwijt". De emotionele momenten buitelden over elkaar heen, had ik het idee. En ik wist niet hoe ik er mee om moest gaan, hoe ik uberhaupt met al die dates om moest gaan, hoe ik me toch in vredesnaam staande moest houden. Ik had inmiddels chatcontact met A., de dame uit mijn eigen woonplaats waar Peter ook chatcontact mee had. Zij zat qua privesituatie in ongeveer hetzelfde schuitje als ik. Ik had het idee dat ze me wel begreep als ik vertelde dat ik af en toe net een emotioneel wrak was, dat ik soms niet anders deed dan huilen. Peter moedigde dit contact met A. erg aan. Enerzijds omdat hij wist hoe hard ik op zoek was naar een "klankbord", hoe vreselijk ik dat nodig had, anderzijds hoopte hij er, zoals al eerder gezegd, op termijn zelf ook plezier aan te kunnen beleven in de vorm van een trio. Hij wist dat ik daar emotioneel nog niet aan toe was, maar probeerde mij daar zo af en toe toch, en passant, enthousiast voor te maken.
Na onze emotioneel zware week rondom mijn date met E. hoopte ik eindelijk in rustiger vaarwater te komen. Peter en ik spraken elkaar elke dag. We hadden voor woensdag alweer een date gepland waar we beiden erg naar uit keken. Ik verlangde er hevig naar hem weer te zien, vast te houden, het weer helemaal bij te leggen nadat hij zo heftig had gereageerd op mijn date met E. Ik was dan ook zeer onaangenaam verrast toen Peter met het voorstel kwam om op die dag A. maar mee te nemen. "Neem haar maar mee woensdag. Hihi." "Dit is een grapje neem ik aan." "Als het jou leuk lijkt... be my guest." Ik begreep hier niets van en kapte het gesprek zo snel mogelijk af. Hoe kon hij dit nou menen na de heftige week die we achter ons hadden liggen..?
De dinsdag voordat Peter en ik hadden afgesproken, moest ik werken. Ik had even met Peter zitten chatten maar zag hem in de loop van de dag niet meer online, wat erg ongebruikelijk voor hem was. Dus ik kreeg al zo'n voorgevoel... 's Avonds sprak ik hem pas weer. Hij viel met de deur in huis: "moet nog wel even opbiechten dat ik vanmiddag op de terugweg onverwacht ondeugend ben geweest." Ook al was ik er een beetje op voorbereid, toch sloeg de jaloezie toe. Hevig! We praatten even over zijn date met deze P., een vrouw die hij nog maar kort kende, maar ik begon al snel over iets anders. Ik wilde het niet weten, ik kon het niet aan. Mijn balans sloeg weer eens volledig de verkeerde kant op...
De volgende dag hadden wij samen afgesproken. Ik voelde me verdrietig. In de war. Ik was op! Tot vlak voor vertrek twijfelde ik of ik wel moest gaan. Maar ik ging toch. We gingen naar ons "paradijsje" (waar hij de week daarvoor, tot mijn afschuw, ook met zijn vrouw was geweest om te wandelen). Het was mooi weer, maar ik voelde me zo depressief dat ik, toen ik eenmaal op ons kleedje zat, niet eens zin had om mijn jas uit te doen. Ik voelde me erg ver verwijderd van Peter. En Peter moest behoorlijk zijn best doen om mij te bereiken. We hebben eerst heel veel gepraat voordat ik een beetje ontdooide. Heeel langzaam maar zeker lukte het Peter me weer wat beter te laten voelen. Peter omschreef het als volgt: "je was net een bloem die open ging, blaadje voor blaadje, met af en toe een dauwdruppeltje" (omdat ik zoveel huilde). Maar uiteindelijk beleefden we toch een paar heel intieme uren. We hebben heel compleet gevrijd, zowel fysiek (letterlijk! van top tot teen met elkaar verstrengeld) als ook emotioneel. Dat voelde zo fijn dat ik ook daar weer om moest huilen: dit is wat ik wil! Ik heb het, en toch ook weer niet... Een heel bijzonder moment was toen Peter zei: "Dit is veel meer dan seks". Dat raakte me diep en maakte me weer heftig emotioneel. Zelfs Peter kreeg tranen in zijn ogen op dat moment. We waren zo vreselijk close!! En toen we elkaar bij het afscheid even heel stevig vast hielden, floepte er bij mij opeens zomaar uit: "Ik wil je nooit meer zien!" Dat zei ik niet omdat ik onze relatie wilde verbreken, maar omdat de pijn van het afscheid nemen me even te veel werd en ik dacht: als ik Peter nooit meer zie, hoeven we nooit meer afscheid te nemen en dan doet dat ook nooit meer pijn. Gelukkig begreep Peter wel dat dat expressief bedoeld was en niet letterlijk...
De balans was weer de goede kant op geslagen na deze heerlijke date. "Een dag met een gouden randje", noemden we het. Tot Peter me 2 dagen later vertelde dat hij voor de week daarop weer een date met T. had gepland. En daar kwam het weer: knoop in mijn maag, misselijk gevoel, tranen hoog. Dinsdag een date met T., woensdag met mij, donderdag met A., ik begreep niet hoe hij dat nou kon doen. Het voelde zo kloten! Aan de ene kant zei hij dat ik hem zo dierbaar was en dat hij mij geen pijn wilde doen, bood hij aan te stoppen met daten en zelfs al zijn accounts op de chatsites op te zeggen, aan de andere kant bleef hij maar doorgaan met dates plannen, zelfs meerdere in een week! Ik begreep het gewoon niet! Maar ik had nog steeds het gevoel dat ik hem, als ik echt van hem hield, daarin vrij moest laten. Dus ook nu praatte ik er maar een beetje overheen en deed ik alsof ik het allemaal wel kon handelen. Maar het deed zo'n pijn! En ik had zo'n vreselijke behoefte aan RUST!! Gelukkig kon ik af en toe afreageren bij A. Ik kon haar, soms huilend, vertellen hoe vreselijk rot ik me bij tijd en wijle voelde, hoe mijn gevoel voor Peter me zoveel verwarring bracht dat ik er af en toe over dacht er maar gewoon mee te stoppen, met hem en met daten. Dat zij dat allemaal weer doorbriefde aan Peter omdat ze zag dat ik er bijna aan onderdoor ging, wist ik toen nog niet...
Na onze emotioneel zware week rondom mijn date met E. hoopte ik eindelijk in rustiger vaarwater te komen. Peter en ik spraken elkaar elke dag. We hadden voor woensdag alweer een date gepland waar we beiden erg naar uit keken. Ik verlangde er hevig naar hem weer te zien, vast te houden, het weer helemaal bij te leggen nadat hij zo heftig had gereageerd op mijn date met E. Ik was dan ook zeer onaangenaam verrast toen Peter met het voorstel kwam om op die dag A. maar mee te nemen. "Neem haar maar mee woensdag. Hihi." "Dit is een grapje neem ik aan." "Als het jou leuk lijkt... be my guest." Ik begreep hier niets van en kapte het gesprek zo snel mogelijk af. Hoe kon hij dit nou menen na de heftige week die we achter ons hadden liggen..?
De dinsdag voordat Peter en ik hadden afgesproken, moest ik werken. Ik had even met Peter zitten chatten maar zag hem in de loop van de dag niet meer online, wat erg ongebruikelijk voor hem was. Dus ik kreeg al zo'n voorgevoel... 's Avonds sprak ik hem pas weer. Hij viel met de deur in huis: "moet nog wel even opbiechten dat ik vanmiddag op de terugweg onverwacht ondeugend ben geweest." Ook al was ik er een beetje op voorbereid, toch sloeg de jaloezie toe. Hevig! We praatten even over zijn date met deze P., een vrouw die hij nog maar kort kende, maar ik begon al snel over iets anders. Ik wilde het niet weten, ik kon het niet aan. Mijn balans sloeg weer eens volledig de verkeerde kant op...
De volgende dag hadden wij samen afgesproken. Ik voelde me verdrietig. In de war. Ik was op! Tot vlak voor vertrek twijfelde ik of ik wel moest gaan. Maar ik ging toch. We gingen naar ons "paradijsje" (waar hij de week daarvoor, tot mijn afschuw, ook met zijn vrouw was geweest om te wandelen). Het was mooi weer, maar ik voelde me zo depressief dat ik, toen ik eenmaal op ons kleedje zat, niet eens zin had om mijn jas uit te doen. Ik voelde me erg ver verwijderd van Peter. En Peter moest behoorlijk zijn best doen om mij te bereiken. We hebben eerst heel veel gepraat voordat ik een beetje ontdooide. Heeel langzaam maar zeker lukte het Peter me weer wat beter te laten voelen. Peter omschreef het als volgt: "je was net een bloem die open ging, blaadje voor blaadje, met af en toe een dauwdruppeltje" (omdat ik zoveel huilde). Maar uiteindelijk beleefden we toch een paar heel intieme uren. We hebben heel compleet gevrijd, zowel fysiek (letterlijk! van top tot teen met elkaar verstrengeld) als ook emotioneel. Dat voelde zo fijn dat ik ook daar weer om moest huilen: dit is wat ik wil! Ik heb het, en toch ook weer niet... Een heel bijzonder moment was toen Peter zei: "Dit is veel meer dan seks". Dat raakte me diep en maakte me weer heftig emotioneel. Zelfs Peter kreeg tranen in zijn ogen op dat moment. We waren zo vreselijk close!! En toen we elkaar bij het afscheid even heel stevig vast hielden, floepte er bij mij opeens zomaar uit: "Ik wil je nooit meer zien!" Dat zei ik niet omdat ik onze relatie wilde verbreken, maar omdat de pijn van het afscheid nemen me even te veel werd en ik dacht: als ik Peter nooit meer zie, hoeven we nooit meer afscheid te nemen en dan doet dat ook nooit meer pijn. Gelukkig begreep Peter wel dat dat expressief bedoeld was en niet letterlijk...
De balans was weer de goede kant op geslagen na deze heerlijke date. "Een dag met een gouden randje", noemden we het. Tot Peter me 2 dagen later vertelde dat hij voor de week daarop weer een date met T. had gepland. En daar kwam het weer: knoop in mijn maag, misselijk gevoel, tranen hoog. Dinsdag een date met T., woensdag met mij, donderdag met A., ik begreep niet hoe hij dat nou kon doen. Het voelde zo kloten! Aan de ene kant zei hij dat ik hem zo dierbaar was en dat hij mij geen pijn wilde doen, bood hij aan te stoppen met daten en zelfs al zijn accounts op de chatsites op te zeggen, aan de andere kant bleef hij maar doorgaan met dates plannen, zelfs meerdere in een week! Ik begreep het gewoon niet! Maar ik had nog steeds het gevoel dat ik hem, als ik echt van hem hield, daarin vrij moest laten. Dus ook nu praatte ik er maar een beetje overheen en deed ik alsof ik het allemaal wel kon handelen. Maar het deed zo'n pijn! En ik had zo'n vreselijke behoefte aan RUST!! Gelukkig kon ik af en toe afreageren bij A. Ik kon haar, soms huilend, vertellen hoe vreselijk rot ik me bij tijd en wijle voelde, hoe mijn gevoel voor Peter me zoveel verwarring bracht dat ik er af en toe over dacht er maar gewoon mee te stoppen, met hem en met daten. Dat zij dat allemaal weer doorbriefde aan Peter omdat ze zag dat ik er bijna aan onderdoor ging, wist ik toen nog niet...
dinsdag 29 maart 2016
Vervolg op "Mijn date met E."
Nadat ik vorige week de post over mijn date met E. had geplaatst, ging ik in de tuin aan het werk. Met mijn handen wroetend in de aarde, had ik alle tijd en gelegenheid nog eens over mijn post na te denken. En opeens realiseerde ik me dat ik niet helemaal eerlijk was geweest. Ik had namelijk een essentieel onderdeel van het hele gebeuren rondom mijn date met E. weggelaten: hoe ik me voelde bij en wat ik vond van Peter zijn gedrag voorafgaande aan die date. Voor een deel had ik dat weggelaten omdat ik in deze post meer het gevoel van Peter centraal wilde stellen in plaats van dat van mij. Bovendien was ik een klein beetje bang dat ik Peter zou kwetsen als ik mijn gedachten die ik destijds had, zou publiceren. Maar, bedacht ik me opeens, het is míjn blog, ik mag posten wat ik wil! Ik liep naar binnen en greep mijn foon om te kijken of Peter me nog een berichtje had gestuurd, en daar stond zijn eerste reactie op mijn post al: "En weer een mooie post! Nu ik er zo over nadenk mis ik een beetje jouw gevoelens". Misschien is het inderdaad dan toch goed daar nog iets over te zeggen.
Het had redelijk wat moeite gekost voor E. en mij om een datum voor onze date te vinden die ons allebei paste. Zoals gezegd, deed zich een kans voor die we met beide handen aangrepen. Al een paar weken van tevoren stond de date gepland. Toen de week van de date met E. naderde, probeerden Peter en ik een tijdstip te vinden waarop we elkaar zouden kunnen ontmoeten. Peter dacht daarbij aan de woensdag, ik dacht aan de donderdag of eventueel de vrijdag. Toen bleek dat op die woensdag mijn date met E. al gepland stond en op die donderdag en vrijdag Peter op zijn beurt verhinderd was, reageerde Peter nogal teleurgesteld. We zouden elkaar die week niet kunnen zien. Volgens hem omdat ik op "onze" woensdag al een date met iemand anders had gepland. En hij vond dat ik die best wel kon verzetten, of op zijn minst kon proberen te verzetten. Zijn manier van reageren riep bij mij een klein beetje het beeld van een verwend kind op dat zijn zin niet krijgt. (Dit beeld werd nog wat versterkt toen Peter mij op de ochtend van mijn date geen plezier wenste, iets wat me wel wat teleur stelde.) En toen hij ook nog eens zei: "Je mag zelf je prioriteiten bepalen" waarmee hij bedoelde: "Je kunt kiezen wie je teleurstelt" (een opmerking waar hij zich later voor verontschuldigde), stak er een koppigheid in me op. Dit voelde een beetje als emotionele chantage (Peter gaf toe dat hij me met deze opmerking even voor het blok had willen zetten; een laatste poging mij over te halen mijn date met E. af te zeggen zodat wij met elkaar konden afspreken). En mij laten chanteren, daar had ik nou net geen zin in! Peter, met zijn rijke seksuele verleden (40+), had er niets over te zeggen wie ik wanneer zou zien. Bovendien, die week waarin hij 4 dates met andere vrouwen plande, zat nog veel te vers in mijn geheugen! Natuurlijk vond ik het ook jammer dat ik Peter die week niet kon zien, maar we hadden er beiden maar mee te dealen! Dat kwam later wel weer... Daar kwam ook nog bij dat ik het gevoel kreeg dat Peter mij een beetje aan het "opvoeden" was. Net zoals hij dat soms, vertelde hij wel eens gekscherend, op bepaalde punten met zijn vrouw deed.
Ik denk dat verschillende aspecten hier een rol speelden. Ten eerste mijn niet te stuiten drang naar het opdoen van ervaring op het gebied van seks met (andere) mannen: ik wilde mij daarin door niets en niemand laten tegenhouden, zelfs niet door Peter. Ten tweede denk ik dat het niet volledig tot mij door drong wat dit alles met Peter deed. Tot nog toe was IK altijd degene die erg veel moeite had met dates van de ander. Peter had nog nooit zo heftig gereageerd, dus ik geloofde hem niet, kon zijn gevoel ook niet goed plaatsen,
Uiteraard hebben we over deze hele gang van zaken uitgebreid met elkaar gesproken. Langzaam maar zeker is wel tot me doorgedrongen hoe Peter zich moet hebben gevoeld (gevoel van onmacht, onvrede, jaloezie). Dat zijn pogingen mij over te halen elkaar toch te ontmoeten niet voortkwamen uit het feit dat hij zo graag "zijn zin wilde krijgen" maar uit oprecht verlangen mij te zien. Dat hij op de dag van de date zelf zo chagrijnig was dat hij geen zin had om geconfronteerd te worden met mijn pleziertjes. En... dat dit eigenlijk verdacht veel leek op hoe ik me vaak voelde als Peter een date met een ander had gepland. En dat ik daar, in mijn kortzichtigheid, niet goed mee omgegaan ben. Pfff, wat hebben we elkaar toch aangedaan in die tijd!!
Het had redelijk wat moeite gekost voor E. en mij om een datum voor onze date te vinden die ons allebei paste. Zoals gezegd, deed zich een kans voor die we met beide handen aangrepen. Al een paar weken van tevoren stond de date gepland. Toen de week van de date met E. naderde, probeerden Peter en ik een tijdstip te vinden waarop we elkaar zouden kunnen ontmoeten. Peter dacht daarbij aan de woensdag, ik dacht aan de donderdag of eventueel de vrijdag. Toen bleek dat op die woensdag mijn date met E. al gepland stond en op die donderdag en vrijdag Peter op zijn beurt verhinderd was, reageerde Peter nogal teleurgesteld. We zouden elkaar die week niet kunnen zien. Volgens hem omdat ik op "onze" woensdag al een date met iemand anders had gepland. En hij vond dat ik die best wel kon verzetten, of op zijn minst kon proberen te verzetten. Zijn manier van reageren riep bij mij een klein beetje het beeld van een verwend kind op dat zijn zin niet krijgt. (Dit beeld werd nog wat versterkt toen Peter mij op de ochtend van mijn date geen plezier wenste, iets wat me wel wat teleur stelde.) En toen hij ook nog eens zei: "Je mag zelf je prioriteiten bepalen" waarmee hij bedoelde: "Je kunt kiezen wie je teleurstelt" (een opmerking waar hij zich later voor verontschuldigde), stak er een koppigheid in me op. Dit voelde een beetje als emotionele chantage (Peter gaf toe dat hij me met deze opmerking even voor het blok had willen zetten; een laatste poging mij over te halen mijn date met E. af te zeggen zodat wij met elkaar konden afspreken). En mij laten chanteren, daar had ik nou net geen zin in! Peter, met zijn rijke seksuele verleden (40+), had er niets over te zeggen wie ik wanneer zou zien. Bovendien, die week waarin hij 4 dates met andere vrouwen plande, zat nog veel te vers in mijn geheugen! Natuurlijk vond ik het ook jammer dat ik Peter die week niet kon zien, maar we hadden er beiden maar mee te dealen! Dat kwam later wel weer... Daar kwam ook nog bij dat ik het gevoel kreeg dat Peter mij een beetje aan het "opvoeden" was. Net zoals hij dat soms, vertelde hij wel eens gekscherend, op bepaalde punten met zijn vrouw deed.
Ik denk dat verschillende aspecten hier een rol speelden. Ten eerste mijn niet te stuiten drang naar het opdoen van ervaring op het gebied van seks met (andere) mannen: ik wilde mij daarin door niets en niemand laten tegenhouden, zelfs niet door Peter. Ten tweede denk ik dat het niet volledig tot mij door drong wat dit alles met Peter deed. Tot nog toe was IK altijd degene die erg veel moeite had met dates van de ander. Peter had nog nooit zo heftig gereageerd, dus ik geloofde hem niet, kon zijn gevoel ook niet goed plaatsen,
Uiteraard hebben we over deze hele gang van zaken uitgebreid met elkaar gesproken. Langzaam maar zeker is wel tot me doorgedrongen hoe Peter zich moet hebben gevoeld (gevoel van onmacht, onvrede, jaloezie). Dat zijn pogingen mij over te halen elkaar toch te ontmoeten niet voortkwamen uit het feit dat hij zo graag "zijn zin wilde krijgen" maar uit oprecht verlangen mij te zien. Dat hij op de dag van de date zelf zo chagrijnig was dat hij geen zin had om geconfronteerd te worden met mijn pleziertjes. En... dat dit eigenlijk verdacht veel leek op hoe ik me vaak voelde als Peter een date met een ander had gepland. En dat ik daar, in mijn kortzichtigheid, niet goed mee omgegaan ben. Pfff, wat hebben we elkaar toch aangedaan in die tijd!!
dinsdag 22 maart 2016
Mijn date met E.
Er volgden een paar weken waarin het contact tussen Peter en mij relatief rustig verliep. We spraken elkaar elke dag, via de chat of via de telefoon, en hadden af en toe heerlijke, intieme, soms met heftige emoties gepaard gaande, dates. Langzaam maar zeker kregen we wederzijds het vertrouwen dat we elkaar echt leuk vonden, dat we niet bang hoefden te zijn dat de ander iemand anders zou treffen die hij/zij leuker zou vinden. Het zat GOED tussen ons! Maar "achter de schermen" voelde ik mij verre van rustig. Ik bleef als een gek chatten op de datingsite, in een poging de drang om meer en nieuwe ervaringen op te doen, te bevredigen. Dat had ontegenzeggelijk effect op mijn dagelijks functioneren, waar ik dan ook af en toe vanuit mijn omgeving opmerkingen over kreeg, maar ik ging maar door, en door, en door... Ik stond open voor alles. Ook voor contact met A., de vrouw uit mijn eigen woonplaats waar Peter al een tijdje mee aan het chatten was. Ik wist dat hij probeerde een date met haar te plannen, maar dat wilde nog niet zo lukken. Ik wilde daar het fijne niet van weten; ik vroeg uberhaupt nooit naar Peter zijn plannen op dat gebied. Dat was eigenlijk een beetje mijn kop in het zand steken, maar, zo vond ik, zolang Peter mij nog niets vertelde over eventuele dateplannen met andere vrouwen, bestonden ze gewoonweg nog niet. Als het zover was, zou ik het wel horen en zou het vroeg genoeg zijn om me er naar over te maken. Peter maakte overigens steeds vaker opmerkingen in de trant van: "Ik heb niet veel behoefte aan een andere dame." Of, een opmerking die om een of andere reden in mijn geheugen gegrift staat: "Op de een of andere manier hebben onze korte, vluchtige contacten een hoge
mate van bevrediging.....". Maar omgekeerd wilde Peter wel altijd precies weten waar ik mee bezig was. Met wie ik gekletst had, of ik nog dates gepland had. Ik vermoed omdat hij juist wel graag wil weten waar hij aan toe is. Dus ik vertelde over mijn (tamelijk onverwachte) date met J. (de J. uit mijn allereerste post), die een beetje tegen viel. En ik vertelde dat ik op een woensdag eindelijk een date met E. had gepland...
Met E. had ik al langer contact. Maar het bleek, in verband met zijn werk, lastig te zijn een datum te vinden die ons allebei zou passen. Tot hij op die bewuste woensdag een verplichte ATV-dag had en wij mogelijkheden zagen en onmiddellijk benutten! Deze date stond dus al heel lang van tevoren vast. Maar... dit viel totaaaal verkeerd bij Peter. Peter had er eigenlijk op gerekend mij die woensdag te zien (de woensdag was inmiddels toch een beetje "onze" dag geworden...). Ik was de donderdag en vrijdag daarop vrij en ik had er op gerekend dat Peter en ik elkaar wel op een van die dagen zouden kunnen zien. Maar helaas had Peter op die beide dagen andere verplichtingen. Ik vond dat jammer, maar Peter, die kon hier nauwelijks mee omgaan!! Hij was zo zwaar teleurgesteld, dat hij zelfs even probeerde mij onder druk te zetten om mijn date met E. maar weer af te zeggen (waar hij overigens vrij snel ook weer zijn excuses voor aanbood). Maar omdat het al zo moeizaam was gegaan om uberhaupt een datum met E. te vinden, ondernam ik geen enkele poging mijn date te verplaatsen. Dit, en gebrek aan communicatie, werd mij door Peter niet in dank afgenomen! Op de ochtend van mijn date met E. wenste Peter mij, zoals hij anders altijd wel deed, geen plezier. En toen ik hem 's middags wilde spreken, weerde hij me af. "Laat me maar even met rust vandaag. Ben niet gezellig." Pas na 9 uur 's avonds kwam het verlossende: "Ik mis je :-( Kon er niet tegen vandaag." En weer een dag later kon Peter het opbrengen naar de ins en outs van mijn date te vragen. En kon Peter vertellen hoe hij de dag ervaren had. "Ik had een heeeeeeeele slechte dag. Ik voelde me echt zwaar kut gisteren. Er kwam niets uit mijn handen. Voor mij was jouw behoefte om E. te zien gisteren belangrijker dan om mij te zien en dat doet verrekte pijn." Zelfs zijn vrouw had gemerkt dat hij uit zijn doen was. Maar in de loop van de dag herpakte Peter zich weer en nadat we even (nou ja, 2 uur...) gebeld hadden, voelde het weer goed. "Hihi ben weer helemaal happy nu we gekletst hebben."
Weer een week vol met emoties, waarbij duidelijk bleek dat niet alleen mijn maar ook Peter's prive leven een beetje in het gedrang begon te komen. Dit kon nog wel eens heel vervelend worden...
Met E. had ik al langer contact. Maar het bleek, in verband met zijn werk, lastig te zijn een datum te vinden die ons allebei zou passen. Tot hij op die bewuste woensdag een verplichte ATV-dag had en wij mogelijkheden zagen en onmiddellijk benutten! Deze date stond dus al heel lang van tevoren vast. Maar... dit viel totaaaal verkeerd bij Peter. Peter had er eigenlijk op gerekend mij die woensdag te zien (de woensdag was inmiddels toch een beetje "onze" dag geworden...). Ik was de donderdag en vrijdag daarop vrij en ik had er op gerekend dat Peter en ik elkaar wel op een van die dagen zouden kunnen zien. Maar helaas had Peter op die beide dagen andere verplichtingen. Ik vond dat jammer, maar Peter, die kon hier nauwelijks mee omgaan!! Hij was zo zwaar teleurgesteld, dat hij zelfs even probeerde mij onder druk te zetten om mijn date met E. maar weer af te zeggen (waar hij overigens vrij snel ook weer zijn excuses voor aanbood). Maar omdat het al zo moeizaam was gegaan om uberhaupt een datum met E. te vinden, ondernam ik geen enkele poging mijn date te verplaatsen. Dit, en gebrek aan communicatie, werd mij door Peter niet in dank afgenomen! Op de ochtend van mijn date met E. wenste Peter mij, zoals hij anders altijd wel deed, geen plezier. En toen ik hem 's middags wilde spreken, weerde hij me af. "Laat me maar even met rust vandaag. Ben niet gezellig." Pas na 9 uur 's avonds kwam het verlossende: "Ik mis je :-( Kon er niet tegen vandaag." En weer een dag later kon Peter het opbrengen naar de ins en outs van mijn date te vragen. En kon Peter vertellen hoe hij de dag ervaren had. "Ik had een heeeeeeeele slechte dag. Ik voelde me echt zwaar kut gisteren. Er kwam niets uit mijn handen. Voor mij was jouw behoefte om E. te zien gisteren belangrijker dan om mij te zien en dat doet verrekte pijn." Zelfs zijn vrouw had gemerkt dat hij uit zijn doen was. Maar in de loop van de dag herpakte Peter zich weer en nadat we even (nou ja, 2 uur...) gebeld hadden, voelde het weer goed. "Hihi ben weer helemaal happy nu we gekletst hebben."
Weer een week vol met emoties, waarbij duidelijk bleek dat niet alleen mijn maar ook Peter's prive leven een beetje in het gedrang begon te komen. Dit kon nog wel eens heel vervelend worden...
vrijdag 18 maart 2016
Mijn date met R.
De volgende dag, vrijdag, had ik mijn date met R. gepland. Met R. had ik al heel lang contact via de datingsite, maar door omstandigheden was het nog nooit tot een ontmoeting gekomen. R. was altijd erg gezellig om mee te kletsen (het hoefde bij hem niet alleen maar over seks te gaan, sterker nog, het duurde nogal even voor ons gesprek ook maar een beetje die kant op ging) en... hij zag er op de foto's super leuk uit! Een stoere vent met een mooi figuur, een mooie kop en lang haar; R. is zo'n man die lang haar heel goed kan hebben! Ik had me al lange tijd verheugd op een date met hem en nu was het dan eindelijk zo ver!
Na ons "geschil" de vorige dag hadden Peter en ik nog de hele avond zitten kletsen (tot na 1 uur 's nachts!), net zolang tot alles uitgepraat was en alles weer helemaal goed voelde. Op de dag van mijn date met R. zocht Peter 's morgens direct weer contact met me. Ik kletste even met hem maar besloot toen mijn aandacht op R. te richten, anders zou Peter veel te veel "in mijn hoofd" gaan zitten. Ik dacht dat Peter dat wel begreep. Ik had een werkelijk heerlijke date met R; een paar uur hadden we het heeel gezellig met elkaar. Maar toen ik daarna, uiterst opgewekt, weer contact zocht met Peter, viel het me nogal rauw op mijn dak dat hij helemaal in mineur was. Zijn dag was verre van vlekkeloos verlopen! Hij had zich eerst vreselijk genegeerd gevoeld door mij en liep daarna ook nog eens tegen een zakelijk akkefietje op welke niet zo één, twee, drie te verhelpen viel. Hij voelde zich intussen zo vervelend, dat hij niet eens echt zin had in zijn eigen date. Hij is wel gegaan en heeft het leuk gehad, maar hij bleef zich de hele verdere dag vervelend voelen; hij zat er echt even helemaal doorheen.
Ik was me van geen kwaad bewust geweest, maar toen Peter zei dat ik op z'n minst toch wel even had kunnen aangeven dat ik die ochtend even geen, of beperkt, contact met hem wilde en dat hij daar wel begrip voor zou hebben gehad, voelde ik me toch wel wat beschaamd. Communicatie, althans invoelen hoe mijn communicatie (of gebrek daaraan) bij een ander overkomt, is niet mijn sterkste punt...
Peter was de hele dag niet te genieten en zijn humeur werd pas weer een beetje "normaal" nadat hij zich even lekker had uitgeleefd op zijn motor (de teller had op een gegeven moment 210 aangegeven!). Hij was zelfs nog even stiekem bij mij door de straat gereden...
's Avonds hebben we het weer bijgelegd en elkaar verteld hoe onze dates waren verlopen. En gezellig zitten kletsen tot, jawel, dit keer zelfs na 2 uur 's nachts.
En zo eindigde een voor ons qua daten en bijkomende emoties turbulente week! Op naar rustiger vaarwater, hoopten wij. Zou dat eindelijk eens lukken?
Nee dus...
Na ons "geschil" de vorige dag hadden Peter en ik nog de hele avond zitten kletsen (tot na 1 uur 's nachts!), net zolang tot alles uitgepraat was en alles weer helemaal goed voelde. Op de dag van mijn date met R. zocht Peter 's morgens direct weer contact met me. Ik kletste even met hem maar besloot toen mijn aandacht op R. te richten, anders zou Peter veel te veel "in mijn hoofd" gaan zitten. Ik dacht dat Peter dat wel begreep. Ik had een werkelijk heerlijke date met R; een paar uur hadden we het heeel gezellig met elkaar. Maar toen ik daarna, uiterst opgewekt, weer contact zocht met Peter, viel het me nogal rauw op mijn dak dat hij helemaal in mineur was. Zijn dag was verre van vlekkeloos verlopen! Hij had zich eerst vreselijk genegeerd gevoeld door mij en liep daarna ook nog eens tegen een zakelijk akkefietje op welke niet zo één, twee, drie te verhelpen viel. Hij voelde zich intussen zo vervelend, dat hij niet eens echt zin had in zijn eigen date. Hij is wel gegaan en heeft het leuk gehad, maar hij bleef zich de hele verdere dag vervelend voelen; hij zat er echt even helemaal doorheen.
Ik was me van geen kwaad bewust geweest, maar toen Peter zei dat ik op z'n minst toch wel even had kunnen aangeven dat ik die ochtend even geen, of beperkt, contact met hem wilde en dat hij daar wel begrip voor zou hebben gehad, voelde ik me toch wel wat beschaamd. Communicatie, althans invoelen hoe mijn communicatie (of gebrek daaraan) bij een ander overkomt, is niet mijn sterkste punt...
Peter was de hele dag niet te genieten en zijn humeur werd pas weer een beetje "normaal" nadat hij zich even lekker had uitgeleefd op zijn motor (de teller had op een gegeven moment 210 aangegeven!). Hij was zelfs nog even stiekem bij mij door de straat gereden...
's Avonds hebben we het weer bijgelegd en elkaar verteld hoe onze dates waren verlopen. En gezellig zitten kletsen tot, jawel, dit keer zelfs na 2 uur 's nachts.
En zo eindigde een voor ons qua daten en bijkomende emoties turbulente week! Op naar rustiger vaarwater, hoopten wij. Zou dat eindelijk eens lukken?
Nee dus...
dinsdag 23 februari 2016
Een zware week én een geschil...
Die week dat Peter's vrouw niet thuis was... ach... wat een zware week was dat. Door allerlei omstandigheden lukte het ons niet met elkaar af te spreken, maar Peter plande in die week 4 dates met andere vrouwen. 4!!! Dat 2 ervan uiteindelijk niet doorgingen, deed niet zoveel af aan de moeite die ik er mee had. Of, zoals ik zei: 1 date kan ik handelen, 2 wordt wat lastiger, maar 3 of nog meer, dat trek ik gewoon niet. En niet alleen met de dates op zich had ik moeite, maar ook met de manier waarop ze gepland werden. Op mijn vraag: "Heb je je date voor morgen nou al geregeld?" was het antwoord: "Doe ik morgen of straks nog wel even. Zal even proberen, stuur haar zo een appje." Het kwam op mij over alsof dat zo wel even gepland kon worden, tussen al ons geklets door. En kletsen deden we die week! Heel gezellig natuurlijk, maar af en toe ook behoorlijk diepgaand en tot diep in de nacht. En telkens spookten gedachten door mijn hoofd als: "wat doet hij nu? zit hij nu intussen andere dates te plannen? heeft hij eigenlijk wel zin om met mij te kletsen? kletst hij eigenlijk niet liever met die anderen?" Om gek van te worden, continu die stemmen in mijn hoofd.
Date 1, woensdag, ging niet door. En daar zat Peter over te "klagen". Maar even later vertelde hij dat hij inmiddels wel een date had gepland voor de volgende dag (donderdag). Voor vrijdag stond ook al een date gepland. "En.... durf het bijna niet te zeggen.... mss zaterdag ook nog even". Ik wilde niets liever dan speciaal voor hem zijn, maar ik voelde me juist meer en meer 1 van de velen. Het voelde telkens weer als een dreun voor mijn kop. Toen Peter daarna ook nog tussen neus en lippen door de opmerking maakte: "Zo jammer dat ik je deze week niet zie", haakte ik af. Dat viel even verkeerd; dat kwam op mij over als: "bij al mijn dates had jij ook nog wel gekund". En wát Peter ook zei, dat hij al zijn dates graag had ingeruild voor 1 date met mij, dat ik hem zo dierbaar was, dat de dates met die anderen niet meer dan "vluchtige contacten" waren, dat hij datgene wat hij met mij had met NIEMAND anders had (zelfs niet met zijn eigen vrouw), dat hij nogmaals aanbood met alle plezier te stoppen met daten met anderen zodat wij verder konden gaan als vreemdgangers zonder anderen ernaast (wat ik wederom resoluut afwees), ik bleef me voelen als 1 van de velen met net een tikje meer.
Als ik de chats van die week terug lees, komt het beeld van "lezen met een troebele lens" in me op. Ik zag de dingen niet helder meer, twijfelde telkens aan Peter zijn oprechtheid, meende omdat IK continu in mijn hoofd bezig was met zijn dates HIJ dat "dus" ook wel zou doen, dacht bij alles wat hij zei: "Ja, dat zeg je nu wel, maar wat wil je nou éigenlijk zeggen..? Leuk hoor, dat geklets, maar je wilt me gewoon afleiden van jouw dates...". Eén en al achterdocht van mijn kant, wat tot een dieptepunt kwam toen Peter contact met mij zocht na zijn date op donderdag. Helaas heb ik de chat die we toen gevoerd hebben niet meer, maar ik herinner me dat ik continu het gevoel had dat Peter manieren zocht om te vertellen over zijn date terwijl hij, zo vond ik, donders goed kon weten dat ik daar helemaal niets van wilde horen. Hij zat koud in de auto of hij begon te kletsen en stuurde me een selfie van een uiterst voldane Peter. Goed. Híj had zijn pleziertje gehad (ik was aan het werk) en nu zocht hij iemand anders om zijn tijd mee te verdrijven. En aan te vertellen hoe leuk hij het had gehad. Ik dus. Nou, ík voelde me daar absoluut niet voor in de stemming. Ik had er even hélémaal genoeg van, ik had ook even hélémaal genoeg van Peter met al zijn andere vrouwen. Peter merkte mijn afstand wel, hij merkte ook wel dat ik niet over zijn date wilde praten. Ik wist dat ik hem meer en meer van me afstootte, maar ik kon voor mijn gevoel gewoon niet anders. Ik móest ergens tegenaan trappen, me afreageren. Maar toen ik zei: "Ik overweeg onze date voor volgende week woensdag af te zeggen", was zelfs Peter het zat. Hij zei iets als: "Ik laat je met rust. Als je me nodig hebt, meld je je maar weer" en hij beeindigde het gesprek.
Ik wist natuurlijk onmiddellijk dat ik te ver was gegaan, maar ik was te koppig om dat direct toe te geven. Daar moest eerst de rest van de middag overheen gaan. Pas aan het einde van mijn werkdag zocht ik weer contact met Peter. Met de zin "Was mooie trap onder mijn kont, Peter, was ff nodig", begon ik het gesprek. We praatten het uit met elkaar en kwamen weer tot elkaar. Op zó'n manier zelfs, dat ik Peter de ruimte gaf om over zijn date te vertellen. En, waar Peter altijd "ik hou van je" zei, en ik altijd reageerde met: "ik ben gek op je", kon ik deze middag reageren met: "ik ook van jou". Mijn allereerste, echt welgemeende "ik hou van je"! (Waarop Peter reageerde: "Lees ik dat goed? Je bent niet meer gek op me?" en ik: "Je bent een vreselijk persoon maar ik kan er niks aan doen, ik hou van je".)
En zo legden we ons eerste echte "geschil" weer bij. Maar... de volgende dag ging het weer mis...
dinsdag 26 januari 2016
Onrust in mijn leven
Als ik mijn chats met Peter uit die tijd terug lees, komen er allemaal herinneringen omhoog. Hoe ik, gedreven door onzekerheid en eenzaamheid, mij begaf op het pad van vreemdgaan. Eerst aarzelend, nog niet zeker wetend of ik "het" ook daadwerkelijk wel wilde gaan doen, maar naarmate de tijd verstreek, werd ik steeds nieuwsgieriger, begon ik "die wereld" steeds meer te ontdekken en ontstond in mij een toenemende behoefte te experimenteren, verloren tijd in te halen, ervaringen op te doen. Waar Peter mij in eerste instantie continu stimuleerde mijn grenzen te verleggen, begon hij me nu meer en meer af te remmen. Volgens hem ging ik te snel, wilde ik teveel tegelijk. En dat wás ook wel zo.
Ik begon voorzichtig contacten te leggen met vrouwen want "eens iets met een vrouw proberen" leek me wel spannend. Tevens maximaliseerde ik op een gegeven moment mijn bereik op de dating site (van 18-80) waarna ik tot mijn grote verrassing plat gebombardeerd werd met berichtjes van jongemannen van rond de 20, waarna bij mij het idee ontstond eens een date met een veel jongere man uit te proberen (liefst een "maagd"). Wat ik óók wel eens wilde proberen, was een date puur om de seks. ("Ga eens voor platte seks", raadde Peter me aan.). En dat deed ik: op een zaterdag kwam ik in contact met een man, M, op zondag stuurde ik aan op een date, en de maandag daarop hád ik die date. Een "speeddate" waarvan ik Peter bewust níet eerst op de hoogte had gesteld omdat ik graag eens iets voor mezelf wilde doen zonder van tevoren zijn visie daarop, maar die ik uiteraard na afloop wel direct met hem deelde (hij had er weinig moeite mee).
Ik ging steeds meer chatten. Vaak tot diep in de nacht, wat tot gevolg had dat ik veel te weinig slaap kreeg (steeds vaker maar een paar uur per nacht, en dan nog onrustig ook). Ik raakte steeds meer vermoeid, mijn "gewone" leven ging er, dat merkte ik zelf ook wel, onder lijden. Zowel mijn gezinsleven als ook op het werk. Daar deed ik wat ik moest doen min of meer op de automatische piloot, maar wat er verder allemaal gebeurde, kreeg ik op een gegeven moment niet meer echt mee. Afspraken die werden gemaakt, ik nam ze gewoon niet meer in me op, wat menigmaal tot verbaasde blikken en opmerkingen van mijn collega's leidde. ("Huh? Wéét je dat niet? Gaat alles wel goed met je...??"). De gesprekken met Peter, die ook vaak tot in de vroege uurtjes duurden, waren soms behoorlijk intensief en haalden bij mij veel overhoop. Zo vertelde ik hem ein-de-lijk over mijn eerste keer seks met mijn man (geen positieve ervaring) waardoor er veel (onverwerkt?) verdriet bij mij naar boven kwam. Mijn huwelijk kwam überhaupt vaak ter sprake. Telkens weer sneed Peter dit onderwerp aan omdat hij mij beter wilde leren kennen, ook op dat punt. Meer en meer ging ik dat wat ik met Peter meemaakte (bijvoorbeeld tijdens onze date in het paradijsje) vergelijken met dat wat ik met mijn man had en steeds vaker was dat in het voordeel van Peter... Dat was aan de ene kant natuurlijk heel fijn voor Peter en mij, maar aan de andere kant ging ik mijn dates met Peter daardoor soms ook als ronduit pijnlijk ervaren, want ik moest altijd weer terug naar mijn "gewone" leventje. Zo pijnlijk zelfs dat ik me wel eens afvroeg of het niet beter zou zijn als ik alleen maar "speeddates" zou hebben. Dan zou het alleen maar om de seks gaan en kwam er geen greintje emotie aan te pas.
Regelmatig nam ik mezelf voor het toch maar eens kalmer aan te gaan doen, zelfs om afspraken die ik al had staan, af te zeggen. Wat ik dan vervolgens toch weer niet deed. P: "Wat is dat met jou? Is er ergens een rem weg? Je weet dat je jezelf over de kop jaagt en toch zoek je als een razende door." Ik: "Tja, snap het zelf ook niet goed. Het ene moment neig ik naar stoppen, maar dan dient er zich weer wat leuks aan en dan kan ik het toch niet laten. Het is of ik op een sneltrein ben gestapt die langzaam op weg ging maar steeds meer vaart maakt en nu niet meer te houden is." P: "Hou jezelf onder controle meid. Zou zo zonde zijn wanneer je jezelf (en je gezin) zou verliezen." Maar ik ging maar door en door en door...
Aan de ene kant adviseerde Peter me rust in mijn hoofd te krijgen (wat er inderdaad absoluut niet meer was!), aan de andere kant had Peter inmiddels chatcontact met een vrouw uit dezelfde plaats als waar ik woon en begon hij voorzichtig te polsen of ik eventueel iets zou voelen voor een trio met hem en haar. "Ze is erg bi-schierig, net als jij. Feestje bouwen? Hihi." Daar ging ik dan weer over nadenken en zag ik weer nieuwe kansen. Hmm, een vrouw van mijn eigen leeftijd in mijn eigen woonplaats, net als ik ook getrouwd, als ik daar nou eens hele goede vriendinnen mee zou worden, dát zou pas mogelijkheden bieden, we zouden perfect elkaars alibi kunnen zijn mocht dat nodig zijn...
Kortom, het was een vreselijk onrustige periode in mijn leven met veel emotionele pieken en dalen. En er kwam nog méér onrust. Peter vertelde namelijk dat zijn vrouw een paar dagen weg zou gaan en dat hij dus een paar dagen alleen thuis zou zijn. Alle tijd en gelegenheid voor ondeugd, dus! Maar... helaas níet met mij!!!
Ik begon voorzichtig contacten te leggen met vrouwen want "eens iets met een vrouw proberen" leek me wel spannend. Tevens maximaliseerde ik op een gegeven moment mijn bereik op de dating site (van 18-80) waarna ik tot mijn grote verrassing plat gebombardeerd werd met berichtjes van jongemannen van rond de 20, waarna bij mij het idee ontstond eens een date met een veel jongere man uit te proberen (liefst een "maagd"). Wat ik óók wel eens wilde proberen, was een date puur om de seks. ("Ga eens voor platte seks", raadde Peter me aan.). En dat deed ik: op een zaterdag kwam ik in contact met een man, M, op zondag stuurde ik aan op een date, en de maandag daarop hád ik die date. Een "speeddate" waarvan ik Peter bewust níet eerst op de hoogte had gesteld omdat ik graag eens iets voor mezelf wilde doen zonder van tevoren zijn visie daarop, maar die ik uiteraard na afloop wel direct met hem deelde (hij had er weinig moeite mee).
Ik ging steeds meer chatten. Vaak tot diep in de nacht, wat tot gevolg had dat ik veel te weinig slaap kreeg (steeds vaker maar een paar uur per nacht, en dan nog onrustig ook). Ik raakte steeds meer vermoeid, mijn "gewone" leven ging er, dat merkte ik zelf ook wel, onder lijden. Zowel mijn gezinsleven als ook op het werk. Daar deed ik wat ik moest doen min of meer op de automatische piloot, maar wat er verder allemaal gebeurde, kreeg ik op een gegeven moment niet meer echt mee. Afspraken die werden gemaakt, ik nam ze gewoon niet meer in me op, wat menigmaal tot verbaasde blikken en opmerkingen van mijn collega's leidde. ("Huh? Wéét je dat niet? Gaat alles wel goed met je...??"). De gesprekken met Peter, die ook vaak tot in de vroege uurtjes duurden, waren soms behoorlijk intensief en haalden bij mij veel overhoop. Zo vertelde ik hem ein-de-lijk over mijn eerste keer seks met mijn man (geen positieve ervaring) waardoor er veel (onverwerkt?) verdriet bij mij naar boven kwam. Mijn huwelijk kwam überhaupt vaak ter sprake. Telkens weer sneed Peter dit onderwerp aan omdat hij mij beter wilde leren kennen, ook op dat punt. Meer en meer ging ik dat wat ik met Peter meemaakte (bijvoorbeeld tijdens onze date in het paradijsje) vergelijken met dat wat ik met mijn man had en steeds vaker was dat in het voordeel van Peter... Dat was aan de ene kant natuurlijk heel fijn voor Peter en mij, maar aan de andere kant ging ik mijn dates met Peter daardoor soms ook als ronduit pijnlijk ervaren, want ik moest altijd weer terug naar mijn "gewone" leventje. Zo pijnlijk zelfs dat ik me wel eens afvroeg of het niet beter zou zijn als ik alleen maar "speeddates" zou hebben. Dan zou het alleen maar om de seks gaan en kwam er geen greintje emotie aan te pas.
Regelmatig nam ik mezelf voor het toch maar eens kalmer aan te gaan doen, zelfs om afspraken die ik al had staan, af te zeggen. Wat ik dan vervolgens toch weer niet deed. P: "Wat is dat met jou? Is er ergens een rem weg? Je weet dat je jezelf over de kop jaagt en toch zoek je als een razende door." Ik: "Tja, snap het zelf ook niet goed. Het ene moment neig ik naar stoppen, maar dan dient er zich weer wat leuks aan en dan kan ik het toch niet laten. Het is of ik op een sneltrein ben gestapt die langzaam op weg ging maar steeds meer vaart maakt en nu niet meer te houden is." P: "Hou jezelf onder controle meid. Zou zo zonde zijn wanneer je jezelf (en je gezin) zou verliezen." Maar ik ging maar door en door en door...
Aan de ene kant adviseerde Peter me rust in mijn hoofd te krijgen (wat er inderdaad absoluut niet meer was!), aan de andere kant had Peter inmiddels chatcontact met een vrouw uit dezelfde plaats als waar ik woon en begon hij voorzichtig te polsen of ik eventueel iets zou voelen voor een trio met hem en haar. "Ze is erg bi-schierig, net als jij. Feestje bouwen? Hihi." Daar ging ik dan weer over nadenken en zag ik weer nieuwe kansen. Hmm, een vrouw van mijn eigen leeftijd in mijn eigen woonplaats, net als ik ook getrouwd, als ik daar nou eens hele goede vriendinnen mee zou worden, dát zou pas mogelijkheden bieden, we zouden perfect elkaars alibi kunnen zijn mocht dat nodig zijn...
Kortom, het was een vreselijk onrustige periode in mijn leven met veel emotionele pieken en dalen. En er kwam nog méér onrust. Peter vertelde namelijk dat zijn vrouw een paar dagen weg zou gaan en dat hij dus een paar dagen alleen thuis zou zijn. Alle tijd en gelegenheid voor ondeugd, dus! Maar... helaas níet met mij!!!
donderdag 21 januari 2016
Uitslag enquete
Via mijn blog heb ik een kleine enquete gehouden. De tijd om deze in te vullen is inmiddels verstreken en het leek me niet meer dan correct de uitslagen via een post bekend te maken.
Hieronder vermeld ik eerst de vraag gevolgd door de anwoorden (percentages).
Deze blog gaat over vreemdgaan. Hoe denk jij over vreemdgaan?
* Dat moet een ieder zelf weten - 66%
* Anders - 33%
* Ik vind dat dat moet kunnen - 0%
* Ik keur het zeker af! - 0%
Ben je zelf wel eens vreemd gegaan?
* Ja, 1x - 0%
* Ja, vaker - 100%
* Nee nooit - 0%
* Ik zit er wel aan te denken - 0%
Als je wel eens bent vreemd gegaan, waarom deed je dat?
Ben je wel eens verliefd geworden op iemand met wie je vreemd ging?
* Ja - 33%
* Nee - 0%
* Een beetje - 66%
Indien je de vorige vraag met "ja" hebt beantwoord, heb je wel eens overwogen te gaan scheiden?
* Ja, soms - 0%
* Ja, vaak - 0%
* Nee - 100%
Indien je wel eens bent vreemd gegaan, ben je wel eens betrapt?
* Ja - 0%
* Nee, nog nooit - 100%
Heb je (als vreemdganger) wel eens een trio gedaan?
* Ja - 50%
* Nee - 50%
* Ik overweeg het - 0%
Is je beeld/mening over vreemdgaan veranderd na het lezen van mijn blog?
* Ja, heel erg - 0%
* Ja, een beetje - 0%
* Nee - 100%
Ben je een man of een vrouw?
* Man - 33%
* Vrouw - 66%
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de enquete door maar 3 personen is ingevuld :-) en dat niet alle vragen door iedereen is ingevuld.
Hieronder vermeld ik eerst de vraag gevolgd door de anwoorden (percentages).
Deze blog gaat over vreemdgaan. Hoe denk jij over vreemdgaan?
* Dat moet een ieder zelf weten - 66%
* Anders - 33%
* Ik vind dat dat moet kunnen - 0%
* Ik keur het zeker af! - 0%
Ben je zelf wel eens vreemd gegaan?
* Ja, 1x - 0%
* Ja, vaker - 100%
* Nee nooit - 0%
* Ik zit er wel aan te denken - 0%
Als je wel eens bent vreemd gegaan, waarom deed je dat?
* Gewoon omdat de mogelijkheid zich voor deed - 0%
| |
* Het voelde zo goed voor mijn ego - 0%
| |
* Ruzie thuis/slechte relatie met partner - 0%
| |
* Uit wraak op mijn partner - 0%
| |
* Op zoek naar spanning/opwinding - 66%
| |
* Ik heb thuis te weinig/geen seks - 0%
| |
* Ik zoek nou eenmaal graag mijn grenzen - 0%
* Anders - 33%
|
Ben je wel eens verliefd geworden op iemand met wie je vreemd ging?
* Ja - 33%
* Nee - 0%
* Een beetje - 66%
Indien je de vorige vraag met "ja" hebt beantwoord, heb je wel eens overwogen te gaan scheiden?
* Ja, soms - 0%
* Ja, vaak - 0%
* Nee - 100%
Indien je wel eens bent vreemd gegaan, ben je wel eens betrapt?
* Ja - 0%
* Nee, nog nooit - 100%
Heb je (als vreemdganger) wel eens een trio gedaan?
* Ja - 50%
* Nee - 50%
* Ik overweeg het - 0%
Is je beeld/mening over vreemdgaan veranderd na het lezen van mijn blog?
* Ja, heel erg - 0%
* Ja, een beetje - 0%
* Nee - 100%
Ben je een man of een vrouw?
* Man - 33%
* Vrouw - 66%
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de enquete door maar 3 personen is ingevuld :-) en dat niet alle vragen door iedereen is ingevuld.
woensdag 20 januari 2016
Ons paradijsje
Op de dag van mijn date met R. vroeg ik voor de grap aan Peter of hij zin zou hebben in een date met mij de dag erna. Het bleek dat we beiden wel zouden kunnen en er zin in hadden, dus hadden we opeens een onverwachte date! Het was mooi weer, een graad of 22, en we spraken af dat ik naar hem toe zou rijden en dat we het bos bij hem in de buurt in zouden gaan. Maar onderweg naar hem kreeg ik behoorlijk de schrik in de benen toen ik enkele familieleden tegen kwam! Ze deden erg hun best mijn aandacht te trekken om me te begroeten, maar ik deed net of ik ze niet zag. Ik negeerde ze volkomen en zorgde ervoor dat ze niet konden zien waar ik precies heen ging. Mijn hemel, hoe verklaarde ik mijn aanwezigheid op dat moment op die plek? Een beetje ontdaan ontmoette ik Peter. We wandelden het bos in en vonden een prachtige open plek midden in het bos. We namen plaats op het kleed dat Peter meegenomen had en langzaam maar zeker zakte de "paniek" wat af en lukte het me te ontspannen. Ik was nu tóch bij Peter, ik kon er maar beter gewoon van genieten, ik zou later wel eens bedenken hoe ik dit op zou lossen...
De date met Peter werd een heerlijke date! We focusten ons nergens op, wat gebeurde dat gebeurde, no expectations. Er was tijd om te kletsen en te praten, te vrijen en te neuken. We maakten plezier maar er vloeiden ook tranen (bij mij). Het voelde zo heerlijk dat dit allemaal zomaar kon bij Peter, dat overal ruimte voor was! We lagen in ons blootje op het kleed in de zon, soms innig verstrengeld, soms gewoon genietend bij elkaar. Het was er doodstil, alleen hoorden we zo af en toe een vogeltje of vloog er een vliegtuig over ("Google maps maakt foto's van ons", zeiden we). Toen we tenslotte volledig tevreden naast elkaar lagen na te genieten, kwam opeens een gedachte bij me op. "We lijken net Adam en Eva", zei ik tegen Peter. Dit was min of meer als grap bedoeld, maar later kwamen we hier op terug. "Het heeft inderdaad wel iets paradijselijks", reageerde Peter. Ik kreeg het gevoel dat het zo wel eeuwig zou mogen duren. Mooi weer, een mooie omgeving, Peter: ik had alles wat ik nodig had. Maar helaas, het klokje tikte door en toen Peter voorzichtig opperde om weer terug te gaan, schoot ik warempel even vol! Want terug, dat betekende wég uit het paradijs, weer terug naar mijn "gewone" leventje en die overgang leek me heel eventjes onoverkomelijk.
Maar er zat niets anders op.
Eenmaal thuis verzon ik een alibi. Want ik was er van overtuigd dat mij vroeg of laat wel gevraagd zou worden wat ik daar dat moment toch deed! En dan kon ik maar beter een plausibel antwoord paraat hebben! Dus ik hing mijn hardloopkleren aan de waslijn en vertelde mijn man 's avonds vrolijk dat ik die dag es op een andere plek dan gebruikelijk een rondje was wezen hardlopen. Ik vond de smoes zo briljant dat ik het haast jammer vond dat mijn familie er toch nóóit meer op terug gekomen is...
De date met Peter werd een heerlijke date! We focusten ons nergens op, wat gebeurde dat gebeurde, no expectations. Er was tijd om te kletsen en te praten, te vrijen en te neuken. We maakten plezier maar er vloeiden ook tranen (bij mij). Het voelde zo heerlijk dat dit allemaal zomaar kon bij Peter, dat overal ruimte voor was! We lagen in ons blootje op het kleed in de zon, soms innig verstrengeld, soms gewoon genietend bij elkaar. Het was er doodstil, alleen hoorden we zo af en toe een vogeltje of vloog er een vliegtuig over ("Google maps maakt foto's van ons", zeiden we). Toen we tenslotte volledig tevreden naast elkaar lagen na te genieten, kwam opeens een gedachte bij me op. "We lijken net Adam en Eva", zei ik tegen Peter. Dit was min of meer als grap bedoeld, maar later kwamen we hier op terug. "Het heeft inderdaad wel iets paradijselijks", reageerde Peter. Ik kreeg het gevoel dat het zo wel eeuwig zou mogen duren. Mooi weer, een mooie omgeving, Peter: ik had alles wat ik nodig had. Maar helaas, het klokje tikte door en toen Peter voorzichtig opperde om weer terug te gaan, schoot ik warempel even vol! Want terug, dat betekende wég uit het paradijs, weer terug naar mijn "gewone" leventje en die overgang leek me heel eventjes onoverkomelijk.
Maar er zat niets anders op.
Eenmaal thuis verzon ik een alibi. Want ik was er van overtuigd dat mij vroeg of laat wel gevraagd zou worden wat ik daar dat moment toch deed! En dan kon ik maar beter een plausibel antwoord paraat hebben! Dus ik hing mijn hardloopkleren aan de waslijn en vertelde mijn man 's avonds vrolijk dat ik die dag es op een andere plek dan gebruikelijk een rondje was wezen hardlopen. Ik vond de smoes zo briljant dat ik het haast jammer vond dat mijn familie er toch nóóit meer op terug gekomen is...
vrijdag 8 januari 2016
Mijn date met R.
R. Ach ja, R. Ik kende hem al een tijdje via de chatsite. Zo te zien op foto's een mooie man. Kon ook leuk kletsen. En wat me in eerste instantie erg aantrok in hem was zijn zachte kant. Hoewel... soms wel een beetje té zacht naar mijn smaak. Haast wat soft. Zat, als ik dat zo las, behoorlijk onder de plak bij zijn vrouw. Maar ik vond dat ook wel weer lief...
R. was net als ik getrouwd, dus we zouden elkaar niet bij hem noch bij mij thuis kunnen ontmoeten. Het zou een date in de buitenlucht worden. R. verheugde zich erg op onze date, had zich ook goed voorbereid. Hij had de dag vóór onze date een leuk plekje gezocht en gevonden. En omdat de weersvoorspellingen niet al te best waren, nam R. vanalles mee om het mij naar de zin te maken: een tentje, een slaapzak, zelfs een kussentje ontbrak niet.
Op de dag van de date met R. wilde Peter 's morgens nog even bellen. Maar dat kon ik niet; ik kon niet met Peter kletsen terwijl ik me al aan het voorbereiden was op mijn date met R. Ik wilde afstand, het wás al zo druk in mijn hoofd... Peter begreep dat wel, maar vond het wel jammer.
R. pikte me op op de p-plaats van een hotel. Hij zag er in het echt iets minder mooi uit dan op de foto's maar ik herkende hem wel. Een rustige man, een zachte stem, een beetje rauw van het vele roken (helaas was dat roken ook wel te ruiken...). R. reed naar het plekje in het bos dat hij had uitgezocht. Ik had werkelijk geen flauw idee waar we heen reden, maar dat kon me ook niet zoveel schelen. R. was een regelrechte pleaser en deed zijn uiterste best om het mij zoveel mogelijk naar de zin te maken. Ik hád het ook wel naar mijn zin, eigenlijk was er niks mis met de date, maar iets gaf me na afloop toch een onbestemd, haast wat vervelend gevoel. Ik had even wat tijd voor mezelf nodig om bij te komen en dat onbestemde gevoel wat te laten bezinken. Daarom duurde het ook even voor ik weer contact zocht met Peter. Peter had de hele ochtend aan me zitten denken en wilde ALLES van mijn date met R. weten. Dus ik bracht trouw verslag uit, wat Peter daarna deed concluderen: "Heb het gevoel dat ik nog op nummer 1 sta" en toen ik daarop reageerde met: "Met stip", zei hij: "Jij ook schat, daar kan voorlopig geen dame aan tippen".
R. was leuk. Hij was aardig. Hij was lief. Hij was lekker. Maar... wat gaf me nou toch dat onbestemde gevoel? Het feit dat hij zo zwaar rookte (wat ik echt smerig vond)? Het feit dat hij er in het echt toch minder aantrekkelijk uitzag dan op de foto (och, niet echt belangrijk, toch)? Ik kon er de vinger niet op leggen.
Uiteraard bleven R. en ik contact houden. R. wilde direct wel al weer afspreken. Hij wilde wel 2x in die week. Maar ik stelde me toch een beetje gereserveerder op. En naarmate we weer meer gingen chatten en R. me probeerde over te halen opnieuw een date met hem te plannen, ging hij me steeds meer tegen staan. Vooral dat softe kantje van hem! Dat begon me meer en meer te irriteren! Hij prees me hoe langer hoe meer de hemel in: ik was het hééélemaal!! Ik was zijn prinsesje, zijn duifje, zijn weet-ik-veel. Hij overláádde me met complimentjes en lieve berichtjes en hartjes en kusjes. Zelfs toen ik daar een keer wat van zei ("R, too much, je irriteert me!"), bleef hij gewoon doorgaan. Blijkbaar dacht hij dat ik dat stiekem toch wel leuk vond of dat hij me zo wel kon overhalen hem nog een keer te ontmoeten. Maar ik begon weerstand te voelen. Natuurlijk besprak ik dit alles met Peter. We noemden dit het "R-syndroom". Als één van ons beiden neigde te zoetsappig te appen, zei de ander: "Pas op voor het R-syndroom..!" We konden er allebei wel om lachen maar toen het op een gegeven moment zo ver kwam dat Peter en ik hem achter zijn rug om min of meer belachelijk gingen zitten maken, besloot ik dat het mooi was geweest en beëindigde ik mijn relatie met R. Daarvoor moest ik hem wel blokkeren op de datingsite want hij blééf me "lastig vallen" met irritante berichtjes. Maar tot een tweede date is het nooit gekomen. Ook ik heb mijn grenzen! Haha...
De dag na mijn date met R. zag ik Peter weer. En dit zou weer een heel speciale date worden...
R. was net als ik getrouwd, dus we zouden elkaar niet bij hem noch bij mij thuis kunnen ontmoeten. Het zou een date in de buitenlucht worden. R. verheugde zich erg op onze date, had zich ook goed voorbereid. Hij had de dag vóór onze date een leuk plekje gezocht en gevonden. En omdat de weersvoorspellingen niet al te best waren, nam R. vanalles mee om het mij naar de zin te maken: een tentje, een slaapzak, zelfs een kussentje ontbrak niet.
Op de dag van de date met R. wilde Peter 's morgens nog even bellen. Maar dat kon ik niet; ik kon niet met Peter kletsen terwijl ik me al aan het voorbereiden was op mijn date met R. Ik wilde afstand, het wás al zo druk in mijn hoofd... Peter begreep dat wel, maar vond het wel jammer.
R. pikte me op op de p-plaats van een hotel. Hij zag er in het echt iets minder mooi uit dan op de foto's maar ik herkende hem wel. Een rustige man, een zachte stem, een beetje rauw van het vele roken (helaas was dat roken ook wel te ruiken...). R. reed naar het plekje in het bos dat hij had uitgezocht. Ik had werkelijk geen flauw idee waar we heen reden, maar dat kon me ook niet zoveel schelen. R. was een regelrechte pleaser en deed zijn uiterste best om het mij zoveel mogelijk naar de zin te maken. Ik hád het ook wel naar mijn zin, eigenlijk was er niks mis met de date, maar iets gaf me na afloop toch een onbestemd, haast wat vervelend gevoel. Ik had even wat tijd voor mezelf nodig om bij te komen en dat onbestemde gevoel wat te laten bezinken. Daarom duurde het ook even voor ik weer contact zocht met Peter. Peter had de hele ochtend aan me zitten denken en wilde ALLES van mijn date met R. weten. Dus ik bracht trouw verslag uit, wat Peter daarna deed concluderen: "Heb het gevoel dat ik nog op nummer 1 sta" en toen ik daarop reageerde met: "Met stip", zei hij: "Jij ook schat, daar kan voorlopig geen dame aan tippen".
R. was leuk. Hij was aardig. Hij was lief. Hij was lekker. Maar... wat gaf me nou toch dat onbestemde gevoel? Het feit dat hij zo zwaar rookte (wat ik echt smerig vond)? Het feit dat hij er in het echt toch minder aantrekkelijk uitzag dan op de foto (och, niet echt belangrijk, toch)? Ik kon er de vinger niet op leggen.
Uiteraard bleven R. en ik contact houden. R. wilde direct wel al weer afspreken. Hij wilde wel 2x in die week. Maar ik stelde me toch een beetje gereserveerder op. En naarmate we weer meer gingen chatten en R. me probeerde over te halen opnieuw een date met hem te plannen, ging hij me steeds meer tegen staan. Vooral dat softe kantje van hem! Dat begon me meer en meer te irriteren! Hij prees me hoe langer hoe meer de hemel in: ik was het hééélemaal!! Ik was zijn prinsesje, zijn duifje, zijn weet-ik-veel. Hij overláádde me met complimentjes en lieve berichtjes en hartjes en kusjes. Zelfs toen ik daar een keer wat van zei ("R, too much, je irriteert me!"), bleef hij gewoon doorgaan. Blijkbaar dacht hij dat ik dat stiekem toch wel leuk vond of dat hij me zo wel kon overhalen hem nog een keer te ontmoeten. Maar ik begon weerstand te voelen. Natuurlijk besprak ik dit alles met Peter. We noemden dit het "R-syndroom". Als één van ons beiden neigde te zoetsappig te appen, zei de ander: "Pas op voor het R-syndroom..!" We konden er allebei wel om lachen maar toen het op een gegeven moment zo ver kwam dat Peter en ik hem achter zijn rug om min of meer belachelijk gingen zitten maken, besloot ik dat het mooi was geweest en beëindigde ik mijn relatie met R. Daarvoor moest ik hem wel blokkeren op de datingsite want hij blééf me "lastig vallen" met irritante berichtjes. Maar tot een tweede date is het nooit gekomen. Ook ik heb mijn grenzen! Haha...
De dag na mijn date met R. zag ik Peter weer. En dit zou weer een heel speciale date worden...
Abonneren op:
Posts (Atom)